การหาวของสัตว์ป่า
เมื่อมีคนหาวต่อหน้าธารกำนัล ผู้คนอาจคิดว่าเขาไม่สุภาพ หรืออย่างน้อยเขาคงรู้สึกเบื่อเอามาก ๆ. ไม่ว่ากฎเกณฑ์มารยาทในสังคมจะเป็นอย่างไร แท้จริงการหาวนั้นมีประโยชน์ทีเดียว. การหาวเป็นการสูดลมโดยไม่ตั้งใจ. ตามปกติเราหาวในตอนเย็นเมื่อรู้สึกเหนื่อยล้าจากกิจกรรมประจำวัน หรือในตอนเช้าหลังจากตื่นนอน. การหาวลึก ๆ ช่วยให้เราได้รับออกซิเจนเพิ่มขึ้นและอาจทำให้สดชื่นขึ้นในทันที; การหาวมักเป็นส่วนของกระบวนการตื่นนอน.
แต่คุณทราบไหมว่าสัตว์ต่าง ๆ ก็หาวเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ใช่เพื่อให้การระบายอากาศดีขึ้นเสมอไปก็ตาม? บ่อยครั้งสาเหตุที่พวกมันทำอย่างนั้นน่าสนใจมาก. ตัวอย่างเช่น บางครั้งพวกลิงหาวเพื่อถ่ายทอดข่าวสาร. ปากที่อ้ากว้างและการยิงฟันอย่างดุร้ายเป็นวิธีส่งคำเตือนแก่ลิงตัวผู้ที่เป็นคู่แข่งหรือสัตว์ที่อาจกำลังจะมาล่ามัน. ข่าวสารนั้นก็คือ ‘ฉันกัดเหวอะเลยนะ. อย่ามาใกล้นะ!’
นอกจากนี้ มีการสังเกตเห็นด้วยว่า สัตว์ตระกูลแมวนักล่าแห่งที่ราบในแอฟริกามักจะยืดตัวและหาวก่อนเริ่มออกล่าเหยื่อ. เหมือนมนุษย์ การหาวของแมวนี้ช่วยในการปฏิบัติงานด้านสรีระ—ซึ่งเกี่ยวกับการสูดอากาศเข้าปอดมากเป็นพิเศษ. ทั้งนี้เป็นการเพิ่มออกซิเจนในเลือด. แล้วหัวใจก็รีบส่งออกซิเจนไปยังส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย ซึ่งให้พลังงานทันทีสำหรับการล่าระยะสั้นด้วยความเร็วสูง.
แม้แต่ปลาก็เคยมีการสังเกตเห็นว่ามันหาว! หนังสือในโลกของสัตว์ (ภาษาอังกฤษ) บอกเกี่ยวกับปลาว่า บางครั้งมัน “หาวเป็นการโหมโรงก่อนจะว่ายไปอย่างรวดเร็ว. . . . นอกจากนี้ ปลาอาจหาวเมื่อมันตื่นเต้น หรือเมื่อมันเห็นศัตรูหรืออาหาร ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นโอกาสที่จำเป็นต้องลงมือปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว.”
บางที การหาวที่น่าประทับใจที่สุดคงเป็นการหาวของฮิปโปโปเตมัส หรือเบเฮโมท. สิ่งมีชีวิตมหึมาชนิดนี้สามารถอ้าปากอันใหญ่โตของมันซึ่งเป็นเหมือนถ้ำได้กว้างอย่างไม่น่าเชื่อถึง 150 องศา! การหาวทำให้เจ้าฮิปโปแก่ตัวผู้สามารถอวดฮิปโปทุกตัวในบ่อว่า ใครเป็นหัวหน้า. นอกจากนี้ การหาวยังเป็นการอวดฟันเตือนผู้บุกรุกใด ๆ ที่อาจหาญล่วงล้ำอาณาเขตแม่น้ำของมัน.
ถึงแม้ว่าการหาวอาจไม่สร้างความตื่นเต้นเหมือนการคำรามของสิงโตก็ตาม การหาว—ไม่ว่าจะเป็นการหาวนอน, การหาวเพื่อขู่, หรือเป็นแค่การหาวเพิ่มพลังงาน—ก็เป็นประโยชน์. การหาวนี้เป็นเพียงอีกตัวอย่างหนึ่งเท่านั้นของการสร้างสรรค์อันน่าทึ่งของพระองค์ผู้ทรงออกแบบอาณาจักรสัตว์!