KOLANO, KLĘKANIE

Staw w kolanie odgrywa dużą rolę w podtrzymywaniu całego ciała. Dlatego w Biblii osłabłe, chwiejące się kolana oznaczają słabość, a kolana tłukące się jedno o drugie — strach (Hi 4:4; Ps 109:24; Iz 35:3; Dn 5:6; Heb 12:12).

Spośród 10 000 wojowników Gedeona wszyscy oprócz 300 uklękli na kolana i nisko schylili głowy, by napić się wody. W tej pozycji nie czuwali — nie byli przygotowani na nieoczekiwany atak. Bardziej skupili się na gaszeniu pragnienia niż na swym zasadniczym zadaniu. Natomiast 300 wojowników — czujnych, gotowych do walki — nie uklękło, lecz dłonią podnosiło wodę do ust i ‛chłeptało ją z ręki’. W rezultacie pozostałych 9700 odprawiono do domu (Sdz 7:3, 5-8).

Dziecko, o którym przenośnie powiedziano, że ‛urodziło się na kolanach’ jakiejś osoby — a więc korzystało z jej przychylności i opieki — było uznawane za jej potomka. Na przykład syna Bilhy uważano za dziecko Racheli (Rdz 30:3-6; por. 50:23).

Jehowa obiecał członkom swego ludu odrodzenie i przyrównał ich do dzieci Syjonu (Jerozolimy), które ‛będą pieszczone na kolanach’. Mieli zatem być przywróceni do łask i otoczeni troskliwą opieką (Iz 66:12, 13).

Klękanie. Hebrajskie słowo oznaczające „klękać” (barách) prawdopodobnie zawiera ten sam rdzeń, co odpowiednik słowa „błogosławieństwo”. Może to wskazywać, że przynajmniej czasami osoba, której udzielano błogosławieństwa, klęczała.

Podczas błagania o łaskę. Ludzie klękają, by wyrazić szacunek lub błagać o łaskę; uczynił tak wysłany przez króla Achazjasza „dowódca pięćdziesięciu”, który padł na kolana przed Eliaszem i zaczął prosić o ocalenie życia jemu i jego towarzyszom (2Kl 1:13, 14). Na klęczkach też pewien trędowaty błagał Jezusa o oczyszczenie (Mk 1:40-42; zob. też 10:17-22).

Podczas modlitwy. Czciciele prawdziwego Boga często modlą się do Niego w pozycji klęczącej, będącej stosownym wyrazem pokory (Ezd 9:5; Dz 9:36, 40; 21:3-6). Salomon padł na kolana wobec całego zboru izraelskiego, gdy modlił się w czasie uroczystego oddania świątyni do użytku (2Kn 6:13). Daniel — nie bacząc na rozporządzenie królewskie, według którego przez 30 dni można było zanosić prośby jedynie do króla Dariusza — trzy razy dziennie padał na kolana przed Jehową, mając okna swej izby na poddaszu otwarte w stronę Jerozolimy (Dn 6:6-11). Sam Jezus Chrystus dał przykład modlenia się do Jehowy na klęczkach. W nocy, której został zdradzony, w ogrodzie Getsemani „upadłszy na kolana, zaczął się modlić” (Łk 22:41).

Wyznawcy religii fałszywej klękali przed wizerunkami swych bóstw. Ale za czasów Eliasza w Izraelu wciąż żyło 7000 wiernych osób, które tego nie robiły — „wszystkie kolana, które się nie ugięły przed Baalem” (1Kl 19:18; Rz 11:4).

Wyraz hołdu lub uznania czyjegoś wysokiego stanowiska. Uklęknięcie może też oznaczać złożenie hołdu albo uznanie czyjejś wysokiej pozycji. Żołnierze klękali przed Jezusem i składali mu hołd, choć w tym wypadku miało to szyderczy wydźwięk (Mt 27:27-31; Mk 15:16-20).

Jehowa wyniósł swego zmartwychwstałego wiernego Syna na wyższe stanowisko i dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, „żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią”. Kto chce ocalić życie, musi ze czcią klękać przed Jehową w imię Jezusa Chrystusa, uznając, że jest on Panem ku chwale Boga. Wymaganie to obejmuje także „tych pod ziemią”, czyli osoby, które powstaną z martwych (Flp 2:9-11; Jn 5:28, 29; Ef 1:9, 10).

Jednak pragnąc zaskarbić sobie łaskę Boga, trzeba uznawać przede wszystkim Jego zwierzchnictwo. Jehowa oświadczył: „Na samego siebie przysiągłem (...) że ugnie się przede mną każde kolano” (Iz 45:23; Rz 14:10-12). Słusznie więc psalmista gorąco zachęcał Izraelitów: „Wejdźcie, oddajmy cześć i się pokłońmy; klęknijmy przed Jehową, naszym Twórcą” (Ps 95:6; zob. GESTY I POZYCJA CIAŁA).