โจรกรรมรายหนึ่งประสบความล้มเหลวในแอฟริกาตะวันตก
เล่าโดยยูนิส เอบู
“พวกโจรพร้อมด้วยอาวุธวางแผนจู่โจมในวันที่ตามปกติเรามีการศึกษาหนังสือประจำประชาคมในบ้านของเรา. เราเปิดประตูไว้กว้างสำหรับพี่น้องชายหญิงและผู้สนใจ. โจรดูเหมือนจะรู้สิ่งที่เราทำเป็นนิสัยและเวลาการประชุมของเรา. เรารู้แน่ว่าพวกเขาได้ขโมยรถยนต์คันหนึ่งจากที่อื่นแล้วมารออยู่ใกล้ประตูบ้านเราในวันและเวลาที่มีการศึกษาหนังสือ.
“โดยบังเอิญ สัปดาห์ที่พวกเขามาเป็นสัปดาห์การเยี่ยมของผู้ดูแลหมวด. แทนที่จะมีการประชุมที่บ้าน เราประชุมกันที่หอประชุม. หลังจากการประชุมเสร็จแล้ว มีการประชุมของผู้ปกครอง. ตามปกติดิฉันกับลูก ๆ จะกลับบ้านก่อน แต่สามีของดิฉันซึ่งเป็นผู้ปกครองขอให้เรารอ. เขาบอกว่าคงจะไม่นาน. ดังนั้น พวกเราจึงรอ.
“จากนั้นเราพบว่ารถยนต์สตาร์ตไม่ติด. ผู้ดูแลหมวดกับสามีดิฉันไม่สามารถซ่อมได้. ช่างเครื่องที่เราเรียกมาก็ไม่สามารถซ่อมได้เช่นกัน.
“เด็ก ๆ ต้องเดินกลับบ้าน. หลังจากนั้นสักครู่หนึ่ง ดิฉันก็กลับบ้านด้วย. ดิฉันมาถึงราว ๆ สี่ทุ่ม. ทั้งดิฉันกับพวกเด็ก ๆ ไม่ได้นั่งรถเข้าไปในลานจอด ซึ่งคงจะต้องเปิดประตูใหญ่.
“เมื่อเข้ามาในห้องนอน ดิฉันได้ยินเสียงปืนดังมาก. ดิฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น. ดิฉันพยายามจะโทรศัพท์ถึงตำรวจ แต่โทรศัพท์เสีย. ดิฉันรีบวิ่งลงมาชั้นล่างแล้วล็อกประตูเข้าบ้านที่เป็นเหล็ก แล้วก็รีบล็อกประตูกลาง. ดิฉันปิดไฟ. ลูก ๆ ตื่นตระหนก ดังนั้น ดิฉันบอกพวกเขาให้สงบนิ่ง. เราอธิษฐานด้วยกันเพื่อขอการคุ้มครองจากพระยะโฮวา. ระหว่างนั้น สามีของดิฉันยังคงอยู่ที่หอประชุมพยายามจะสตาร์ตรถ.
“ดิฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่บนถนนข้างนอกประตูบ้าน. ดูเหมือนว่าพวกโจรไปกันแล้ว ดังนั้น ดิฉันจึงเอาชายที่ได้รับบาดเจ็บเข้าในรถของดิฉันแล้วรีบพาเขาส่งโรงพยาบาล. นั่นเป็นการเสี่ยงอันตราย แต่ดิฉันต้องทำอะไรสักอย่าง. แต่น่าเศร้าใจ เขาเสียชีวิตในวันรุ่งขึ้น.
“ถึงแม้นั่นจะน่าเศร้าก็ตาม แต่เหตุการณ์อาจเลวร้ายกว่านั้นมากทีเดียว. การเยี่ยมของผู้ดูแลหมวดทำให้เราไม่มีการศึกษาหนังสือในบ้านของเรา. รถเสียทำให้เราไม่ต้องขับรถกลับบ้านทั้งครอบครัว. สามีของดิฉัน ซึ่งพวกโจรคงจับตัวไว้แน่ ๆ ก็ไม่ได้มาถึงบ้านจนกระทั่งดึกมาก. ปัจจัยเหล่านี้และปัจจัยอื่น ๆ เป็นผลดีต่อเราในคืนนั้น.
“พระยะโฮวาเป็นป้อมและเป็นที่ลี้ภัยของเรา. เป็นดังที่ข้อคัมภีร์กล่าวไว้ว่า ‘ถ้าแม้นพระยะโฮวาไม่ทรงพิทักษ์เมือง การที่คนยามตื่นตัวอยู่ก็ไร้ประโยชน์.’”—บทเพลงสรรเสริญ 127:1, ล.ม.