Пешгӯйиҳоро бе ёрдам фаҳмида намешавад. Мисоле меорем. Инро тасаввур кунед: шумо ба ҷое рафтед, ки бароятон ношинос аст, лекин ҳамсафаратон он ҷойҳоро хеле хуб медонад. Ӯ медонад, ки ҳар як роҳ ба куҷо мебараду шумо ҳозир дар куҷо қарор доред. Бешубҳа, шумо хурсанд шуда мегӯед, ки «ҳарчи ҳамин дӯстам бо ман омад». Мисли ҳамин дӯст Яҳува медонад, ки мо дар кадом замон қарор дорем ва оянда моро чӣ интизор аст. Аз ин рӯ барои фаҳмидани пешгӯйиҳои Китоби Муқаддас мо бояд хоксорона аз Яҳува кумак пурсем (Дон. 2:28; 2 Пет. 1:19, 20). Мисли ҳар волиди хуб Яҳува мехоҳад фарзандонаш ояндаи хушбахт дошта бошанд (Ирм. 29:11). Лекин Яҳува аз волидони инсонӣ бо он фарқ мекунад, ки ояндаро нуқта ба нуқта пешгӯйӣ карда метавонад. Ӯ пешгӯйиҳоро дар Каломаш ҷо додааст, барои ҳамин мо воқеаҳои муҳимро пеш аз рӯй доданашон фаҳмида метавонем (Иш. 46:10). w23.08 саҳ. 8, сарх. 3, 4

Худо ба Исо қудрат додааст, ки тамоми мушкилиҳои инсониятро ҳал кунад. Бо муъҷизаҳояш Исо нишон дод, ки мушкилиҳоеро, ки ҳалли онҳо аз дасти мо намеояд, бартараф карда метавонад. Масалан, ӯ қудрат дорад сабаби мушкилиҳои одамизодро решакан кунад, яъне гуноҳ ва таъсири онро, инчунин беморӣ ва маргро (Мат. 9:1–6; Рум. 5:12, 18, 19). Муъҷизаҳои Исо исбот карданд, ки ӯ ҳар бемориро шифо дода, ҳатто мурдаро зинда карда метавонад (Мат. 4:23; Юҳ. 11:43, 44). Исо инчунин қудрат дорад, ки тӯфонҳои сахтро идора кунад ва рӯҳҳои нопокро мағлуб созад (Марқ. 4:37–39; Луқ. 8:2). Донистани он ки Яҳува ба Писараш чунин қудрати бузург додааст, рӯҳбаландкунанда мебошад. Мо дилпур буда метавонем, ки ҳамаи ваъдаҳои Яҳува дар Подшоҳии ӯ ҳатман иҷро мешаванд. Мо аз муъҷизаҳои Исо мефаҳмем, ки ӯ дар оянда чун Шоҳи Подшоҳии Худо дар миқёси бузургтар чӣ хел муъҷизаҳо мекунад. w23.04 саҳ. 3, сарх. 5–7

Агар шумо дар ҷамоати калон бошеду бисёр вақт барои ҷавоб додан ба шумо навбат нарасад, шояд, қарор кунед, ки дигар даст намебардоред. Лекин минбаъд низ кӯшиш кунед, ки шарҳ диҳед. Барои ҳар як вохӯрӣ якчанд шарҳ тайёр кунед. Дар ин сурат, агар шуморо дар аввалҳои вохӯрӣ напурсанд, эҳтимоли зиёд аст, ки дар давоми муҳокима имконияти ҷавоб додан пайдо шавад. Вақте ба «Бурҷи дидбонӣ» тайёрӣ мебинед, фикр кунед, ки чӣ тавр ҳар як сархат бо мавзуи мақола алоқаманд аст. Ин тавр карда дар рафти муҳокима ҷавобҳои хуб ба саратон омада метавонад. Ғайр аз ин, ба сархатҳое ҷавоб тайёр кардан мумкин аст, ки ҳақиқатҳои чуқур муҳокима мешаванд. Ба ин сархатҳо ҷавоб додан мушкилтар аст, барои ҳамин шумораи дастон, шояд, кам шавад. Лекин, агар дар давоми якчанд вохӯрӣ ҳоло ҳам шуморо напурсанд-чӣ? Пеш аз оғози вохӯрӣ ба бародаре, ки омӯзишро мегузаронад, гӯед, ки ба кадом савол ҷавоб додан мехоҳед. w23.04 саҳ. 21, 22, сарх. 9, 10