ယောဘ

၁၀ “အသက်ရှင်ရတာကို ကျုပ် ရွံမုန်းလှပြီ။+

မကျေနပ်ချက်တွေကို ဖွင့်ချလိုက်တော့မယ်။

ခါးသီးနာကြည်းစိတ်နဲ့ ပြောတော့မယ်။

 ၂ ဘုရားသခင်ကို ပြောမယ်– ‘ကျွန်တော့်ကို အပြစ်ရှိသူလို့ မသတ်မှတ်ပါနဲ့။

ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ အမှုလုပ်ရတာလဲဆိုတာ ပြောပြပါ။

ကိုယ်တော့်ကို အကျိုးပေးလို့လား။

 ၄ လူတွေရဲ့ မျက်စိမျိုး ကိုယ်တော့်မှာ ရှိသလား။

သေမျိုးဖြစ်တဲ့လူတွေ မြင်သလို ကိုယ်တော်မြင်သလား။

 ၅ ကိုယ်တော့်နေ့ရက်တွေဟာ လူတွေရဲ့ နေ့ရက်တွေလိုပဲလား။

ကိုယ်တော့်နှစ်တွေဟာ လူတွေရဲ့ နှစ်တွေလိုပဲလား။+

 ၆ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်အမှားကို ရှာနေတာလား။

ကျွန်တော့်အပြစ်ကို လိုက်ကြည့်နေတာလား။+

 ၇ ကျွန်တော် အပြစ်မရှိမှန်း ကိုယ်တော် သိပါတယ်။+

ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တော့်လက်ကနေ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူမှ မကယ်နိုင်ဘူး။+

 ၈ ကျွန်တော့်ကို ကိုယ်တော်ပဲ ပုံသွင်းပြုလုပ်ခဲ့တာလေ။+

အခုတော့ ပြန်ဖျက်ဆီးနေပါလား။

 ၉ ကျွန်တော့်ကို ရွှံ့စေးနဲ့လုပ်ထားတယ်ဆိုတာ သတိရပါဦး။+

အခုတော့ မြေမှုန့်ထဲ ပြန်သွားခိုင်းနေပါလား။+

၁၀ ကိုယ်တော်က ကျွန်တော့်ကို နွားနို့လို လောင်းပြီး

ဒိန်ခဲလို ခဲစေခဲ့တယ်။

၁၁ ကျွန်တော့်ကိုယ်ခန္ဓာကို အရေပြားတွေ၊ အသားတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းပေးပြီး

အရိုးတွေ၊ အရွတ်တွေနဲ့ ဖွဲ့စည်းပေးခဲ့တယ်။+

၁၂ ကျွန်တော့်ကို အသက်ပေးခဲ့တယ်။ ခိုင်မြဲတဲ့မေတ္တာ ပြခဲ့တယ်။

ကျွန်တော့်အသက်စွမ်းအားကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ခဲ့တယ်။+

၁၃ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒုက္ခပေးဖို့ တိတ်တဆိတ် ကြံစည်တယ်။

ဒီဒုက္ခတွေ ကိုယ်တော့်ဆီက လာမှန်း ကျွန်တော် သိပါတယ်။

၁၄ ကျွန်တော် အပြစ်လုပ်တဲ့အခါ ကိုယ်တော် စောင့်ကြည့်နေတယ်။+

အမှားတွေကို ခွင့်မလွှတ်ဘူး။

၁၅ ကျွန်တော် အပြစ်ရှိရင်လည်း အဖြစ်ဆိုးလွန်းပါတယ်။

အပြစ်မရှိပြန်တော့လည်း သိက္ခာကျပြီး ဒုက္ခရောက်နေလို့+

ခေါင်းမော့နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။+

၁၆ ခေါင်းမော့မိရင် ကိုယ်တော်က ခြင်္သေ့ပျိုလို လိုက်ဖမ်းဦးမယ်။+

ကျွန်တော့်ကို ဒဏ်ပေးဖို့ တန်ခိုးပြဦးမယ်။

၁၇ ကိုယ်တော်က သက်သေတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ခေါ်လာတယ်။

အမျက်ထွက်တဲ့အတွက်

ကျွန်တော့်မှာ ဒုက္ခတစ်ခုပြီးတစ်ခု ကြုံနေရတယ်။

၁၈ ကျွန်တော့်ကို အမေ့ဝမ်းထဲကနေ ဘာလို့ ထုတ်ခဲ့တာလဲ။+

တကယ်ဆို ဘယ်သူမှမမြင်ခင် သေခဲ့ရမှာ။

၁၉ အဲဒါမှ ကျွန်တော်ဟာ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဖူးသူလို ဖြစ်သွားမှာ။

အမေ့ဝမ်းထဲကနေ သင်္ချိုင်းကို တန်းရောက်သွားမှာ။’

၂၀ ကျုပ်ရဲ့နေ့ရက်တွေ သိပ်မကျန်တော့ပါဘူး။+ ဒါကြောင့် ဘုရားက ကျုပ်ကို ပစ်ထားလိုက်ပါစေ။

ကျုပ်မသွားခင် စိတ်သက်သာရာရအောင် အကြည့်လွှဲပေးပါစေ။+

၂၁ ကျုပ် သွားပြီးရင် ပြန်မလာတော့ဘူး။+

အဲဒီမှာ အလင်းကတောင် အမှောင်လိုဖြစ်နေတာ။”