பாடல் 43
நெஞ்சமெல்லாம் நன்றி!
1. எங்-கள் யெ-கோ-வா-வே பே-ரன்-பின் ஊற்-றே
பா-ட வந்-தோம் பொங்-கும் நன்-றி-யா-லே.
வைத்-தோம் எங்-கள் வாழ்-வை உங்-கள் பா-தத்-தில்
பார்த்-தோம் உம் வற்-றா அன்-பின் ஆ-ழத்-தை.
நாள்-தோ-றும் பா-வம் எம்-மை இங்-கு ஆ-ளும்
உம் கண்-ணில் மன்-னிப்-பை உள்-ளம் நா-டும்.
பா-வத்-தை நீக்-க முன்-வந்-தீ-ரே நன்-றி!
மீட்-கும் ஏற்-பாட்-டைச் செய்-தீ-ரே நன்-றி!
2. உம் பா-சத்-தில் தஞ்-சம் கண்-டோ-மே நன்-றி!
நே-சித்-து உம் பக்-கம் சேர்த்-தீர் நன்-றி!
உம்-மோ-டு நட்-பாய் வா-ழச் சொல்-லித் தா-ரும்
உம்-மீ-து பற்-றுள்-ள உள்-ளம் தா-ரும்.
பா-ரங்-கள் தாங்-க தந்-தீ-ரே உம் சக்-தி
பே-சச் செய்-தீர் எங்-கள் அச்-சம் நீக்-கி.
நற்-செய்-தி சொல்-லும் பாக்-யம் தந்-தீர் நன்-றி!
தாழ்-மை உள்-ளோர் பக்-கம் நின்-றீர் நன்-றி!
(பாருங்கள்: சங். 65:2, 4, 11; பிலி. 4:6.)