٢٨ فَلَا تَخَفْ أَنْتَ يَا خَادِمِي يَعْقُوبُ›، يَقُولُ يَهْوَهُ، ‹لِأَنِّي مَعَكَ. + فَإِنِّي أَصْنَعُ فَنَاءً فِي جَمِيعِ ٱلْأُمَمِ ٱلَّتِي شَتَّتُّكَ إِلَيْهَا. + أَمَّا أَنْتَ فَلَا أُفْنِيكَ، + بَلْ أُؤَدِّبُكَ بِٱعْتِدَالٍ، + وَلَا أَتْرُكُكَ دُونَ عِقَابٍ›». +