การเพ่งดูโลก
ผู้ที่บินบ่อย ๆ รับรังสี
การวิจัยใหม่ของกรมการขนส่งแห่งสหรัฐแสดงว่าผู้เดินทางทางอากาศถูกรังสีอวกาศจากดวงดาวและดวงอาทิตย์มากกว่าคนที่อยู่ในระดับพื้นดิน. รายงานดังกล่าวบอกว่า ลูกเรือเครื่องบิน ผู้ที่เดินทางบ่อย ๆ ในระยะทางยาว และผู้หญิงที่มีครรภ์มีอัตราเสี่ยงมากกว่า. ยิ่งเครื่องบินบินสูงเท่าไร และยิ่งใกล้ขั้วโลกทั้งสองและโดยเฉพาะระหว่างพายุสุริยะก็จะรับรังสีมากขึ้นเท่านั้น. อย่างไรก็ตาม ดร. เอ. บี. วอลบาสต์ จากหน่วยป้องกันสิ่งแวดล้อมแห่งสหรัฐได้บอกกับหนังสือเดอะ นิวยอร์ก ไทมส์ ว่าการเสี่ยงด้วยโรคมะเร็งจากการถูกรังสีขณะที่บินจากนิวยอร์กถึงเอเธนส์ “มีน้อยเมื่อเทียบส่วนกับการเสี่ยงอย่างอื่น ๆ ซึ่งมีในโลก.”
อะไรเป็นสิ่งสำคัญต่อเยาวชน?
การสำรวจคราวหนึ่ง เกี่ยวกับเยาวชนออสเตรเลียตะวันตก 2,000 คน อายุตั้งแต่ 12 ถึง 24 ปีโดยให้บอกลำดับเรื่องที่มีความสำคัญที่สุดแก่เขา. ผลแสดงว่าชีวิตครอบครัวมีความสำคัญที่สุดอย่างท่วมท้นสำหรับเยาวชน สำคัญกว่าเรื่องอื่นอย่างไกลลิบ. เยาวชนเหล่านั้นได้แสดงถึงความเป็นห่วงเกี่ยวกับอนาคตของตน และอนาคตของสังคมโดยทั่วไป ตามรายงานของหนังสือพิมพ์ เดอะ เวสต์ ออสเตรเลียน. เรื่องสำคัญอันดับต้น ๆ อย่างอื่นได้แก่ การศึกษา การฝึกงาน สันติภาพ รายได้และสุขภาพ. แต่ประเด็นทางการเมืองและศาสนาตกอยู่ตอนท้ายของรายการ.
การค้านกที่นำไปสู่ความตาย
การค้านกป่าเป็นเหตุให้นกตายไปหลายล้านตัวแต่ละปี—กะประมาณว่ามีถึงร้อยล้านตัวที่ตาย. นิตยสารแห่งแอฟริกาใต้ เพอร์ซันแนลิตี อ้างว่า “มีอัตราตายอย่างน้อยห้าตัวของนกป่าที่จับได้ต่อทุกตัวที่มีชีวิตซึ่งขายไป.” เพื่อจะจับนกพันธุ์แปลก ๆ ผู้ค้าบางคนตัดต้นไม้ที่มีรังและคว้าเอาลูกน้อยที่รอดจากการร่วงหล่น. อีกวิธีหนึ่งคือการยิงฝูงนกโดยลูกกระสุนและจับเอาตัวเหล่านั้นที่ตกลงมาโดยมีบาดแผลเล็กน้อยที่ปีก. ตามด้วยภาระที่จะรักษาให้นกมีชีวิตอยู่และส่งทางอากาศไปยังประเทศห่างไกล ซึ่งบ่อยครั้งนกตายก่อนจะถึงปลายทาง. ได้ผลกำไรอะไรจากการทำเช่นนี้? เพอร์ซันแนลิตี อธิบายดังนี้ “มีการประมาณกันอย่างระมัดระวังว่าจำนวนนกที่ขายไปมีถึง 5 ล้านตัวต่อปี. แต่จำนวนนี้ไม่รวมนกที่นำไปโดยการลักลอบ . . . นักเล่นนกและผู้สะสมนกพร้อมจะจ่ายถึง 6,250,000 บาทสำหรับพันธุ์ที่อยากได้ด้วยความโลภแต่เป็นพันธุ์ที่มีการคุ้มครอง.”
“หย่ากันภายในบ้าน”
ในประเทศญี่ปุ่นการหย่าระหว่างคู่สมรสอายุปานกลางเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา. โยริโกะ มาโดกะ ผู้รับปรึกษาเกี่ยวกับการหย่าอธิบายว่าเท่าที่เคยเกิดขึ้นภรรยามักต้องการหย่าหลังจากสมรสกันมา 30 ปี และสามีรู้สึกว่า “มือของเขาถูกกัด โดยสุนัขที่เลี้ยงไว้.” อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงหลายคนแทนที่จะเผชิญหน้ากับความยากลำบากของหญิงที่หย่าขาดจากสามี ก็เลือกการ “หย่าภายในบ้าน” ตามข่าวใน เดอะ เดลี โยมิอูริ. พูดอีกอย่างหนึ่ง สามีอาศัยอยู่ข้างบน และภรรยากับลูก ๆ อยู่ข้างล่าง. ภรรยาไม่ทำอะไรให้สามีทั้งพยายามหลีกเลี่ยงจากการพบหน้ากันด้วย. ด้วยเหตุนี้มีการรักษาไว้ซึ่งฐานะทางสังคม เสถียรภาพทางเศรษฐกิจ และการปรากฏตัว. แต่นานแค่ไหน? การหย่าซึ่งศาลอนุมัติแก่ผู้มีอายุมากกว่า 60 ปีได้เพิ่มขึ้นร้อยละ 42.3 ระหว่างปี 1983 และ 1988 โดยมีจำนวนระหว่างสามีและภรรยาเท่ากันที่ยื่นความจำนงขอหย่า.