การเดินทางผ่าน “อุโมงค์ใต้ดิน”
ชาวนครนิวยอร์กพบว่าบ่อยครั้งวิธีเร็วที่สุดในการไปไหนมาไหนภายในกรุง ก็โดยทาง “อุโมงค์ใต้ดิน”—ระบบรถไฟใต้ดินของนครนิวยอร์ก.
เมืองใหญ่ ๆ ทั่วโลกมากกว่า 50 เมืองมีระบบรถไฟใต้ดิน และเมืองอื่น ๆ กำลังก่อสร้างอยู่. ระบบรถไฟใต้ดินที่อื่น ๆ อาจสะอาดกว่า และมีประสิทธิภาพกว่าของนครนิวยอร์ก แต่นักประพันธ์ สแตน ฟิชเลอร์ อ้างไว้ในหนังสืออัพทาวน์ ดาวน์ทาวน์ ของเขาว่า “ไม่มีรถไฟใต้ดินใด ๆ. . . ที่น่าตื่นเต้น สลับซับซ้อน หลากหลาย และมีสีสันเหมือนของนครนิวยอร์ก.”
การเริ่มต้นในช่วงแรก ๆ
การพิจารณารถไฟใต้ดินโดยสังเขปจะช่วยให้เข้าใจว่าเหตุใดระบบของนครนิวยอร์กกระตุ้นอารมณ์ได้รุนแรง—ทั้งในแง่ดีและไม่ดี. ระบบรถไฟใต้ดินมีการพัฒนาขึ้นเพื่อแก้ไขการจราจรติดขัดในเมือง. เมื่อปี 1863 รถไฟใต้ดินแห่งแรกเปิดบริการในกรุงลอนดอนโดยใช้หัวรถจักรไอน้ำ. อย่างไรก็ดี ไม่ต้องพูดก็เป็นที่เข้าใจว่า ไอน้ำ ขี้เขม่า ถ่านหินรวมทั้งควันก่อบรรยากาศอันไม่พึงปรารถนาภายในอุโมงค์. แต่ก็ต้องยอมทนกับสิ่งนั้นเพื่อจะได้ความเจริญ. ในไม่ช้า เมืองกลาสโกว์ บูดาเปสต์ บอสตัน ปารีส และเบอร์ลินก็มีระบบรถไฟใต้ดินของตน.
นครนิวยอร์ก เมื่อเทียบส่วนแล้วค่อนข้างล่าช้าในการมีรถไฟใต้ดิน แต่เมื่อพลเมืองเพิ่มขึ้น ความจำเป็นที่จะมีระบบนี้ก็ปรากฏอย่างเด่นชัด. กระนั้น ข้อเสนอสำหรับระบบการคมนาคมด่วน ถูกขัดขวางจนสำเร็จโดยนักการเมืองผู้ซึ่งได้ผลประโยชน์จากระบบคมนาคมบนบก. เมื่อสภาพจราจรประสบปัญหามากขึ้น ๆ ทางนครจึงถูกบังคับให้ดำเนินการแก้ไขเหตุการณ์ชั่วคราวโดยรถไฟลอยฟ้า ซึ่งเปิดใช้ในทศวรรษปี 1870. รถไฟลอยฟ้าดูไม่เจริญตาและมีเสียงดัง และเนื่องจากใช้หัวรถจักรไอน้ำ เขม่าถ่านหินและลูกไฟบ่อยครั้งตกลงมาโดนผู้คนที่อยู่ข้างล่าง.
สี่ปีแห่งเสียงหนวกหูและความรำคาญ
ในปี 1900 นครนิวยอร์กได้เริ่มการสร้างระบบรถไฟใต้ดินโยงใยทั่วทั้งเมือง. แต่แทนที่จะเจาะอุโมงค์ลึกใต้ดินดังที่ทำกันในกรุงลอนดอน นิวยอร์กเลือกใช้แนวใหม่. แผนการคือที่จะขุดร่องใหญ่ ที่ก้นร่องทำเป็นทางเรียบ เสริมความแข็งแรงที่ส่วนก้น ด้านข้าง ๆ และปิดด้านบนด้วยคานเหล็ก และสร้างถนนทับบนคานเหล็กเหล่านี้. มีผลดีอะไรบ้าง? ประการหนึ่งราคาถูกกว่าและเร็วกว่าการเจาะอุโมงค์. นอกจากนั้น ผู้โดยสารสามารถไปขึ้นรถได้โดยลงบันไดไม่กี่ขั้นแทนที่จะต้องใช้ลิฟต์.
แต่ก็มีปัญหา. ธุรกิจหลายอย่างถูกรบกวนขนาดหนักระหว่างการก่อสร้าง. ผู้สร้างประสบความยุ่งยากเนือง ๆ จากท่อระบาย ท่อน้ำ ท่อก๊าซ ท่อไอน้ำ สายโทรศัพท์ และสายไฟ. การขุดอย่างกว้างขวางก่ออันตรายต่อรากฐานของตึกใหญ่บางแห่งด้วย. บางครั้ง เนื่องด้วยสภาพดินที่แตกต่างกันในแมนฮัตตันทำให้ผู้ก่อสร้างต้องขุดอุโมงค์ลึกใต้ผิวดินผ่านหินที่แข็ง.
อย่างไรก็ตาม ชาวนิวยอร์กได้ทนกับเสียงหนวกหู ความรำคาญและการขัดจังหวะจากการสร้างรถไฟใต้ดินถึงสี่ปี. แต่เมื่อรถไฟเริ่มวิ่งในฤดูใบไม้ร่วงปี 1904 พวกเขาก็ให้อภัยต่อสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด. ที่จริง รถไฟใต้ดินประสบผลสำเร็จทันท่วงที! ระหว่างการดำเนินกิจการในปีแรก เฉลี่ยแล้วมากกว่า 300,000 คนต่อวันได้ใช้ทางรถไฟใต้นครนี้.
สายใยชีวิตของนครนิวยอร์ก
ไม่มีใครอาจยืนมองดูรถไฟใต้ดินทั้งระบบได้เช่นที่สามารถยืนดูตึกเอ็มไพร์ สเตด หรือสะพานบรุคลิน. กระนั้นก็ตาม ระบบรถไฟใต้ดินทำให้สิ่งมหัศจรรย์ที่มองเห็นได้เต็มตาเหล่านั้นด้อยลงไปทีเดียว. คิดดูซิ ในช่วง 80 กิโลเมตร มีเหล็กมากเป็นสามเท่าของตึกเอ็มไพร์ สเตด! ทั้งระบบมีเส้นทางยาวมากกว่า 370 กิโลเมตรและราง 1300 กิโลเมตร จึงเป็นระบบที่ใหญ่โตที่สุดแห่งหนึ่งของโลก.
ระบบนี้ได้มีผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อการพัฒนาของตัวเมืองเอง. คนนับเป็นหมื่น ๆ ที่ทำงานในย่านธุรกิจหลั่งไหลกันมาทั้งจากซีกอื่นของเมืองและเขตรอบนอก. คนทำงานสามารถหลีกเลี่ยงการจราจรติดขัดอันลือชื่อของแมนฮัตตันรวมทั้งปัญหาที่จอดรถ โดยนั่งรถไฟใต้ดิน. รถไฟใต้ดินจึงเป็นสายใยชีวิตสำหรับธุรกิจหลายแห่งในนครนิวยอร์ก.
เป็นเวลาหลายปีรถไฟใต้ดินอำนวยการเดินทางที่ปลอดภัย สะอาดและมีประสิทธิภาพตลอดทั่วเมือง. แต่เวลาเปลี่ยนแปลง และ “ความชั่วทวีขึ้น” ตามคำพยากรณ์ของคัมภีร์ไบเบิลมีผลกระทบโลกปัจจุบันฉันใดก็ก่อผลต่อระบบรถไฟใต้ดินฉันนั้น. (มัดธาย 24:12) การปล้นโดยใช้อาวุธและการวิ่งราวกระเป๋าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในรถไฟใต้ดินบ่อยเหลือเกิน.
โสหุ้ยที่สูงขึ้นเป็นเหตุให้ค่าโดยสารเพิ่มขึ้น 20 เท่าตั้งแต่เปิดบริการ! กระนั้น ก็ไม่ได้เป็นธุรกิจที่ทำกำไรมากเหมือนแต่ก่อน. เงินอุดหนุนจำนวนมากจากรัฐบาลช่วยให้รถไฟวิ่งอยู่ได้. กระนั้น ตู้รถไฟใต้ดิน และสถานีหลายแห่งบางครั้งสกปรกและได้รับการบำรุงรักษาไม่เพียงพอ. อุปกรณ์ใหม่ถูกทำลายอย่างรวดเร็ว. การซ่อมแซมที่จำเป็นต่อรางและอุปกรณ์อื่น ๆ บ่อยครั้งขาดการเอาใจใส่. การล่าช้าและการยกเลิกขบวนวิ่ง—ซึ่งเมื่อก่อนมักจะไม่เกิดขึ้น—ก็มีบ่อย ๆ. ถึงอย่างไร รถไฟใต้ดินก็เป็นส่วนสำคัญและจำเป็นของชีวิตในเมืองนี้ และชาวนครนิวยอร์กมักจะยอมรับความไม่สะดวกเช่นนั้นโดยปราศจากข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น.
โดยสารรถไฟใต้ดิน
คุณอยากจะโดยสารรถไฟทาง “อุโมงค์ใต้ดิน” ไหม? สายรถไฟใต้ดินสองสายวิ่งผ่านละแวกที่สำนักงานใหญ่ของสมาคมว็อชเทาเวอร์ตั้งอยู่. ดังนั้น ให้เราไปยังสายหนึ่งในสองสายนั้น.
จุดหมายปลายทางของเราคือพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติแห่งอเมริกาซึ่งตั้งอยู่ทางด้านตะวันตกของแมนฮัตตัน. เมื่อออกจากสำนักงานใหญ่ของสมาคมว็อชเทาเวอร์ในบรุคลิน เราเดินผ่านไปไม่กี่มุมตึกก็ถึงทางเข้าสถานีของรถไฟขบวนเอ.a เราลงไปยังตู้แลกเหรียญซึ่งที่นั่นเราแลกเหรียญมา—เป็นเหรียญพิเศษใช้หยอดเพื่อผ่านเครื่องกั้นแบบหมุนได้ และเข้าสู่สถานี. ลงบันไดอีกช่วงหนึ่งเราก็มาถึงชานชาลา. รางรถไฟขนาบสองข้างของชานชาลา และมีป้ายบอกว่าข้างไหนสำหรับรถที่ไปแมนฮัตตันและข้างไหนสำหรับรถที่ลึกเข้าไปในบรุคลิน. เราจะขึ้นรถไฟที่ไปแมนฮัตตัน.
คุณได้ยินเสียงกระหึ่มมาแต่ไกลไหม? สิ่งนั้นพร้อมด้วยลมที่พัดมาอย่างกะทันหันบอกคุณว่ารถไฟกำลังมา. รถวิ่งเข้ามาที่สถานีอย่างฉับพลัน ทำให้เกิดลมหมุนไปทั่วและทั้งสถานีก็เต็มไปด้วยเสียงดังอื้ออึง. คนขับใช้ห้ามล้อ และรถก็หยุดอย่างทันใจ. ขณะที่ประตูเปิด ผู้คนก็เบียดเสียดเข้าออก. เราดีใจที่ได้ที่นั่งในตู้รถ. หากเราเดินทางในช่วงเวลาเร่งด่วน เราคงจะต้องยืนและถูกอัดเหมือนปลากระป๋อง.
ประตูปิด และรถกระชากออกจากสถานี. มีเสียงพูดอู้อี้ออกมาทางระบบกระจายเสียง. ‘เขาว่าอะไรนะ?’ คุณถาม. อ๋อ ง่ายนิดเดียว. เขาบอกว่ารถไฟนี้เป็นขบวนเอซึ่งวิ่งขึ้นไปยังถนน 207. สถานีถัดไปที่รถจะจอดคือ บรอดเวย์—นัสซอ. ในไม่ช้าหูคุณจะชินกับเสียงพูดของผู้ควบคุมรถ.
การโดยสารรถไฟใต้ดินเปิดโอกาสให้คุณเห็นกลุ่มผู้คนที่ไม่ซ้ำแบบ: นักธุรกิจใส่สูทริ้วละเอียด กรรมกร คนขอทาน คนที่ถูกสังคมทอดทิ้ง ชาวยิว ฮาซิดิคที่ไว้หนวดกำลังไปทำงาน บิดามารดาและเด็ก ๆ. ใช่แล้ว ในรถไฟใต้ดินคุณจะพบผู้คนที่ต่างกันร้อยแปดพันประการแห่งนครนิวยอร์ก.
แต่นั่นเป็นการดูเพียงชั่วประเดี๋ยว เพราะภายในไม่กี่นาที เราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง. เรารีบสาวเท้าออกจากรถ ขึ้นบันได แล้วออกไปจากสถานี. คุณคิดอย่างไร? บางคนพบว่ารถไฟใต้ดินน่าสนใจและตื่นเต้น. ส่วนคนอื่นดีใจที่ได้ออกมา. ไม่ว่าคุณจะรักหรือเกลียดก็ตาม น้อยคนจะโดยสารรถไฟใต้ดินแล้วไม่เกิดความประทับใจทางใดทางหนึ่ง.
บางทีคุณอาจมีโอกาสที่จะโดยสารสักวัน. สรุปเรื่องแล้ว การเดินทางไปยังนครนิวยอร์กจะขาดอะไรสักอย่างถ้าคุณไม่ได้เดินทางใน “อุโมงค์ใต้ดิน”—รถไฟใต้ดินแห่งนครนิวยอร์ก.
[เชิงอรรถ]
a รถไฟใต้ดินได้รับการระบุชื่อขบวนตามตัวอักษรหรือตัวเลข.
[แผนที่หน้า10]
(รายละเอียดดูจากวารสาร)
A
QB
7
M
5
2
[ที่มาของภาพ]
Map/Courtesy of NYCTA
[ที่มาของภาพ]
Jim Kalett/Photo Researchers