เหตุที่เกาะเรอูนียงมีหอประชุมมากมาย
ไปทางตะวันออกของประเทศมาดากัสการ์ประมาณ 640 กิโลเมตร เกาะเรอูนียงซึ่งเป็นเกาะเล็ก ๆ โผล่ขึ้นมากลางมหาสมุทรอินเดียอันกว้างใหญ่. แม้จะมีความยาวของเกาะเพียง 60 กิโลเมตรและกว้าง 50 กิโลเมตร เกาะนี้ก็มีชื่อเนื่องจากกลุ่มภูเขาไฟตั้งตระหง่านและมีเปลวไฟระเบิดปะทุออกมาเป็นช่วง ๆ. ที่จุดสูงสุดเหนือระดับน้ำทะเล 3,069 เมตรมีภูเขาไฟซึ่งดับแล้วชื่อ พิตอง เด เนช (ยอดเขาแห่งหิมะ). ทางตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะมีภูเขาไฟสูง 2,625 เมตรซึ่งยังคุกรุ่นอยู่และมีชื่อเรียกอย่างเหมาะเจาะว่า พิตอง เดอ ลา ฟูร์เนซ์ (ยอดเขาแห่งเตาไฟ). เมื่อภูเขาไฟปะทุขึ้นในเวลากลางคืนเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่ง! ถนนหลายสายคดเคี้ยววกวนขึ้นลงไปตามหน้าผาที่ลาดชัน เป็นทิวทัศน์ที่น่าหวาดเสียวซึ่งมักจะเรียกกันว่า ความงามที่น่ากลัวแห่งเกาะเรอูนียง.
ทำไมจึงมีหอประชุมมากมาย?
อย่างไรก็ตาม ความสวยงามที่แท้จริงของเกาะเรอูนียง ขึ้นอยู่กับวิธีที่ชาวเกาะจำนวนมากตอบรับ “ข่าวดีแห่งราชอาณาจักร” ซึ่งประกาศโดยพยานพระยะโฮวา. (มัดธาย 24:14) งานประกาศของพวกเขาเริ่มในปี 1960 คราวเมื่อผู้รับใช้เต็มเวลาสองคนเดินทางมาจากฝรั่งเศส. ปัจจุบันนี้ ซึ่งเป็นเวลา 30 ปีต่อมา พยานฯจำนวน 1,665 คนกำลังง่วนอยู่กับการกระจายข่าวสารราชอาณาจักรท่ามกลางพลเมือง 582,000 คน—มีอัตราเฉลี่ยพยานฯ 1 คนต่อชาวเกาะทุก ๆ 350 คน.
การเติบโตดังกล่าวทำให้จำเป็นต้องสร้างสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการประชุม เพื่อว่าพยานพระยะโฮวาจะสามารถทำการนมัสการและศึกษาสิ่งฝ่ายวิญญาณได้. (เฮ็บราย 10:24, 25) จาก 19 ประชาคมมี 13 ประชาคมที่สร้างหอประชุมแห่งราชอาณาจักรของพวกเขาเองเรียบร้อยแล้ว. เนื่องจากดินแดนแถบนี้มีลมพายุหมุนบ่อย ๆ หอประชุมเหล่านี้จำต้องมีโครงสร้างที่ก่อด้วยหินและปูนอันแข็งแกร่ง ทั้งนี้จำต้องใช้เวลาและค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างไม่น้อย. ดังนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะสร้างหอประชุมดังกล่าว เนื่องจากพยานพระยะโฮวาส่วนมากซึ่งอาศัยอยู่บนเกาะนี้ได้รับค่าจ้างในอัตราเฉลี่ยที่ไม่มากและยังมีครอบครัวขนาดใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบ? คำตอบตามถ้อยคำที่อยู่ในคัมภีร์ไบเบิลก็คือ ‘พระหัตถ์ของพระยะโฮวาไม่สั้น.’—ยะซายา 59:1.
เอาชนะอุปสรรคที่ขวางกั้น
ตัวอย่างเช่น จงพิจารณาถึงวิธีที่พระยะโฮวาทรงโน้มนำหัวใจของผู้คนให้มาช่วยงานก่อสร้างหอประชุมในเมืองเล็ก ๆ ชื่อ เซนต์-หลุยส์ ซึ่งตั้งอยู่ด้านตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะเรอูนียง. เมื่อโครงการได้รับการอนุมัติครั้งแรก พยานฯหนุ่มคนหนึ่งเล่าให้ครูของเขาซึ่งสอนวิชาช่างก่อสร้างฟังเกี่ยวกับการสร้างหอประชุมโดยแรงงานที่เป็นอาสาสมัคร. คุณครูผู้นี้ไม่เพียงแต่อาสามาช่วยด้วยตัวเองแต่ยังนำนักเรียนทั้งชั้นมายังที่ก่อสร้างเพื่อช่วยขุดหลุมสำหรับฐานราก. ภายหลังเขายังบริจาคเหล็กสำหรับการทำฐานรากอีกด้วย.
คราวที่อาสาสมัครกว่าร้อยคนพร้อมใจกันมาช่วยในวันหยุดวันหนึ่งเพื่อเทคอนกรีตสำหรับพื้นที่ 190 ตารางเมตร พวกเขาต่างก็ตกใจที่ทราบว่า มีการปิดน้ำประปาในเมือง. พวกเขาจะผสมปูนได้อย่างไรหากไม่มีน้ำ? หนึ่งในบรรดาคนงานก่อสร้างที่รู้จักหัวหน้าหน่วยงานดับเพลิงตัดสินใจว่าจะอธิบายถึงสภาพคับขันนี้ให้เจ้าหน้าที่ผู้มีใจกรุณาคนนี้ฟัง. ชั่วเวลาสั้น ๆ ต่อมา รถดับเพลิงมาถึงบริเวณที่ทำการก่อสร้าง. รถคันนี้บรรจุน้ำมากพอสำหรับแผนการในวันนั้น และหน่วยงานดับเพลิงยอมให้รถจอดอยู่ที่นั่นตลอดทั้งวัน! ไม่ต้องสงสัย อาสาสมัครทั้งหมดรู้สึกว่าอยากทุ่มเทตัวเต็มที่ในการทำงาน.
วิธีที่เอาชนะอุปสรรคอื่น ๆ เป็นพยานหลักฐานถึงความช่วยเหลือจากพระยะโฮวา. อย่างเช่น ระยะหนึ่งของการก่อสร้าง เพดานเสร็จเรียบร้อยพร้อมที่จะติดตั้งดวงไฟพิเศษจำนวน 22 ชุดที่ได้ทำการสั่งจองก่อนหน้านี้เป็นเวลาแปดเดือน. แต่ทางบริษัทแจ้งให้พี่น้องทราบว่า แบบที่พี่น้องต้องการนั้นไม่ได้ผลิตแล้ว. จะทำอย่างไรดี? จะต้องเปลี่ยนแปลงรูปแบบทั้งหมดและเพดานด้วยไหม? ไม่หรอก เพราะในเวลาที่เหมาะเจาะพอดี พี่น้องได้ข่าวเกี่ยวกับผู้รับเหมาในท้องถิ่นรายหนึ่งซึ่งมีดวงไฟแบบเดียวกันอยู่พร้อมสำหรับโครงการที่ล้มเลิกไป.
พี่น้องถามเขาว่า “คุณมีจำนวนเท่าไร?”
เขาตอบว่า “ประมาณ 25 ชุด.”
โดยไม่รีรอชักช้า มีการซื้อดวงไฟเหล่านั้นและทำการติดตั้ง.
เมื่อโครงการก้าวหน้าต่อไป คนที่เพิ่งเริ่มศึกษาคัมภีร์ไบเบิลกับพยานพระยะโฮวารู้สึกประทับใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นอาคารที่สวยงามดังกล่าว.
เขาถามว่า “โปรดบอกผม มีอะไรอื่นอีกไหมที่พวกคุณต้องการ?”
พี่น้องคนหนึ่งตอบว่า “มีครับ เราต้องการเครื่องเสียง.”
เมื่อทราบเช่นนั้น ผู้สนใจใหม่คนนี้หยิบสมุดเช็คขึ้นมาทันทีและบริจาคเงินจำนวนมากพอสำหรับเครื่องเสียงชุดใหม่ทั้งหมด. การบริจาคเช่นนั้น รวมกับการกู้เงินซึ่งมีอัตราดอกเบี้ยต่ำจากสำนักงานใหญ่ของสมาคมว็อชเทาเวอร์ ในสหรัฐ ช่วยประชาคมดำเนินงานจนหอประชุมที่สวยงามนี้สำเร็จลุล่วง.
สุดยอดของเรื่องทั้งหมดก็คือ ประชาคมเซนต์-หลุยส์มีความชื่นชมที่บราเดอร์คาเร ดับเบิลยู. บาร์เบอร์ สมาชิกคนหนึ่งแห่งคณะกรรมการปกครองของพยานพระยะโฮวาได้มาและอุทิศหอประชุมในเดือนธันวาคม 1988. บราเดอร์บาร์เบอร์ได้รับมอบหมายจากสำนักงานใหญ่ของสมาคมในบรุคลิน นิวยอร์ก ที่จะอุทิศสำนักงานสาขาแห่งใหม่ของเกาะมอริเชียสอันเป็นเกาะใกล้เคียง. เมื่อพี่น้องที่เซนต์-หลุยส์ทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในระยะเวลาเพียงสามสัปดาห์พวกเขารวบรวมเงินซึ่งมีจำนวนเพียงพอสำหรับค่าเครื่องบินให้บราเดอร์บราร์เบอร์และสมาชิกคนหนึ่งในคณะกรรมการสาขาของมอริเชียสเพื่อเดินทางจากที่นั่นมายังเกาะเรอูนียง. เนื่องจากความเติบโตตั้งแต่นั้นมา ประชาคมเซนต์-หลุยส์จำต้องมีการแบ่งประชาคม. ขณะนี้สองประชาคมใช้หอประชุมใหม่ร่วมกัน.
เกียรติยศเป็นของพระยะโฮวา
สำหรับประชาคมอื่น ๆ ในเกาะเรอูนียงละเป็นอย่างไร? เนื่องจากการตอบรับที่ดีต่องานประกาศข่าวราชอาณาจักร ผู้เข้าร่วมประชุม ณ หอประชุมมีปรมาณ 150 ถึง 200 เปอร์เซ็นต์ของจำนวนพยานพระยะโฮวาบนเกาะนี้. ดังนั้น จึงเห็นได้ชัดว่าเหตุใดจึงมีความต้องการหอประชุมหลายแห่งในเกาะเรอูนียง. ตามจริงแล้ว มีการสร้างหอประชุมเพิ่มขึ้นอีกสามแห่งนับตั้งแต่การสร้างหอประชุมในเซนต์-หลุยส์ และนี้เองทำให้มีหอประชุมทั้งหมด 13 แห่งสำหรับ 19 ประชาคมบนเกาะแห่งนี้.
เกียรติยศสำหรับสิ่งต่าง ๆ ทั้งหมดเหล่านี้เป็นของพระยะโฮวา ผู้ซึ่งพยากรณ์ว่า “คนจิ๋วจะเพิ่มเป็นจำนวนพัน และคนตัวเล็กจะเพิ่มเป็นชนชาติใหญ่ เราเอง ยะโฮวา จะเร่งกระทำการนี้ในเวลาอันควร. (ยะซายา 60:22, ล.ม.) เช่นเดียวกับส่วนอื่น ๆ ของแผ่นดินโลก คำพยากรณ์นี้สำเร็จเป็นจริงบนเกาะอันสวยงามแห่งนี้.