เงินกับหลักศีลธรรมบทเรียนจากประวัติศาสตร์
ในวันที่ 7 เมษายน 1630 ผู้คนราว ๆ สี่ร้อยคนในเรือสี่ลำได้แล่นจากอังกฤษไปยัง ‘โลกใหม่’—ดังที่ผู้คนในยุโรปเรียกอเมริกาในสมัยนั้น. หลายคนในพวกเขาเป็นผู้ที่มีการศึกษาสูง. บางคนเป็นนักธุรกิจที่ประสบผลสำเร็จ. บางคนถึงกับเป็นสมาชิกของรัฐสภาด้วยซ้ำ. เศรษฐกิจในบ้านเกิดของพวกเขาที่ซบเซาอยู่แล้ว กลับยิ่งทรุดหนักเนื่องจากสงครามสามสิบปีที่ดำเนินอยู่ในยุโรป (ปี 1618-1648). ดังนั้น พวกเขาจึงเสี่ยง, จากบ้านเกิดไป, ทิ้งธุรกิจและญาติพี่น้องแล้วเดินทางไปต่างประเทศเพื่อแสวงหาช่องทางที่ดีกว่า.
อย่างไรก็ดี กลุ่มคนที่เต็มด้วยความหวังดังกล่าวไม่ใช่เป็นเพียงกลุ่มพ่อค้าที่ฉวยโอกาส. คนเหล่านี้เป็นพวกพิวริตันที่มีใจแรงกล้าซึ่งหนีการข่มเหงทางศาสนา.a เป้าหมายจริง ๆ ของพวกเขาคือเพื่อก่อตั้งชุมชนที่นับถือกฎหมายของพระเจ้า ที่ซึ่งพวกเขากับลูกหลานสามารถเจริญรุ่งเรืองทางด้านวัตถุโดยไม่ต้องอะลุ่มอล่วยหลักการในคัมภีร์ไบเบิล. ไม่นานหลังจากขึ้นบกที่เมืองเซเลม รัฐแมสซาชูเซตส์ พวกเขาได้อ้างสิทธิ์ในที่ดินผืนเล็ก ๆ ตามชายฝั่งทะเล. พวกเขาเรียกที่อยู่ใหม่ของตนว่าบอสตัน.
การทำให้สมดุลกันเป็นเรื่องยาก
จอห์น วินทรอป ผู้นำและผู้สำเร็จราชการของพวกเขาได้พยายามสุดความสามารถที่จะส่งเสริมความมั่งคั่งส่วนตัวและผลประโยชน์สำหรับชุมชนในอาณานิคมใหม่. เขาต้องการให้ผู้คนมีทั้งเงินและหลักศีลธรรม. แต่นี่ปรากฏว่าเป็นเรื่องยากที่จะทำให้ทั้งสองอย่างสมดุลกัน. โดยคาดล่วงหน้าถึงปัญหาต่าง ๆ เขาได้พูดอย่างละเอียดกับมิตรสหายเกี่ยวกับบทบาทของความมั่งคั่งในสังคมที่ “เกรงกลัวพระเจ้า.”
เช่นเดียวกับผู้นำพิวริตันคนอื่น ๆ วินทรอปเชื่อว่าการแสวงหาความมั่งคั่งในตัวเองแล้วไม่ผิด. เขาอ้างเหตุผลว่า จุดประสงค์หลักของทรัพย์สินเงินทองคือ เพื่อช่วยเหลือคนอื่น. ดังนั้น ยิ่งคนเรามั่งมีมากเท่าใด เขาก็สามารถทำดีได้มากเท่านั้น. นักประวัติศาสตร์แพทริเซีย โอทูลกล่าวว่า “ความมั่งคั่งเป็นเรื่องที่ทำให้พวกพิวริตันไม่สบายใจจริง ๆ. ความมั่งคั่งเป็นทั้งเครื่องหมายแสดงถึงพระพรของพระเจ้าและเป็นการล่อใจอันทรงพลังให้คนเราภูมิใจในทรัพย์สมบัติของตนซึ่งความภูมิใจเช่นนั้นถือว่าเป็นบาป . . . และล่อใจให้เนื้อหนังทำบาป.”
เพื่อหลีกเลี่ยงบาปซึ่งอาจเกิดขึ้นเนื่องจากทรัพย์สมบัติและความหรูหราฟุ่มเฟือย วินทรอปได้สนับสนุนการรู้จักประมาณและการเหนี่ยวรั้งตน. แต่ไม่นานนัก ความปรารถนาของเพื่อนร่วมชาติที่จะหาผลกำไรส่วนตัวมีแนวโน้มว่าจะขัดกันกับความพยายามของเขาที่จะบังคับคนเหล่านั้นให้แสดงความเลื่อมใสในพระเจ้าและให้รักกันและกัน. บรรดาคนที่ไม่เห็นด้วยเริ่มโต้แย้งกับสิ่งที่เขามองว่าวินทรอปเข้าไปแทรกแซงในเรื่องส่วนตัวของพวกเขา. บางคนเริ่มปลุกระดมให้มีสภาที่ถูกเลือกตั้งซึ่งจะมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ. คนอื่น ๆ เพียงแต่แสดงความคิดเห็นของตนโดยการย้ายไปยังรัฐคอนเนตทิคัตที่อยู่ใกล้เคียงเพื่อแสวงผลประโยชน์ส่วนตัว.
โอทูลกล่าวว่า “โอกาส, ความเจริญรุ่งเรือง, ประชาธิปไตย ทั้งหมดนี้ล้วนมีผลกระทบอันทรงพลังในชีวิตของพวกพิวริตันในรัฐแมสซาชูเซตส์ และทั้งหมดมีแนวโน้มที่จะปลุกเร้าความทะเยอทะยานของคนเราโดยไม่คำนึงถึงอุดมการณ์ของวินทรอปเกี่ยวกับการใช้ทรัพย์สมบัติเพื่อประโยชน์ของคนทั่วไป.” ในปี 1649 วินทรอปเสียชีวิต ตอนที่แทบสิ้นเนื้อประดาตัว ด้วยวัย 61 ปี. ถึงแม้อาณานิคมที่เปราะบางนี้รอดพ้นมาได้ทั้ง ๆ ที่มีความยากลำบากหลายอย่าง วินทรอปก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อจะเห็นความฝันของเขาในเรื่องโลกที่ดีกว่ากลายเป็นจริง.
การแสวงหาดำเนินต่อไป
ภาพในอุดมการณ์ของจอห์น วินทรอปเกี่ยวกับโลกที่ดีกว่าใช่ว่าสูญสิ้นไปพร้อมกับตัวเขา. แต่ละปีมีหลายแสนคนอพยพออกจากแอฟริกา, เอเชียตะวันออกเฉียงใต้, ยุโรปตะวันออก, และลาตินอเมริกา โดยหวังว่าจะพบชีวิตที่ดีกว่า. บางคนในพวกเขาได้รับแรงบันดาลใจจากหนังสือใหม่ ๆ หลายร้อยเล่ม, การสัมมนา, และเว็บไซต์ต่าง ๆ ที่มีการผลิตออกมาทุกปีซึ่งสัญญาว่าจะเปิดเผยเคล็ดลับที่ว่าทำอย่างไรจึงจะรวย. เห็นได้ชัด หลายคนยังคงพยายามจะได้เงิน โดยหวังกันว่าจะไม่ละทิ้งมาตรฐานทางด้านศีลธรรม.
ว่ากันตามตรง ผลที่เกิดขึ้นก่อความผิดหวัง. คนเหล่านั้นที่แสวงหาความมั่งคั่ง บ่อยครั้งทีเดียวลงเอยด้วยการละทิ้งหลักการและบางครั้งถึงกับทิ้งความเชื่อของเขาเพื่อแลกกับเงินทองด้วยซ้ำ. เพราะฉะนั้น คุณอาจถามอย่างเหมาะสมได้ว่า “เป็นไปได้ไหมที่คนเราจะดำเนินชีวิตตามหลักศีลธรรมที่ดีและยังเป็นคนรวยด้วย? จะมีวันมีสังคมที่ยำเกรงพระเจ้าซึ่งทั้งมั่งคั่งทางด้านวัตถุและดำเนินชีวิตตามหลักศีลธรรมอันสูงส่งไหม?” คัมภีร์ไบเบิลตอบคำถามเหล่านี้ ดังที่บทความต่อไปแสดงให้เห็น.
[เชิงอรรถ]
a ในศตวรรษที่ 16 มีการตั้งชื่อพิวริตันให้แก่พวกโปรเตสแตนต์ภายในคริสตจักรแห่งอังกฤษผู้ซึ่งต้องการชำระคริสตจักรของตนให้ปราศจากร่องรอยทุกอย่างของอิทธิพลแบบโรมันคาทอลิก.
[ที่มาของภาพหน้า 3]
Boats: The Complete Encyclopedia of Illustration/J. G. Heck; Winthrop: Brown Brothers