‘எனக்கு மனமுண்டு’

1. பே-ரன்-பு நி-றைந்-த-வ-ரே,

அப்-பா-வைப் பி-ரிந்-த-வ-ரே,

விண்-ணை விட்-ட-வ-ரே,

மண்-ணின் மைந்-த-ரே,

சத்-யம் சொன்-ன போ-த-க-ரே,

வே-த-னை தீர்த்-த வைத்-ய-ரே,

ஆ-று-தல் தந்-த அன்-ப-ரே,

ஆ-ணை-யை ஏற்-ற ஏ-சு மன்-ன-ரே,

‘ஆம், ம-ன-முண்-டு’ என்-றா-ரே!

2. யெ-கோ-வா ந-மக்-கா-க-வே

வி-வே-க-டி-மை தந்-தா-ரே;

நாம் சேர்ந்-து கை கோர்த்-து,

ஆம், கை கொ-டுத்-து,

எ-ளி-யோர்க்-குத் து-ணை நிற்-போம்;

ஆ-று-தல் வார்த்-தை சொல்-லி-யே,

அன்-பு-டன் அ-ர-வ-ணைப்-போம்;

திக்-கற்-றோர் வேண்-டி-யே கேட்-கும்-போ-து,

‘ஆம், ம-ன-முண்-டு’ என்-போ-மே!