nerukkadiyaana kaalatthil, uravugalai kattikkaappadharku idhaiyellaam seiyungal
thirumana bandhatthai balappadutthungal
thirumana bandhatthai balappadutthungal
baibil solgiradhu: “thaniyaaga iruppadhaivida irandu pēraaga sērndhiruppadhu nalladhu. . . . oruvan vilundhaal innoruvan thūkkivida mudiyum.” (prasangi 4:9, 10) kanavanum manaiviyum, vimaani matrum thunai vimaaniyai pōla irukka vēndum. adhaavadhu, orē nōkkatthōdu seyalpada vēndum. oruvarai oruvar thaakka ninaikkum pōr vimaanigalai pōl irukka kūdaadhu.
ungal tenshanai ungal thunaimēl kottaadhīrgal. porumaiyaaga irungal.
ēdhaavadhu prachinai irundhaal ungal thunaiyidam adhai manam thirandhu sollungal. vaaratthukku oru dhadavaiyaavadhu ippadi pēsa nēram odhukkungal. appadi pēsumpōdhu, oruvarai oruvar thaakkikkollaadhīrgal, prachinaiyai thaakkungal!
ungal irandu pērukkumē pidittha sila vishayangalai seivadharku nēram odhukkungal.
irandu pērum sērndhu sandhōshamaaga irundha samayangalai yōsitthu paarungal. oruvēlai, kalyaana fōttōvaiyō nalla tharunangalai nyaabagappadutthum fōttōkkalaiyō paarkkalaam.
“kanavanum manaiviyum ellaa vishayatthulayum otthupōvaanganu solla mudiyaadhudhaan! adhukkunu, onnaa sērndhu edhaiyumē seiya mudiyaadhunu arttham kidaiyaadhu. kanavanum manaiviyum sila mudivugala edutthu adha sērndhē seyalpadutthalaam.”—dēvid.
natpai balamaaga vaitthukkollungal
natpai balamaaga vaitthukkollungal
nanbargalin udhaviyai ētrukkolvadhōdu nirutthikkollaadhīrgal. nīngalum avargalukku eppadi udhavalaam endru yōsiyungal. matravargalai balappadutthumpōdhu nīngalum balamaaga aavīrgal.
oru naalaikku, ondru alladhu irandu nanbargalidamaavadhu fōn seidhō mesēj seidhō visaariyungal.
ungalukku irukkira prachinaigal ungal nanbargalukkum vandhirundhaal adhai avargal eppadi samaalitthaargal endru kēlungal.
“prachinaigala samaalikka unga frends ungalukku udhavuvaanga. ungalukku ērkanavē therinja vishayangalaa irundhaalum, adha nyaabagappadutthi udhavi seivaanga. unga frendsukku ungamēla akkarai irukku. nīngalum avangamēla paasam vechirukkīnganu avangalukku theriyum.”—aashaa.
pillaigalai purindhukollum petrōraaga irungal
pillaigalai purindhukolgira petrōraaga irungal
baibil solgiradhu: “nandraaga kaadhukodutthu kētkiravargalaagavum, yōsitthu nidhaanamaaga pēsugiravargalaagavum irukka vēndum.” (yaakkōbu 1:19) pillaigal thangal manadhil irukkira bayangalaiyum kavalaigalaiyum eduttha eduppil sollivida maattaargal. aanaal, avargal solvadhai nīngal porumaiyaaga kēttaal konjam konjamaaga ellaavatraiyum kottuvaargal.
manadhil irukkira ellaavatraiyum pillaigal velippadaiyaaga solvadharku ētra sūlalai ērpadutthungal. nērukku nēr utkaarndhu pēsinaal avargal ellaavatraiyum sollaamal pōividalaam. oruvēlai, jaaliyaaga irukkum samayangalil avargal manam thirandhu pēsalaam.
bayappadugira maadhiriyaana niyūsai pillaigal adhigamaaga paarkkaadhapadi paartthukkollungal.
kudumbam paadhugaappaaga iruppadharku nīngal ennavellaam seigirīrgal enbadhai pillaigalidam sollungal.
avasara sūlnilaigalil enna seiyappōgirīrgal enbadhai munbaagavē yōsitthu vaiyungal. adhai pillaigalōdu sērndhu naditthukkūda paarkkalaam.
“pillaingakitta pēsunga. avanga enna ninaikkuraanganu solradhukku vidunga. bayam, kavalai, kōbatthaiyellaam avanga manasukkullayē vaichiruppaanga. ungalukkum idhē maadhiridhaan irundhadhunum, adha nīnga eppadi samaalichīnganum avangakitta sollunga.”—selinaa.