SEBA

1. Jeden z sześciu synów Kusza (Rdz 10:7, 8; 1Kn 1:9, 10).

2. Kraina we wsch. Afryce. W Izajasza 43:3 jest mowa o tym, że Sebę razem z Egiptem i Etiopią (Kusz) dano na okup za Jakuba. W podobnym zestawieniu w Izajasza 45:14 zamiast nazwy „Seba” występuje określenie „Sabejczycy”, co wskazywałoby na to, że tak właśnie nazywali się mieszkańcy Seby. Jak wynika z tych wersetów, Seba graniczyła z Etiopią lub była jej częścią. Potwierdza to Flawiusz, który nazwę „Saba” odnosi do miasta Meroe nad Nilem oraz do dużego obszaru leżącego niczym wyspa między Nilem, Nilem Błękitnym i Atbarą (Dawne dzieje Izraela, II, X, 2). Z kolei wzmianka o Sabejczykach jako „rosłych mężczyznach” (Iz 45:14) zgadza się z opisem Herodota: „Etiopowie (...) mają być najroślejszymi i najpiękniejszymi ze wszystkich ludzi” (Dzieje, III, 20) (zob. KUSZ 1 i 2).

Meroe przez długi czas było ważnym ośrodkiem handlowym. W Psalmie 72, gdzie opisano zasięg panowania i wpływy króla wyznaczonego przez Jehowę, wśród odległych krain wymieniono Sebę i Szebę, których królowie mieli przyjść z darem (Ps 72:10; Jl 3:8).