ESTERA

Osierocona Żydówka z plemienia Beniamina, której hebrajskie imię brzmiało Hadassa („mirt”). Pochodziła z rodziny uprowadzonej z Jerozolimy wraz z królem Jehojachinem (Jechoniaszem) w 617 r. p.n.e. (Est 2:5-7). Była córką Abichaila, stryja Mardocheusza (Est 2:15). Ten starszy od niej kuzyn i zarazem opiekun należał do „sług królewskich, którzy byli w bramie królewskiej” pałacu w Suzie za panowania króla perskiego Aswerusa (Kserksesa I, V w. p.n.e.) (Est 2:7; 3:2). Kiedy Aswerus oddalił królową Waszti za nieposłuszeństwo, polecił zebrać wszystkie piękne dziewice i poddawać je przez jakiś czas specjalnym masażom i innym zabiegom pielęgnacyjnym, żeby mógł spośród nich wybrać następczynię królowej. Wśród zabranych do domu króla pod opiekę Hegaja, stróża kobiet, znalazła się Estera. Zgodnie z zaleceniem Mardocheusza nie wyjawiła, że jest Żydówką (Est 2:8, 10). W siódmym roku swego panowania Aswerus wybrał ją na królową (Est 2:16, 17). Cały czas jednak utrzymywała kontakt z Mardocheuszem i stosowała się do jego rad. W jego imieniu przekazała królowi informację o odkrytym przez niego spisku (Est 2:20, 22).

W 12 roku rządów Aswerusa jego pierwszy minister, Agagita Haman, opracował plan zagłady Żydów we wszystkich 127 prowincjach państwa. Wystarał się u króla o upoważnienie do wydania dekretu w tej sprawie (Est 3:7-13). Mardocheusz skontaktował się z Esterą, która za jego radą wyjawiła królowi nikczemne pobudki kryjące się za tą intrygą. Reakcja Hamana dodatkowo rozsierdziła króla, toteż rozkazał go powiesić (Est 4:7 do 7:10). Na prośbę Estery wydał inny dekret, zezwalający Żydom walczyć o życie w dniu wyznaczonym na ich wytępienie (Est 8:3-14). Rozporządzenie królewskie i lęk przed Mardocheuszem, który zastąpił Hamana na stanowisku pierwszego ministra, skłoniły namiestników i urzędników w całym państwie do udzielenia Żydom wsparcia, dzięki czemu rozgromili oni swych nieprzyjaciół (Est 9). Na polecenie Mardocheusza, potwierdzone przez Esterę, Żydzi zaczęli corocznie obchodzić święto Purim i przestrzegają tego zwyczaju po dzień dzisiejszy (Est 9:20, 21, 29).

Chociaż w Księdze Estery nie pojawia się imię Boże, to jednak postępowanie Mardocheusza i Estery niezbicie dowodzi, że oboje wiernie służyli prawdziwemu Bogu, Jehowie. Estera przejawiała przymioty charakterystyczne dla tych, którzy ufają prawu Bożemu. „Była ślicznej postaci oraz pięknego wyglądu” (Est 2:7), ale co ważniejsze, jej prawdziwą ozdobą była „ukryta osoba serca w niezniszczalnej szacie cichego i łagodnego ducha” (1Pt 3:4). Dzięki temu zjednała sobie przychylność Hegaja, stróża kobiet, a później samego króla. Nie przywiązywała wagi do strojnych ozdób, toteż „nie prosiła o nic oprócz tego, o czym wspomniał Hegaj” (Est 2:15). Okazała dużo taktu i opanowania. Była podporządkowana swemu małżonkowi Aswerusowi, więc gdy życie jej samej i jej ludu znalazło się w niebezpieczeństwie, zwróciła się do niego w sposób układny i pełen szacunku. Potrafiła milczeć, gdy nakazywała to mądrość, ale gdy było konieczne, w stosownym czasie śmiało i pewnie zabrała głos (Est 2:10; 7:3-6). Stosowała się do rad swego dojrzałego kuzyna Mardocheusza, nawet gdy mogło to ją kosztować życie (Est 4:12-16). Stanąwszy w obronie swego ludu, Żydów, dowiodła miłości i lojalności wobec narodu związanego przymierzem z Bogiem (zob. MARDOCHEUSZ 2).