„Jehowa (...) wybawia zniechęconych”

1, 2. Co omówimy w tym artykule?

CZASAMI zastanawiamy się nad tym, jak krótkie jest nasze życie. W dodatku ‛wciąż zmagamy się z trudnościami’ (Hioba 14:1). Zrozumiałe więc, że bywamy zniechęceni. W starożytności czuło się tak wielu sług Jehowy. Niektórzy nawet chcieli umrzeć (1 Król. 19:2-4; Hioba 3:1-3, 11; 7:15, 16). Ale Jehowa — Bóg, któremu ufali — zawsze ich pocieszał i dodawał im sił. Ich przeżycia spisano dla naszego pocieszenia i pouczenia (Rzym. 15:4).

² W tym artykule omówimy przykład kilkorga sług Jehowy, którzy przechodzili różne próby. Byli to Józef, syn Jakuba, owdowiała Noemi i jej synowa Rut, Lewita, który napisał Psalm 73, oraz apostoł Piotr. Jak Jehowa ich umocnił? I czego my możemy się nauczyć z ich przeżyć? Odpowiedzi na te pytania upewnią nas, że „Jehowa jest blisko tych, którzy mają złamane serce”, i że „wybawia zniechęconych” (Ps. 34:18, przypis).

JÓZEF ZAZNAŁ RAŻĄCEJ NIESPRAWIEDLIWOŚCI

3, 4. Co spotkało młodego Józefa?

³ Józef miał około 17 lat, kiedy otrzymał od Boga dwa sny. Wskazywały one, że pewnego dnia stanie się kimś ważnym, do kogo wszyscy w rodzinie będą się odnosić z respektem (Rodz. 37:5-10). Ale wkrótce potem jego życie wywróciło się do góry nogami. Jego bracia wcale nie odnieśli się do niego z respektem — został przez nich sprzedany do niewoli i w końcu trafił do domu egipskiego dworzanina Potyfara (Rodz. 37:21-28). Zamiast mieszkać z kochającym ojcem, stał się zwykłym niewolnikiem w pogańskim kraju (Rodz. 39:1).

⁴ Potem Józef wpadł w jeszcze większe kłopoty. Żona Potyfara fałszywie oskarżyła go o próbę gwałtu. Potyfar nie zbadał faktów, ale od razu wtrącił Józefa do więzienia, gdzie zakuto go w kajdany (Rodz. 39:14-20; Ps. 105:17, 18). Wyobraź sobie, jak musiał się czuć młody Józef, kiedy został oskarżony o próbę gwałtu. I pomyśl, jaką hańbę mogło ściągnąć to oskarżenie na imię Jehowy. Józef z pewnością miał powody, żeby być zniechęcony!

5. Co pomogło Józefowi pokonać zniechęcenie?

⁵ W niewoli, a potem w więzieniu Józef miał ograniczone możliwości działania. Dzięki czemu zachował pozytywne nastawienie? Nie skupiał się na tym, czego już nie może robić, ale angażował się w pracę, którą mu zlecono. Przede wszystkim cały czas koncentrował się na tym, żeby podobać się Jehowie. A Jehowa błogosławił mu we wszystkim, co robił (Rodz. 39:21-23).

6. Jakim pocieszeniem mogły być dla Józefa jego prorocze sny?

⁶ Józefa mogło też pokrzepiać rozmyślanie o proroczych snach, które wcześniej otrzymał. Wskazywały one, że znowu spotka się z bliskimi i że jego sytuacja się poprawi. I właśnie tak się stało. Kiedy miał jakieś 37 lat, jego prorocze sny zaczęły się spełniać w spektakularny sposób! (Rodz. 37:7, 9, 10; 42:6, 9).

7. Co zgodnie z 1 Piotra 5:10 pomoże nam przetrwać próby?

⁷ Wnioski dla nas. Historia Józefa przypomina nam, że ten świat jest okrutny i że ludzie będą traktować nas niesprawiedliwie. Może nas zranić nawet współwyznawca. Ale jeśli uważamy Jehowę za swoją Skałę i szukamy u Niego schronienia, nie upadniemy na duchu i nie przestaniemy Mu służyć (Ps. 62:6, 7; odczytaj 1 Piotra 5:10). Pamiętajmy też, że kiedy Jehowa wybrał Józefa do szczególnego zadania, miał on około 17 lat. Widać więc, że Jehowa ma zaufanie do swoich młodych sług. Dzisiaj wielu z nich przypomina Józefa — mają taką samą wiarę jak on. Niektórzy nawet zostali niesprawiedliwie uwięzieni, bo chcą być lojalni wobec Jehowy (Ps. 110:3).

DWIE KOBIETY, KTÓRE MIAŁY ZŁAMANE SERCE

8. Co spotkało Noemi i Rut?

⁸ Kiedy w Judzie nastał głód, Noemi i jej bliscy opuścili rodzinne strony i osiedlili się w Moabie. Tam mąż Noemi, Elimelech, umarł, zostawiając ją z dwoma synami. Z czasem poślubili oni Moabitki Rut i Orpę, ale nie doczekali się dzieci. Jakieś 10 lat później oni też umarli (Rut 1:1-5). Wyobraź sobie, jak zrozpaczone były te trzy kobiety! Oczywiście Rut i Orpa mogły znowu wyjść za mąż. Ale kto zadba o starzejącą się Noemi? Noemi była tak przygnębiona, że pewnego razu powiedziała: „Nie nazywajcie mnie Noemi. Nazywajcie mnie Mara, bo Wszechmocny napełnił mnie wielką goryczą”. Po tych wszystkich ciężkich przeżyciach Noemi postanowiła wrócić do Betlejem, a Rut poszła razem z nią (Rut 1:7, 18-20).

9. Jakim pokrzepieniem okazała się dla Noemi Rut zgodnie z Rut 1:16, 17, 22?

⁹ Lekarstwem na rozpacz Noemi była lojalna miłość. Taką miłość okazała jej na przykład Rut, kiedy postanowiła nie zostawiać jej samej (odczytaj Rut 1:16, 17, 22). W Betlejem Rut ciężko pracowała w polu, żeby wyżywić siebie i Noemi. W rezultacie szybko wyrobiła sobie dobrą opinię (Rut 3:11; 4:15).

10. Jak Jehowa okazał miłość biednym, takim jak Noemi i Rut?

¹⁰ Jehowa, kierując się współczuciem, dał Izraelitom prawo, które pozwalało ubogim, takim jak Noemi i Rut, zadbać o swoje potrzeby. Polecił, żeby w czasie żniw zostawiali dla biednych pokłosie (Kapł. 19:9, 10). Tak więc Noemi i Rut nie musiały żebrać. Mogły same zdobyć żywność, nie tracąc przy tym godności.

11, 12. Jak Boaz uszczęśliwił Noemi i Rut?

¹¹ Właścicielem pola, na którym Rut zbierała zboże, był bogaty człowiek o imieniu Boaz. Lojalność i miłość, jaką Rut okazała swojej teściowej, zrobiła na nim takie wrażenie, że wykupił ich dziedziczną własność i wziął Rut za żonę (Rut 4:9-13). Urodził im się syn Obed, który potem został dziadkiem króla Dawida (Rut 4:17).

¹² Wyobraź sobie, jak szczęśliwa była Noemi, kiedy trzymała na rękach małego Obeda i z całego serca dziękowała Jehowie! Ale to, co najlepsze dla Noemi i Rut, jest jeszcze przed nimi. Po zmartwychwstaniu dowiedzą się, że Obed znalazł się w linii rodowej obiecanego Mesjasza, Jezusa Chrystusa!

13. Jakie cenne wnioski wyciągamy z przeżyć Noemi i Rut?

¹³ Wnioski dla nas. Kiedy przechodzimy próby, możemy czuć się zniechęceni, a nawet zrozpaczeni. Być może myślimy, że nasze problemy nigdy się nie skończą. Powinniśmy wtedy w pełni zaufać naszemu niebiańskiemu Ojcu i trzymać się blisko współwyznawców. Możliwe, że Jehowa nie usunie naszych problemów, tak jak nie przywrócił życia mężowi i synom Noemi. Ale na pewno pomoże nam sobie z nimi radzić. Może na przykład pobudzić naszych braci i siostry do okazania nam lojalnej miłości (Prz. 17:17).

LEWITA, KTÓRY O MAŁO SIĘ NIE POTKNĄŁ

14. Dlaczego pewien Lewita poczuł się bardzo zniechęcony?

¹⁴ Psalm 73 napisał pewien Lewita. Miał on wyjątkowy zaszczyt usługiwać w miejscu wielbienia Jehowy. Mimo to w pewnym momencie poczuł się zniechęcony. Dlaczego? Zaczął zazdrościć ludziom niegodziwym i aroganckim — nie tego, że pozwalali sobie na złe rzeczy, tylko ich pozornego dobrobytu (Ps. 73:2-9, 11-14). Wydawało się, że mają wszystko — bogactwo i wygodne, beztroskie życie. Psalmista poczuł się tak zniechęcony, że powiedział: „Doprawdy, na darmo dbałem o czystość serca i obmywałem ręce na znak niewinności”. Pod względem duchowym był w poważnym niebezpieczeństwie.

15. Co zgodnie z Psalmem 73:16-19, 22-25 pomogło Lewicie pokonać zniechęcenie?

¹⁵ Odczytaj Psalm 73:16-19, 22-25. Lewita wszedł do „wspaniałego sanktuarium Boga”. Tam, zapewne wśród współwyznawców, mógł na spokojnie, z modlitwą przeanalizować swoją sytuację. Zaczął dostrzegać, że jego sposób myślenia był głupi, że wszedł na niebezpieczną ścieżkę oddalającą go od Jehowy. Uświadomił też sobie, że niegodziwi stoją „na śliskim gruncie” i że czeka ich „przerażający koniec”. Kiedy spojrzał na sprawy z punktu widzenia Jehowy, wyleczył się z zazdrości i zniechęcenia. Odzyskał wtedy spokój i radość. Powiedział: „Mając Ciebie [Jehowo], nie pragnę niczego innego na ziemi”.

16. Czego się uczymy z przeżyć Lewity?

¹⁶ Wnioski dla nas. Nigdy nie zazdrośćmy ludziom niesłużącym Jehowie, którym pozornie dobrze się powodzi. Ich szczęście jest powierzchowne i tymczasowe — nie mają widoków na życie wieczne (Kazn. 8:12, 13). Gdybyśmy im zazdrościli, groziłoby nam zniechęcenie i duchowa ruina. Jeśli zauważymy u siebie oznaki takiej zazdrości, zróbmy to, co Lewita. Słuchajmy życzliwych rad Jehowy i spotykajmy się z tymi, którzy spełniają Jego wolę. Jeśli więź z Jehową jest dla nas cenniejsza niż wszystko inne, będziemy naprawdę szczęśliwi i pozostaniemy na drodze do „rzeczywistego życia” (1 Tym. 6:19).

PIOTR ZNIECHĘCONY SWOIMI SŁABOŚCIAMI

17. Dlaczego Piotr popadł w zniechęcenie?

¹⁷ Apostoł Piotr był człowiekiem energicznym, ale też impulsywnym. Czasami mówił lub robił coś bez zastanowienia i później tego żałował. Na przykład kiedy Jezus powiedział apostołom, że będzie cierpiał i umrze, Piotr zaczął go strofować: „Wcale cię to nie spotka” (Mat. 16:21-23). Wtedy Jezus go skarcił. A kiedy tłum przyszedł aresztować Jezusa, Piotr zadziałał pod wpływem impulsu i odciął ucho niewolnikowi arcykapłana (Jana 18:10, 11). Jezus ponownie go skarcił. Poza tym Piotr przechwalał się, że ‛choćby w związku z Chrystusem potknęli się wszyscy inni’ apostołowie, jemu nigdy się to nie przydarzy (Mat. 26:33). Okazało się jednak, że był zbyt pewny siebie. Ze strachu przed człowiekiem trzy razy zaparł się swojego Mistrza. Ogromnie przybity, „zaczął gorzko płakać” (Mat. 26:69-75). Musiał się zastanawiać, czy Jezus kiedykolwiek mu wybaczy.

18. Jak Jezus pomógł Piotrowi pokonać zniechęcenie?

¹⁸ Piotr nie pozwolił jednak, by zniechęcenie opanowało go do tego stopnia, że przestałby służyć Jehowie. Chociaż się potknął, to stanął na nogi i dalej przebywał w gronie apostołów (Jana 21:1-3; Dzieje 1:15, 16). Co pomogło mu się otrząsnąć? Między innymi to, że Jezus wcześniej modlił się za niego, żeby nie stracił wiary, i go zachęcił, żeby ‛wrócił i umacniał swoich braci’. Jehowa wysłuchał tej szczerej modlitwy. Później Jezus osobiście ukazał się Piotrowi — z pewnością po to, by go pokrzepić (Łuk. 22:32; 24:33, 34; 1 Kor. 15:5). Jezus ukazał się też wszystkim apostołom po tym, jak przez całą noc nic nie złowili. Dał wtedy Piotrowi okazję, żeby potwierdził swoją miłość do niego. Przebaczył swojemu drogiemu przyjacielowi i powierzył mu kolejne zadania (Jana 21:15-17).

19. Jak Psalm 103:13, 14 pomaga nam patrzeć na swoje grzechy oczami Jehowy?

¹⁹ Wnioski dla nas. To, jak Jezus potraktował Piotra, świadczy o jego miłosierdziu. A przecież Jezus doskonale naśladuje swojego Ojca. Kiedy więc popełnimy błąd, nie powinniśmy myśleć, że nie ma już dla nas nadziei. Pamiętajmy, że to Szatan chce w nas wzbudzić takie uczucia. Starajmy się raczej patrzeć na siebie — i na tych, którzy grzeszą przeciwko nam — oczami naszego współczującego i kochającego Ojca, Jehowy (odczytaj Psalm 103:13, 14).

20. Co omówimy w następnym artykule?

²⁰ Przeżycia Józefa, Noemi i Rut, Lewity oraz Piotra upewniają nas, że „Jehowa jest blisko tych, którzy mają złamane serce” (Ps. 34:18). Co prawda dopuszcza, żebyśmy przechodzili próby i czasami czuli się zniechęceni, ale pomaga nam wytrwale je znosić. A wtedy nasza wiara się umacnia (1 Piotra 1:6, 7). W następnym artykule omówimy, jak jeszcze Jehowa wspiera swoich lojalnych sług, którzy są zniechęceni, na przykład z powodu swojej niedoskonałości albo trudnej sytuacji, w jakiej się znaleźli.