“เจ้าเป็นหญิงชื่อเสียงดี”
คำชมเชยนี้ได้กล่าวกับหญิงสาวชาวโมอาบคนหนึ่ง. นางเป็นม่ายชื่อรูธ เป็นลูกสะใภ้นางนาอะมี ชาวอิสราเอล. รูธได้รับชื่อเสียงดีเมื่ออาศัยในแผ่นดินอิสราเอลประมาณ 3,000 ปีมาแล้ว ในช่วงเวลาที่พวกผู้วินิจฉัยปกครอง. (ประวัตินางรูธ 3:11) นางทำอย่างไรจึงได้กลายเป็นหญิงชื่อเสียงดี? ใครจะได้ประโยชน์จากตัวอย่างของนาง?
นางไม่ใช่คน “ชุบมือเปิบ” รูธขยันขันแข็ง ทำงานในทุ่งนาตั้งแต่เช้าจรดเย็น ด้วยการเก็บข้าวตก, นางได้รับคำชมเชยเนื่องจากความขยันนั่นเอง. ถึงแม้มีการให้ความช่วยเหลือนางเพื่องานจะเบาลงบ้าง แต่นางก็คงทำงานอย่างไม่ละลด และทำมากกว่าจะถือเอาเป็นหน้าที่เสียด้วยซ้ำ. นางเหมาะสมอย่างโดดเด่นกับคำพรรณนาของคัมภีร์ไบเบิลที่กล่าวถึงภรรยาผู้ซึ่งมากด้วยความสามารถและขยันหมั่นเพียรนั้นว่าคู่ควรกับคำสรรเสริญ.—สุภาษิต 31:10-31; ประวัตินางรูธ 2:7, 15-17.
คุณสมบัติฝ่ายวิญญาณนานาประการของรูธ อาทิ ความถ่อมใจ, น้ำใจเสียสละตัวเอง ตลอดจนความรักภักดีของนาง ล้วนเป็นปัจจัยสำคัญทำให้นางมีชื่อเสียงดีในสายตาของคนทั่วไป. รูธได้ละบิดามารดา, จากบ้านเกิดเมืองนอน, และติดสอยห้อยตามนางนาอะมี, แทบไม่คาดหวังจะได้สมรสซึ่งจะอำนวยความมั่นคงปลอดภัย. ในเวลาเดียวกัน รูธได้แสดงความปรารถนาอยากรับใช้พระยะโฮวา พระเจ้าของแม่ผัว. เพื่อเน้นคุณค่าของรูธ บันทึกในพระคัมภีร์แจ้งว่านาง “เป็นผู้ประเสริฐแก่ [นาอะมี] ยิ่งกว่าบุตรชายเจ็ดคน.”—ประวัตินางรูธ 1:16, 17; 2:11, 12; 4:15.
แม้ว่าประวัติความมีชื่อเสียงดีของนางรูธคู่ควรกับคำสรรเสริญในท่ามกลางหมู่ผู้คน แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ พระเจ้าทรงโปรดปรานนางเนื่องด้วยคุณสมบัติอันดีงาม อีกทั้งทรงประทานเกียรติเป็นรางวัลให้นางได้เป็นบรรพสตรีของพระเยซูคริสต์. (มัดธาย 1:5; 1 เปโตร 3:4) รูธเป็นตัวอย่างที่ดีเสียจริง ๆ ไม่เพียงแต่สำหรับสตรีคริสเตียนเท่านั้น แต่สำหรับทุกคนที่ประกาศตัวเป็นผู้นมัสการพระยะโฮวา!