பாடல் 116
ஒளி மேன்மேலும் பிரகாசிக்கிறது
1. நல் நம்-பிக்-கை நட்-சத்-ரம் நம் க்றிஸ்-து-வே,
ரட்-சிப்-ப-ளிக்-கும் மே-சி-யா-வே;
தே-வ சக்-தி-யே அ-தைச் சொல்-லி-ய-தே
இ-றை மக்-கள் மூ-ல-மா-க-வே!
ஏ-சு க்றிஸ்-து-வின் ஆட்-சி விண்-ணில் இன்-று!
அத்-தாட்-சி தெ-ளி-வே நன்-று!
தே-வ சத்-யங்-கள் அ-றி-வோம், பாக்-ய-மே;
தே-வ-தூ-த-ரும் ஆ-வ-லா-மே!
(பல்லவி)
சத்-ய ஒ-ளி நம் பா-தை-யெல்-லாம்
நன்-றாய் ஒ-ளி வீ-சி-டு-தே!
செல்-வோம் அ-தி-லே கா-ல-மெல்-லாம்
தே-வன் க-ரத்-தைப் பி-டித்-தே!
2. தந்-தார் எ-ஜ-மான் வி-வே-க-டி-மை-யே,
சத்-ய ஒ-ளி-யை நாம் பெ-ற-வே;
மேன்-மே-லும் அந்-த ஒ-ளி நன்-றா-க-வே
சு-டர் வீ-சு-தே ப-கல் போ-லே;
நம் நெஞ்-சத்-தி-லே புத்-தொ-ளி பாய்ச்-சு-தே,
நம் வாழ்-வை மின்-னச் செய்-யு-தே!
யெ-கோ-வா சத்-ய ஒ-ளி ஊற்-று-தா-மே,
அவ்-வொ-ளி-யில் தி-ளைப்-போம் நா-மே!
(பல்லவி)
சத்-ய ஒ-ளி நம் பா-தை-யெல்-லாம்
நன்-றாய் ஒ-ளி வீ-சி-டு-தே!
செல்-வோம் அ-தி-லே கா-ல-மெல்-லாம்
தே-வன் க-ரத்-தைப் பி-டித்-தே!
(காண்க: ரோ. 8:22; 1 கொ. 2:10; 1 பே. 1:12.)