‘என்னை அனுப்புமே!’

1. யெ-கோ-வா-வின் பெ-ய-ரை-யே

தூ-ஷிக்-கின்-ற-னர் மக்-க-ளே;

“தே-வன் இல்-ல-வே இல்-லை-யே!”

என்-கின்-ற-னர் மூ-டர்-க-ளே.

யார் இக்-க-ளங்-கம் நீக்-கு-வார்?

தே-வ பு-கழ் ப-ரப்-பு-வார்?

‘தே-வ-னே, இ-தோ, உள்-ளே-னே!

அ-டி-யே-னை அ-னுப்-பு-மே!

2. தே-வ ப-யம் து-ளி-யு-மே

மாந்-த-ருக்-குத்-தான் இல்-லை-யே;

வ-ணங்-கு-கின்-றார் கல்-லை-யே,

பூ-ஜிக்-கின்-றார் தே-சத்-தை-யே!

பொல்-லா-ரை யார் எச்-ச-ரிப்-பார்?

தே-வ போ-ரை அ-றி-விப்-பார்?

‘தே-வ-னே, இ-தோ, உள்-ளே-னே!

அ-டி-யே-னை அ-னுப்-பு-மே!

3. இன்-று எங்-கும் தீ-மை-க-ளே,

நல்-லோர்க்-கு வே-த-னை-க-ளே;

ம-ன நிம்-ம-தி இல்-லை-யே,

தே-டு-கின்-ற-னர் அ-தை-யே!

அ-வர்க்-கு யார் உ-த-வு-வார்?

அன்-பாய் ஆ-று-தல் அ-ளிப்-பார்?

‘தே-வ-னே, இ-தோ, உள்-ளே-னே !

அ-டி-யே-னை அ-னுப்-பு-மே!