เดินทางไปหมู่เกาะในมหาสมุทรแปซิฟิกเพื่อทำงาน!
ห้องพักผู้โดยสารขาออก ณ สนามบินนานาชาติในบริสเบนและซิดนีย์ ออสเตรเลีย คึกคักตื่นเต้นมากกว่าปกติ. กลุ่มชน 46 คนพร้อมจะออกเดินทางบินไปยังเกาะซามัวที่แดดจ้าเพื่อรวมตัวกับคนอื่นอีก 39 คนจากนิวซีแลนด์, ฮาวาย, และสหรัฐ. สัมภาระของพวกเขาเป็นสิ่งผิดปกติทีเดียว—ประกอบด้วยเครื่องมือต่าง ๆ เป็นส่วนใหญ่ เช่น ค้อน, เลื่อย, และสว่าน—ไม่ใช่สิ่งของที่ตามปกติคนเราเอาไปด้วยในการเดินทางสู่เกาะในมหาสมุทรแปซิฟิกที่ดึงดูดใจนี้. แต่ภารกิจของพวกเขาเป็นเรื่องผิดปกติ.
โดยเดินทางด้วยค่าใช้จ่ายของตนเอง พวกเขากำลังจะใช้เวลาสองสัปดาห์ในฐานะอาสาสมัครที่ไม่ได้รับค่าจ้างในโครงการก่อสร้างที่ได้รับการดูแลจากสำนักงานวิศวกรรมภูมิภาค ณ สำนักงานสาขาออสเตรเลียของพยานพระยะโฮวา. โครงการซึ่งได้รับเงินช่วยเหลือโดยการบริจาคด้วยใจสมัครนี้ เกี่ยวข้องกับการสร้างหอประชุม, สถานที่สำหรับการประชุมใหญ่, บ้านพักมิชชันนารี, และอาคารของสาขาหรือแผนกแปลสำหรับประชาคมของพยานพระยะโฮวาที่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในหมู่เกาะในมหาสมุทรแปซิฟิก. ขอให้เราพบกับผู้ทำงานบางคนซึ่งเคยอยู่ในทีมก่อสร้างหอประชุมในประเทศของเขาเอง.
แมกซ์ ผู้มุงหลังคา มาจากเมืองเคาราในรัฐนิวเซาท์เวลส์ ออสเตรเลีย. เขาแต่งงานแล้วและมีลูกห้าคน. อาร์โนลด์มาจากฮาวาย. เขากับภรรยามีลูกชายสองคน และเขาเป็นไพโอเนียร์หรือผู้เผยแพร่เต็มเวลาด้วย. เช่นเดียวกับแมกซ์ อาร์โนลด์รับใช้ฐานะเป็นผู้ปกครองในประชาคมของเขา. ปรากฏชัดว่า คนเหล่านี้—และคนส่วนใหญ่ในโครงการนี้—ไม่ใช่เป็นอาสาสมัครเพราะมีเวลาว่าง. แทนที่จะเป็นเช่นนั้น พวกเขากับครอบครัวเห็นถึงความจำเป็น และต้องการทำสิ่งที่ตนทำได้เพื่อช่วยเหลือ.
คนงานจากหลายประเทศสนองความจำเป็นที่สำคัญ
สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งต้องการความช่วยเหลือจากคนงานที่มีทักษะอย่างพวกเขาก็คือตูวาลู ประเทศหนึ่งในมหาสมุทรแปซิฟิกที่มีประชาชนราว 10,500 คน ซึ่งประกอบด้วยเกาะปะการังเก้าเกาะที่ห่างไกล อยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตรและอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะซามัว. แต่ละเกาะมีพื้นที่โดยเฉลี่ยประมาณ 2.5 ตารางกิโลเมตร. พอถึงปี 1994 พยานฯ 61 คนที่นั่นมีความจำเป็นอย่างเร่งด่วนที่จะมีหอประชุมใหม่และสำนักงานแปลที่ใหญ่กว่า.
ในภูมิภาคนี้ของแปซิฟิกเขตร้อน ต้องออกแบบอาคารและสร้างขึ้นให้ต้านมรสุมและพายุไซโคลนที่มักโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง. แต่วัสดุก่อสร้างซึ่งมีคุณภาพที่หาได้ในเกาะนี้มีไม่มาก. วิธีแก้ล่ะ? ส่วนประกอบทุกชิ้น—ตั้งแต่แผ่นมุงหลังคาและโครงเหล็กหลังคาไปจนถึงเฟอร์นิเจอร์และม่าน, โถส้วมและฝักบัว, แม้กระทั่งตะปูควงและตะปู—ถูกส่งทางเรือในตู้สินค้าจากออสเตรเลีย.
ก่อนวัสดุต่าง ๆ มาถึง ทีมงานที่ทำล่วงหน้ากลุ่มเล็ก ๆ ได้เตรียมบริเวณที่ก่อสร้างและวางฐานรากไว้. ครั้นแล้ว คนงานนานาชาติก็มาถึงเพื่อจะสร้าง, ทาสี, และตกแต่งอาคารต่าง ๆ.
อนึ่ง กิจการงานทั้งหมดนี้ในตูวาลูทำให้นักเทศน์ในท้องถิ่นเกิดความขุ่นเคืองจนถึงกับประกาศทางวิทยุว่าพวกพยานฯ กำลังสร้าง “หอบาเบล!” แต่ข้อเท็จจริงคืออะไร? เกรมี คนงานอาสาสมัครกล่าวว่า “เมื่อผู้คนที่สร้างหอบาเบลในคัมภีร์ไบเบิลพบว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าใจกันและกันได้อีกต่อไปเนื่องจากพระเจ้าทรงบันดาลให้ภาษาของพวกเขายุ่งเหยิง พวกเขาต้องทิ้งโครงการของตนไปและปล่อยหอนั้นไว้โดยที่ยังไม่เสร็จ.” (เยเนซิศ 11:1-9) “สภาพตรงกันข้ามทีเดียวเมื่อทำงานเพื่อพระยะโฮวาพระเจ้า. ทั้ง ๆ ที่มีความแตกต่างด้านภาษาและวัฒนธรรม โครงการต่าง ๆ สำเร็จเสมอ.” และโครงการนี้ก็เช่นกัน—สำเร็จภายในแค่สองสัปดาห์. ที่จริง มี 163 คน รวมทั้งภรรยาของนายกรัฐมนตรีได้เข้าร่วมในพิธีการอุทิศ.
ดัก ผู้ดูแลโครงการซึ่งไตร่ตรองดูประสบการณ์นั้น กล่าวว่า “การทำงานร่วมกับอาสาสมัครจากประเทศอื่นนับว่าเป็นความยินดี. เรามีวิธีการต่างกันในการทำสิ่งต่าง ๆ, การใช้คำศัพท์เฉพาะที่เรียกต่างกัน, กระทั่งระบบการวัดที่ต่างกัน, กระนั้น สิ่งเหล่านี้ไม่มีสักอย่างที่ก่อปัญหาใด ๆ.” เนื่องจากตอนนี้เขาทำงานในโครงการเช่นนี้มาแล้วหลายโครงการ เขากล่าวเสริมว่า “เรื่องนี้เสริมความมั่นใจผมที่ว่า ด้วยการหนุนหลังจากพระยะโฮวา ไพร่พลของพระองค์สามารถสร้างอาคารที่ไหนก็ได้บนแผ่นดินโลกนี้ ไม่ว่าพื้นที่นั้นอาจอยู่โดดเดี่ยวหรือยากลำบากเพียงใด. จริงอยู่ เรามีผู้ชายที่มีพรสวรรค์หลายคน แต่พระวิญญาณของพระยะโฮวานั่นเองที่ทำให้งานนี้เป็นไปได้.”
นอกจากนั้น พระวิญญาณของพระเจ้ายังกระตุ้นครอบครัวพยานฯ ในเกาะต่าง ๆ ให้จัดเตรียมอาหารและที่พัก ซึ่งสำหรับบางคนแล้วนับว่าเป็นการเสียสละทีเดียว. และคนเหล่านั้นที่ได้รับการต้อนรับขับสู้ดังกล่าวต่างก็รู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง. เคนจากเมลเบิร์น ออสเตรเลีย ได้ทำงานในโครงการคล้ายกันที่เฟรนช์โปลินีเซีย. เขาให้ข้อสังเกตว่า “เรามาในฐานะคนรับใช้ แต่ได้รับการปฏิบัติเยี่ยงกษัตริย์.” เท่าที่เป็นไปได้ พยานฯ ในท้องถิ่นช่วยเหลือในงานก่อสร้างด้วย. ในหมู่เกาะโซโลมอน พวกผู้หญิงผสมคอนกรีต—ด้วยมือ. ชายหญิงหนึ่งร้อยคนได้ปีนขึ้นไปบนภูเขาที่ชุ่มฉ่ำด้วยสายฝนและแบกไม้ 40 ตันลงมา. คนหนุ่มสาวทุ่มเทตัวในงานด้วยเช่นกัน. คนงานคนหนึ่งจากนิวซีแลนด์เล่าว่า “ผมจำพี่น้องหนุ่มชาวเกาะคนหนึ่งได้ เขาแบกปูนซีเมนต์ครั้งละสองสามถุง. และเขาใช้พลั่วตักกรวดอยู่กลางแดดกลางฝนตลอดทั้งวัน.”
การที่พยานฯ ในท้องถิ่นมีส่วนร่วมในงานนี้นำมาซึ่งผลประโยชน์อีกประการหนึ่งด้วย. สำนักงานสาขาซามัวของสมาคมว็อชเทาเวอร์รายงานว่า “พี่น้องชายที่เป็นชาวเกาะได้เรียนรู้ทักษะในงานฝีมือซึ่งเขาสามารถใช้ได้ในการสร้างหอประชุมและในการซ่อมแซมและการสร้างขึ้นใหม่หลังพายุไซโคลน. นั่นยังอาจช่วยเขาให้ทำมาหาเลี้ยงชีพได้ในชุมชนที่หลายคนพบว่าหากินยากอีกด้วย.”
โครงการก่อสร้างให้คำพยานที่ดี
คอลลินอยู่ในโฮนีอาราและเห็นการสร้างหอประชุมใหญ่ที่หมู่เกาะโซโลมอน. ด้วยความรู้สึกประทับใจ เขาเขียนข้อความนี้ด้วยภาษาอังกฤษแบบพิดจินถึงสำนักงานสาขาของสมาคมว็อชเทาเวอร์ที่นั่นว่า “พวกเขาทุกคนมีใจเดียว และไม่มีใครอารมณ์เสีย พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวด้วย.” หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเขากลับไปยังหมู่บ้านของเขาที่อารูลีโก อยู่ห่าง 40 กิโลเมตร เขากับครอบครัวได้สร้างหอประชุมของตัวเอง. ครั้นแล้ว พวกเขาได้ส่งข่าวอีกครั้งหนึ่งถึงสำนักงานสาขาว่า “หอประชุมของเรา รวมทั้งแท่นบรรยายด้วยซ้ำเสร็จแล้ว ดังนั้น เราจะจัดการประชุมบางรายการที่นี่ได้ไหม?” มีการจัดการเรื่องนี้ทันที และมากกว่า 60 คนเข้าร่วมเป็นประจำ.
ที่ปรึกษาของสหภาพยุโรปคนหนึ่งได้เห็นโครงการในตูวาลู. เขาออกความเห็นกับคนงานคนหนึ่งว่า “ผมคิดว่าทุกคนคงจะพูดกับคุณแบบเดียวกัน แต่สำหรับผมแล้วนี่เป็นการอัศจรรย์จริง ๆ!” สตรีคนหนึ่งซึ่งทำงานที่ชุมสายโทรศัพท์ได้ถามอาสาสมัครที่มาเยี่ยมว่า “ทำไมพวกคุณทุกคนมีความสุขกันขนาดนี้? ที่นี่อากาศร้อนมาก!” พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยที่ศาสนาคริสเตียนก่อผลกระทบในภาคปฏิบัติและในแบบเสียสละตัวเองเช่นนั้น.
การเสียสละโดยไม่เสียดาย
คัมภีร์ไบเบิลกล่าวที่ 2 โกรินโธ 9:6 ว่า “คนที่หว่านมากจะเกี่ยวเก็บมาก.” คนงาน, ครอบครัวของเขา, และประชาคมที่พวกเขาอยู่กำลังหว่านต่อไปอย่างใจกว้างในการช่วยเพื่อนพยานฯ ในมหาสมุทรแปซิฟิก. รอส ผู้ปกครองคนหนึ่งจากเมืองคินคัมเบอร์ ใกล้ซิดนีย์ กล่าวว่า “ประชาคมของผมเองได้บริจาคมากกว่าหนึ่งในสามของค่าเครื่องบินของผม และพี่ชายภรรยาผมที่มาด้วยได้บริจาคเพิ่มอีก 500 เหรียญ.” คนงานอีกคนหนึ่งจ่ายค่าเดินทางของตัวเองโดยการขายรถยนต์ของเขา. ยังมีอีกคนหนึ่งขายที่ดินส่วนหนึ่ง. เควินจำเป็นต้องมีเงินเพิ่มอีก 900 เหรียญ ดังนั้น เขาตัดสินใจขายนกพิราบอายุสองปีของเขา 16 ตัว. โดยทางคนรู้จัก เขาพบผู้ซื้อคนหนึ่งซึ่งเสนอเงินให้เขา 900 เหรียญพอดีสำหรับนกเหล่านั้น!
แดนนีกับเชอริลถูกถามว่า “นั่นคุ้มไหมกับค่าเครื่องบินและค่าแรงที่เสียไปรวมทั้งหมดราว ๆ 6,000 เหรียญ?” เขาทั้งสองตอบว่า “คุ้มสิ! ถึงแม้ค่าใช้จ่ายจะมากกว่านี้สองเท่า ก็ยังคงคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม.” อลันจากเมืองเนลสัน นิวซีแลนด์ กล่าวเสริมว่า “ผมสามารถไปยุโรปได้และยังมีเงินเหลืออยู่ ด้วยเงินที่ผมใช้จ่ายเมื่อไปตูวาลู. แต่ผมจะได้รับพระพร, หรือมีเพื่อนมากมายจริง ๆ จากภูมิหลังที่ต่างกัน, หรือทำอะไรบางอย่างเพื่อคนอื่นแทนที่จะทำเพื่อตัวเองไหม? ไม่เลย! แม้กระนั้น ไม่ว่าอะไรที่ผมให้แก่พี่น้องของเราที่เป็นชาวเกาะ พวกเขาให้ผมเป็นการตอบแทนมากยิ่งกว่าอีก.”
ปัจจัยสำคัญอีกประการหนึ่งที่นำไปสู่ความสำเร็จของโครงการคือการสนับสนุนจากครอบครัว. ขณะที่ภรรยาบางคนสามารถไปกับสามี และกระทั่งช่วยเหลือในสถานที่ก่อสร้างด้วยซ้ำ คนอื่นมีลูกในวัยเรียนที่ต้องเอาใจใส่หรือธุรกิจของครอบครัวที่ต้องดูแล. เคลย์กล่าวว่า “การที่ภรรยาของผมเต็มใจเอาใจใส่ดูแลลูก ๆ และครอบครัวขณะที่ผมไม่อยู่นั้นเป็นการเสียสละยิ่งกว่าผมมากนัก.” ที่จริง สามีทุกคนที่ไม่สามารถพาภรรยาของตนไปด้วยคงจะเห็นพ้องอย่างเต็มที่กับคำพูดนี้!
ตั้งแต่โครงการในตูวาลูสำเร็จ คนงานอาสาสมัครได้ก่อสร้างหอประชุม, ห้องประชุมใหญ่, บ้านพักมิชชันนารี, และสำนักงานแปลในฟิจิ, ตองกา, ปาปัวนิวกินี, นิวแคลิโดเนีย, และที่อื่น ๆ. หลายโครงการ รวมทั้งบางโครงการสำหรับสถานที่ต่าง ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ยังอยู่ในระหว่างขั้นตอนการวางแผน. จะมีคนงานพอเพียงไหม?
ดูเหมือนว่าเรื่องนั้นจะไม่เป็นปัญหา. สำนักงานสาขาฮาวายเขียนว่า “ทุกคนที่นี่ซึ่งเคยมีส่วนร่วมในโครงการก่อสร้างนานาชาติได้ขอให้ระลึกถึงเขา เมื่อมีการวางแผนอีกโครงการหนึ่ง. ทันทีที่พวกเขากลับบ้าน เขาเริ่มเก็บออมเงินสำหรับโครงการนั้น.” โครงการนั้นจะไม่ประสบผลสำเร็จได้อย่างไรในเมื่อคุณเพิ่มพระพรอันอุดมของพระยะโฮวาเข้ากับการอุทิศตัวอย่างไม่เห็นแก่ตัวเช่นนั้น?
[ภาพหน้า 9]
วัสดุต่าง ๆ สำหรับการก่อสร้าง
[ภาพหน้า 9]
คนงาน ณ สถานที่ก่อสร้าง
[ภาพหน้า 10]
ขณะที่โครงการเสร็จสิ้น เราชื่นชมยินดีในสิ่งที่พระวิญญาณของพระเจ้าได้ทำให้บรรลุผลสำเร็จ