การเพ่งดูโลก — ห้องสมุดออนไลน์ของวอชเทาเวอร์

การเพ่งดูโลก

◼ พระคัมภีร์บริสุทธิ์ฉบับแปลโลกใหม่ ครบชุดมีใน 43 ภาษาและอักษรเบรลล์ 3 ภาษา ส่วนพระคัมภีร์คริสเตียนภาคภาษากรีกฉบับแปลโลกใหม่ มีเพิ่มอีก 18 ภาษาและอักษรเบรลล์อีก 1 ภาษาด้วย. จำนวนพิมพ์ทั้งสิ้นนับถึงเดือนกรกฎาคม 2007 คือ 143,458,577 เล่ม.

◼ ข้อความจากคัมภีร์ไบเบิลที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่ทราบกันว่ายังมีอยู่คือคำอวยพรของปุโรหิตที่อาฤธโม 6:24-26. มีการพบข้อความดังกล่าวจารึกอยู่บนเครื่องรางสองอันทำจากแผ่นเงินที่ม้วนเหมือนม้วนหนังสือ ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงปลายศตวรรษที่เจ็ดหรือต้นศตวรรษที่หกก่อนสากลศักราช.—วารสารบทวิจารณ์โบราณคดีด้านคัมภีร์ไบเบิล, สหรัฐ.

◼ นับถึงวันที่ 31 ธันวาคม 2006 จำนวนภาษาต่าง ๆ รวมทั้งภาษาถิ่นที่ใช้ในการพิมพ์อย่างน้อยพระธรรมหนึ่งของคัมภีร์ไบเบิลตามที่ขึ้นทะเบียนไว้คือ 2,426 ภาษา ซึ่งมากกว่าปีก่อน 23 ภาษา.—สหสมาคมพระคริสตธรรมสากล, บริเตน.

◼ ชาวอเมริกันประมาณ 28 เปอร์เซ็นต์มองว่าคัมภีร์ไบเบิลเป็น “พระดำรัสที่แท้จริงของพระเจ้า . . . ซึ่งต้องถือเอาตามตัวอักษร,” 49 เปอร์เซ็นต์มองว่า เป็น “พระดำรัสของพระเจ้าซึ่งได้รับการดลใจแต่ไม่ควรถือเอาตามตัวอักษรทั้งหมด,” และ 19 เปอร์เซ็นต์มองว่า “เป็นหนังสือนิทานสอนใจ.”—ศูนย์ข่าวแกลลัป, สหรัฐ.

คัมภีร์ไบเบิลภาษาจีนที่เก่าแก่ที่สุดหรือ?

ยียี่ เฉิน ผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง กล่าวว่า “บันทึกเก่าแก่ที่สุดเกี่ยวกับพระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรูฉบับภาษาจีนพบบนศิลาจารึก [ซ้าย] ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงปี ค.ศ. 781.” ศิลาดังกล่าวซึ่งทำขึ้นโดยคริสเตียนนิกายเนสโตเรียน มีผู้ค้นพบที่เมืองซีอานเมื่อปี 1625. เฉินอธิบายว่า “ชื่อภาษาจีนอย่างเป็นทางการของศิลาจารึกนี้แปลได้ว่า ‘อนุสรณ์รำลึกถึงการเผยแผ่ศาสนาที่รุ่งโรจน์จากต้าฉิน’ ( . . . ต้าฉิน เป็นคำภาษาจีนที่ใช้เรียกจักรวรรดิโรมัน). “บนศิลาจารึกนั้น เราพบตัวอักษรภาษาจีนที่เขียนว่า ‘สารบบตัวจริง’ และ ‘การแปลคัมภีร์ไบเบิล’ ด้วย.”

[ที่มาของภาพหน้า 30]

สมบัติล้ำค่าจากพรุ

ในปี 2006 คนงานขุดที่กำลังทำงานอยู่ในบริเวณพรุหรือที่ลุ่มชื้นแฉะที่มีซากผุพังของพืชสะสมอยู่แห่งหนึ่งในไอร์แลนด์ได้พบหนังสือบทเพลงสรรเสริญซึ่งคาดว่ามีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่แปดสากลศักราช. สำเนาภาษาละตินฉบับนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่ฉบับที่ยังคงเหลือรอดมาจากยุคนั้นและถือกันว่าเป็นสมบัติอันล้ำค่า. แผ่นหนังประมาณ 100 แผ่นที่เข้าเล่มมาตั้งแต่สมัยนั้นดูเป็นของดีมีราคา. หนังสือพิมพ์เดอะ ไทมส์ แห่งลอนดอนกล่าวว่า “ซากพรมที่ใช้ปิดคลุมและกระเป๋าหนังบ่งชี้ว่าบทเพลงสรรเสริญได้ถูกซ่อนไว้อย่างจงใจ บางทีอาจเพื่อให้ปลอดภัยจากการรุกรานของพวกไวกิงเมื่อ 1,200 ปีที่แล้ว.” ถึงแม้ว่าหน้าหนังสือจะถูกอัดจนติดกันและบางส่วนก็เปื่อยยุ่ยไปแล้ว แต่ผู้เชี่ยวชาญก็มั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถแยกมันออกจากกันและเก็บรักษาไว้ได้.

หลักฐานทางประวัติศาสตร์เป็นตัน ๆ

มีรายงานว่านักโบราณคดีที่กำลังขุดร่อนดินเป็นตัน ๆ ซึ่งถูกขนออกมาจากบริเวณพระวิหารในกรุงเยรูซาเลมได้ค้นพบสิ่งของหลายพันชิ้น ทั้งที่มีอายุตั้งแต่ก่อนสมัยอิสราเอลมาจนถึงยุคปัจจุบัน. ในบรรดาสิ่งของเหล่านั้นมีหัวลูกศรอันหนึ่งซึ่งเป็นชนิดเดียวกับที่ใช้ในกองทัพของนะบูคัดเนซัร ผู้ที่ได้ทำลายวิหารหลังแรกของยิวที่เคยตั้งอยู่ในบริเวณนั้น. ที่น่าตื่นเต้นที่สุดคือการค้นพบตราดินเหนียวซึ่งมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่เจ็ดหรือหกก่อนสากลศักราช ซึ่งกล่าวกันว่ามีชื่อภาษาฮีบรู เกดัลยาฮู เบน อิมเมอร์ ฮา-โกเฮน. นักโบราณคดีกาบรีเอล บาร์ไค กล่าวว่า เจ้าของตรานี้ “อาจเป็นพี่ชายของปาชเฮอร์ เบน อิมเมอร์ ซึ่งกล่าวถึงในคัมภีร์ไบเบิล [ยิระมะยา 20:1] ว่าเป็นปุโรหิตและผู้ดูแลพระวิหาร.”