จากผู้อ่านของเรา (ต่อ)
โรคแพนิก ดิฉันอยากแสดงความขอบคุณสำหรับบทความ “การรับมือกับโรคแพนิก.” (8 มิถุนายน 1996) ดิฉันเป็นโรคนี้มา 14 ปีแล้วและคิดว่าดิฉันเป็นคนเดียวที่มีปัญหานี้. บางครั้งความรู้สึกหวาดกลัวอย่างรุนแรงนั้นเกิดขึ้นกับดิฉันในตอนอยู่ที่หอประชุมด้วยซ้ำ. ถึงปัญหาของดิฉันอาจจะไม่หมดไป บทความนี้ก็ช่วยดิฉันได้จริง ๆ.
ซี. ซี., สเปน
เป็นเวลาเกือบ 30 ปีที่ผมไม่สามารถโดยสารรถไฟหรือรถประจำทางหรืออยู่ในที่ที่มีผู้คนมาก ๆ รายล้อม. การประชุมต่าง ๆ ที่หอประชุมและการประชุมภาคเป็นปัญหาใหญ่สำหรับผม. ฉะนั้น คุณคงเข้าใจได้ว่าบทความนี้เป็นแหล่งแห่งการหนุนกำลังใจและคำปลอบโยนแก่ผมแค่ไหน. ผมขอขอบคุณจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจสำหรับการเขียนถึงโรคนี้ในแบบที่เสริมสร้างและให้การปลอบโยน.
วาย. ที., ญี่ปุ่น
มารยาทการใช้โทรศัพท์ ขอบคุณสำหรับบทความดีเยี่ยมเรื่อง “มารยาทการใช้โทรศัพท์ของคุณเป็นอย่างไร?” (8 มิถุนายน 1996) ผมทำงานที่ธนาคารซึ่งให้บริการลูกค้าโดยทางโทรศัพท์. ผมเอาบทความนี้ให้หัวหน้าแผนกของผม และเขาบอกผมว่า เขาคิดว่าบทความนี้เป็นประโยชน์, เหมาะกับเวลา, และใช้ได้ผลจริง. เขาขอให้ผมเอาบทความนี้ให้พนักงานรับโทรศัพท์ของเราทั้งหมด 32 คนเวียนกันอ่าน.
เอ็น. เจ. เอส., บราซิล
เนื่องจากเคยมีความยุ่งยากกับผู้โทรศัพท์ที่ไม่พึงปรารถนาซึ่งมีเจตนาร้าย เราจึงทำตามข้อแนะจากบริษัทโทรศัพท์มานานแล้วที่ให้วางหูเสียถ้าผู้โทรศัพท์เข้ามาไม่ยอมบอกว่าตัวเขาเป็นใครหลังจากขอร้องอย่างสุภาพแล้วสามครั้ง. การทำอย่างนี้ก่อความเจ็บใจหลายครั้งเมื่อมีเพื่อนโทรศัพท์มาและให้เดาว่าเป็นใครที่กำลังพูด อย่างที่มีบอกไว้ในบทความนี้. บทความแบบนี้ส่งเสริมความกรุณาและความเข้าใจแม้แต่ในเรื่องที่ดูเหมือนไม่สำคัญเท่าไรอย่างนี้.
จี. เอ., สหรัฐ