Psalm

78 Mój ludu, słuchaj mojego prawa*,

nadstaw ucha na moje słowa.

 3 Rzeczy, o których słyszeliśmy i które znamy,

opowiedzianych nam przez przodków+,

 4 nie ukryjemy przed ich potomkami.

Przyszłemu pokoleniu opowiemy+

o chwalebnych czynach Jehowy i o Jego sile+,

o zdumiewających rzeczach, których dokonał+.

 5 Dał On przepis* Jakubowi,

nadał prawo Izraelowi.

Nakazał naszym przodkom

opowiadać te rzeczy ich dzieciom+,

 6 żeby znało je przyszłe pokolenie —

ci, którzy dopiero mają się urodzić+.

Nie zapomną o Jego dziełach+,

a będą przestrzegać Jego przykazań+.

 8 Dzięki temu nie będą jak ich przodkowie —

pokolenie uparte i buntownicze+,

pokolenie o niestałym* sercu+,

pokolenie, które* nie było wierne Bogu.

 9 Efraimici byli uzbrojeni w łuki,

ale wycofali się w dniu bitwy.

10 Nie dotrzymali przymierza zawartego z Bogiem+

i nie chcieli przestrzegać Jego prawa+.

11 Zapomnieli też o tym, czego dokonał+,

o Jego zdumiewających dziełach, które im pokazał+.

12 W ziemi egipskiej, w okolicach Coanu+,

Bóg dokonywał na oczach ich przodków niezwykłych rzeczy+.

13 Rozdzielił morze, żeby mogli przejść,

i sprawił, że wody stanęły niczym ściana*+.

14 W dzień prowadził ich obłokiem,

a przez całą noc światłem ognia+.

16 Ze skały wyprowadzał strumienie

i sprawiał, że woda spływała jak rzeka+.

17 Ale oni dalej grzeszyli przeciw Niemu,

buntując się na pustyni przeciw Najwyższemu+.

18 W swoim sercu rzucali Bogu wyzwanie*+,

domagając się jedzenia, na które mieli ochotę*.

19 Narzekali więc na Boga,

mówili: „Czy Bóg potrafi zastawić stół na pustkowiu?”+.

20 Uderzył w skałę,

tak iż woda popłynęła strumieniami+.

A mimo to pytali: „Czy potrafi nam dać również chleba

albo zapewnić swojemu ludowi mięso?”+.

Ogień+ zapłonął przeciw Jakubowi

i gniew Boży rozpalił się przeciw Izraelowi+.

22 Bo nie pokładali wiary w Bogu+,

nie ufali, że potrafi ich wybawić.

23 Dlatego wydał nakaz pochmurnemu niebu w górze

i otworzył drzwi niebios.

24 Niczym deszcz zsyłał im do jedzenia mannę,

dawał im zboże nieba+.

25 Ludzie jedli chleb mocarzy*+,

Bóg karmił ich do syta+.

26 Wzbudził na niebie wiatr wschodni

i swoją mocą wzbudził wiatr południowy+.

28 Sprawił, że spadły na Jego obóz,

dookoła Jego namiotów.

30 Ale zanim jeszcze zaspokoili swoje pragnienie,

gdy jeszcze mieli jedzenie w ustach,

31 Bóg bardzo się na nich rozgniewał+.

Zabił najsilniejszych spośród nich+,

powalił młodych Izraela.

32 Mimo to nadal grzeszyli+

i nie wierzyli Jego zdumiewającym dziełom+.

33 Bóg zakończył więc ich dni, jakby były tylko tchnieniem+,

ich lata zakończył nagłymi trwogami.

34 Ilekroć zaczynał ich uśmiercać, szukali Go+,

wracali i lgnęli do Niego,

35 pamiętając, że Bóg jest ich Skałą+

i że Najwyższy Bóg jest ich Wykupicielem*+.

36 Próbowali Go jednak zwieść swoimi ustami

i okłamywali Go swoim językiem.

37 Ich serce nie było niezłomne wobec Niego+

i nie byli wierni Jego przymierzu+.

38 Ale On był miłosierny+,

przebaczał* ich przewinienie i ich nie niszczył+.

Często powstrzymywał złość+,

nie wzbudzał całego swego gniewu.

39 Bo pamiętał, że są ciałem+,

wiatrem, który powieje i nie wraca*.

40 Jakże często buntowali się przeciw Niemu na pustkowiu+

i na pustyni sprawiali Mu przykrość!+

41 Raz po raz wystawiali Boga na próbę+

i bardzo zasmucali* Świętego Izraela.

42 Nie pamiętali o Jego mocy*,

o dniu, gdy wyratował* ich z rąk wroga+,

43 o tym, jak pokazywał znaki w Egipcie+

i dokonywał cudów w okolicach Coanu,

44 ani o tym, jak zamienił kanały Nilu w krew+,

tak iż nie dało się pić z tamtejszych strumieni.

45 Nasłał na Egipcjan roje gzów, żeby ich pożarły+,

i żaby mające sprowadzić na nich spustoszenie+.

46 Ich plon dał żarłocznej szarańczy,

owoc ich pracy — chmarom szarańczy+.

47 Zniszczył ich winorośle gradem+,

a ich sykomory bryłami gradu.

48 Na pastwę gradu wydał ich zwierzęta juczne+,

a ich stada — na pastwę piorunów*.

49 Dał im odczuć swój wielki, płonący gniew,

oburzenie, a także udrękę,

zesłał oddziały aniołów sprowadzających nieszczęście.

Nie oszczędził im* śmierci,

ale wydał ich* na pastwę zarazy.

51 W końcu zabił wszystkich pierworodnych Egiptu+,

tych, którzy w namiotach Chama urodzili się jako pierwsi*.

52 Potem wyprowadził swój lud jak trzodę+

i wiódł go jak stado po pustkowiu.

53 Prowadził ich bezpiecznie

i nie czuli strachu+.

54 I przywiódł ich do swojej świętej ziemi+,

tego górzystego regionu, który zdobył swą silną ręką*+.

55 Ze względu na nich wypędził tamtejsze narody+,

sznurem mierniczym przydzielił dziedzictwo plemionom Izraela+,

osiedlił je w ich domach+.

56 Ale oni wciąż rzucali wyzwania* Bogu Najwyższemu i się przeciw Niemu buntowali+,

nie zwracali uwagi na Jego przypomnienia+.

58 Obrażali Boga swoimi świętymi wzniesieniami+

i wzbudzali w Nim wielki gniew* swoimi bożkami+.

59 Bóg to widział i bardzo się gniewał+,

dlatego całkowicie odrzucił Izraela.

60 W końcu porzucił przybytek w Szilo+,

namiot, w którym wcześniej przebywał pośród ludzi+.

61 Pozwolił, żeby symbol Jego siły trafił do niewoli,

a Jego dostojeństwo — w ręce wroga+.

62 Wydał swój lud na pastwę miecza+,

bardzo się rozgniewał na swoją własność.

63 Ogień pożarł Jego młodych mężczyzn,

a Jego dziewczętom nie śpiewano pieśni weselnych*.

64 Jego kapłani padli od miecza+,

a wdowy po nich nie płakały+.

65 Potem Jehowa obudził się jak ze snu+,

niczym mocarz+ budzący się po wypiciu wina.

66 I odparł wrogów+,

sprowadził na nich trwałą hańbę.

67 Bóg odrzucił namiot Józefa,

nie wybrał plemienia Efraima.

68 Ale wybrał plemię Judy+,

górę Syjon, którą kocha+.

69 Swoje sanktuarium uczynił tak trwałym jak niebo*+,

jak ziemia, którą założył na zawsze+.

70 Wybrał swojego sługę Dawida+

i zabrał go od owczych zagród+,

71 od doglądania karmiących owiec.

Powołał go, żeby pasł Jakuba, Jego lud+,

i Izraela, Jego własność+.

72 On* pasł lud, mając nieskazitelne serce+,

i umiejętnie go prowadził+.