‘அதிமுக்கியமானவற்றை நிச்சயப்படுத்திக்கொள்ளுங்கள்’

1. வி-வே-கம் காட்-ட இ-து-வே நே-ரம்,

உண்-மை கா-ண ச-ம-யம்!

அ-தி-முக்-ய கார்-யம் எ-து-வென்-று

அ-றிந்-தி-டு-வோம் இன்-று!

‘வே-தம் வா-சி, நன்-மை நே-சி,

தீ-மை வீ-சி,

மா-ம-னம் ம-கி-ழச் செய்;

ஜெ-பம் செய், த்யா-ன-மே செய்’

என்-ற ஆ-ணைப்-ப-டி நாம் செய்-வோம்!

2. தே-வ சே-வை ஈ-டி-ணை-யற்-ற-து,

இ-து-வே சி-றந்-த-து!

அ-ய-லார்-மீ-து அன்-பு காண்-பிப்-போம்,

ஆ-யன் வ-ழி காட்-டு-வோம்;

ஆ-டு-க-ளைத் தே-டி-டு-வோம்,

தேற்-றி-டு-வோம்;

வீ-டு-தோ-றும் ‘வி-மோ-ச-னம்!’ என்-போம்.

முக்-யம் இ-தே,

முத்-தா-ன நற்-செய்-தி சொல்-வ-தே!

3. அ-தி-முக்-ய க-வ-னம் கொ-டுப்-போம்,

நல்-ல சிந்-தை-யைக் காப்-போம்!

தே-வ ச-மா-தா-னம் பெற்-றி-டு-வோம்,

நல் நம்-பிக்-கை பெ-று-வோம்;

மெய் நட்-பு-தான் கிட்-டி-டு-மே,

வ-ள-ரு-மே;

இன்-றி-ய-மை-யா-த-தைச் செய்-தா-லே,

தே-வ ஆ-சி

இன்-றும் என்-று-மே பொ-ழி-யு-மே!