สะบาโต
มาจากคำภาษาฮีบรูที่แปลว่า “พักผ่อน” หรือ “หยุดพัก” เป็นวันที่เจ็ดของสัปดาห์ของชาวยิว (ตั้งแต่ดวงอาทิตย์ตกของวันศุกร์ถึงดวงอาทิตย์ตกของวันเสาร์) วันเทศกาลบางวัน รวมทั้งปีที่ 7 และปีที่ 50 ก็เรียกว่าสะบาโตด้วย ในวันสะบาโตจะต้องไม่มีใครทำงาน ยกเว้นปุโรหิตซึ่งทำงานในที่ศักดิ์สิทธิ์ ส่วนในปีสะบาโต ที่ดินจะต้องไม่มีการไถหว่านและเจ้าหนี้ชาวฮีบรูจะทวงหนี้จากเพื่อนร่วมชาติไม่ได้ กฎหมายของโมเสสกำหนดข้อห้ามในวันสะบาโตไว้อย่างสมเหตุสมผล แต่พวกผู้นำศาสนาค่อย ๆ เพิ่มกฎอื่นเข้าไป จนพอถึงสมัยของพระเยซู ประชาชนจึงรู้สึกว่ากฎเรื่องวันสะบาโตทำตามได้ยาก—อพย 20:8; ลนต 25:4; ลก 13:14-16; คส 2:16