การให้คำพยานย่านธุรกิจตามแบบของญี่ปุ่น
พระบัญชาของพระเยซูคริสต์ที่จะผลักดันงานให้คำพยานไปยัง “ที่สุดปลายแผ่นดินโลก” ต้องรวมเอาเขตธุรกิจด้วย. (กิจการ 1:8) ในญี่ปุ่น การให้คำพยานเรื่องราชอาณาจักรแก่ประชาชนผู้ซึ่งทำงานสถานที่ราชการและในสำนักงานของบริษัทใหญ่ ๆ เป็นการท้าทายทีเดียว. ผู้ประกาศราชอาณาจักรในประชาคมหนึ่งได้รับอนุญาตที่จะให้คำพยานโดยใช้วารสารในตึกอาคารสำนักงานของเมืองในระหว่างพักกลางวัน. ผู้ประกาศไม่เพียงแต่อธิษฐานถึงพระยะโฮวาเพื่อประทานความกล้าหาญแก่พวกเขา แต่ให้ความเอาใจใส่มากต่อการแต่งกายและการประพฤติของตนและแม้กระทั่งเตรียมบัตรติดหน้าอกแสดงชื่อของตนและระบุเขาฐานะเป็นพยานพระยะโฮวาด้วย.
พยานฯคนหนึ่งจะเข้าหาคนงานคนหนึ่ง กล่าวว่า “ขอโทษครับ ผมได้รับอนุญาตที่จะพูดกับประชาชนที่นี่ได้. จะเป็นไรไหมครับหากคุณจะฟังผมขณะคุณรับประทานอาหารไปด้วย?” พยานฯเหล่านั้นต้องแสดงถึงการมีวิจารณญาณที่ดีและใช้ถ้อยคำที่ “ปรุงด้วยเกลือให้มีรส.” (โกโลซาย 4:6) ในการเยี่ยมครั้งแรก พวกเขาได้จำหน่ายวารสาร 39 เล่ม แต่ต้องใช้การเยี่ยมถึงสี่ครั้งที่จะประกาศอย่างทั่วถึงในตึกแปดชั้นที่มีคนทำงาน 1,500 คน. พวกเขาได้จำหน่ายวารสารรวมยอดมากกว่าร้อยเล่มและสามารถที่จะเริ่มสายเวียนส่งวารสารและทำการกลับเยี่ยมเยียน.
ผู้ประกาศคนหนึ่งได้ทำการกลับเยี่ยมผู้จัดการคนหนึ่ง. เมื่อเขาได้ยินการอ่านพระคัมภีร์จากฉบับแปลโลกใหม่ เขาบอกว่า “คัมภีร์ไบเบิลเล่มนี้เข้าใจง่าย. เล่มที่ผมได้อ่านมาก่อนเป็นภาษาญี่ปุ่นโบราณและอ่านยากมาก.” เขาได้รับพระคัมภีร์ฉบับแปลโลกใหม่ ในสัปดาห์ต่อมา.
คุณจะทำมากขึ้นได้ไหมในเขตทำงานของประชาคมของคุณเพื่อประกาศข่าวดีแก่ “คนทุกชนิด” รวมทั้งคนเหล่านั้นในเขตธุรกิจด้วย?—เปรียบเทียบ 1 ติโมเธียว 2:4, ล.ม.