தேவனின் பற்றுமாறா அன்பு

1. தே-வ-னின் மெய் அன்-பு,

பற்-று-மா-றா நற்-பண்-பு.

தே-வன் நம்-மை மீட்-க-வே,

என்-றும் வா-ழ வைக்-க-வே,

காட்-டி-னார் பே-ரன்-பை-யே,

தந்-தார் மீட்-பு-வி-லை-யே!

2. தே-வ-னின் மெய் அன்-பு,

பற்-று-மா-றா பே-ரன்-பு.

மைந்-த-னை ரா-ஜா-வாக்-கி,

தம் வாக்-கை நி-றை-வேற்-றி,

விண்-ண-ர-சை ஸ்தா-பித்-து,

தே-வன் காட்-டி-னார் அன்-பு!

3. தே-வ-னின் மெய் அன்-பு,

நம்-மைத் தூண்-டும் நற்-பண்-பு.

நல்-வ-ழி நா-டு-வோர்க்-கே,

சத்-ய வார்த்-தை சொல்-வோ-மே;

நன்-மை செய்-வோம் அன்-பா-லே,

பற்-று-மா-றா பண்-பா-லே!