จดหมายจากไอร์แลนด์
การพักร้อนที่ดีที่สุดของฉัน!
“ลูกต้องหาอะไรสนุก ๆ ทำบ้างจะได้เลิกกังวลกับการสอบซะที” พ่อแม่บอกฉันอย่างนั้น. “ไป เราไปเยี่ยมลุงกับป้าที่ไอร์แลนด์กันเถอะ. เราจะได้ประกาศกับคนที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ยินข่าวดีเรื่องราชอาณาจักรด้วย.”
ฉันไม่เห็นว่ามันจะน่าสนุกตรงไหน. นอกจากจะกลัวว่าไม่มีเวลาอ่านหนังสือสอบแล้วฉันยังกังวลเรื่องการเดินทางด้วย เพราะฉันไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศอังกฤษหรือขึ้นเครื่องบินมาก่อนเลย. สาววัย 17 ที่ไม่เคยอยู่เฉย แถมโตมาในเมืองที่พลุกพล่านวุ่นวายอย่างลอนดอนจะทนได้อย่างไรถ้าต้องไปจับเจ่าอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ที่เงียบเหงาซึ่งอยู่ปลายสุดทางตะวันตกเฉียงใต้ของไอร์แลนด์?
ที่จริง ฉันไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเลย เพราะทันทีที่เครื่องบินลงจอด ฉันก็หลงรักประเทศนี้เสียแล้ว. แต่เนื่องจากวันนั้นพวกเราต้องตื่นเช้ามาก พอขึ้นรถได้สักพักฉันก็เผลอหลับไป. ขณะที่รถแล่นไปตามถนนสายแคบ ๆ บางครั้งพอลืมตาตื่นขึ้นมาฉันก็เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามแบบชนบทโผล่ขึ้นมาหลังกำแพงหินที่ขนาบอยู่ตลอดสองข้างทาง.
คืนแรกที่มาถึงเมืองสกิบเบอรีน เราไปเยี่ยมครอบครัวหนึ่งที่เพิ่งย้ายมาช่วยงานประกาศที่ไอร์แลนด์ ซึ่งทำให้เรามีโอกาสพูดคุยกันอย่างสนุกสนานถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เสริมสร้างความเชื่อ. เราเล่นเกมเกี่ยวกับคัมภีร์ไบเบิลด้วยกัน. เราให้แต่ละคนหยิบชื่อบุคคลในคัมภีร์ไบเบิลจากถุงใบหนึ่งแล้วแสดงละครใบ้ให้คนอื่น ๆ ทายว่าเขาเป็นใคร.
วันรุ่งขึ้น ฉันกับพ่อแม่และน้องชายรวมทั้งญาติ ๆ กับอีกครอบครัวหนึ่งนั่งเรือไปเกาะเล็ก ๆ แห่งหนึ่งชื่อเกาะแอร์. เกาะนี้มีคนอาศัยอยู่ไม่ถึง 30 คน. แต่พระเยซูก็บอกไว้ว่าข่าวดีต้องประกาศไปทั่วแผ่นดินโลกที่มีคนอาศัยอยู่. ดังนั้น เราจึงใช้เวลาทั้งวันพูดคุยเรื่องที่หนุนใจจากพระคัมภีร์กับผู้คนที่เป็นมิตรและมีน้ำใจต้อนรับ และเรายังได้ชื่นชมกับทิวทัศน์รอบเกาะที่สวยงามเป็นธรรมชาติอีกด้วย.
ดวงอาทิตย์ส่องแสงอยู่กลางฟ้าใสที่ไร้เมฆ. กลิ่นหอมอ่อน ๆ คล้ายกลิ่นมะพร้าวของดอกกอร์ซซึ่งเป็นไม้พุ่มสีเหลืองสดโชยมาตามลม. ในฤดูใบไม้ผลิ กลางเกาะแห่งนี้ซึ่งเป็นที่ชุ่มน้ำมีดอกไม้นานาชนิดแข่งกันผลิบานราวกับผืนพรม. เมื่อเดินลัดเลาะไปตามชายหาดเราก็มาถึงหน้าผาสูงซึ่งนกกาน้ำและนกแกนเนตทำรังอยู่กับลูกของมัน. เมื่อมองออกไปในทะเลจะเห็นเกาะแก่งมากมายซึ่งหลายเกาะไม่มีผู้คนอาศัยอยู่. เกาะเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ในอ่าวที่มีชื่อแปลกหูว่า อ่าวรอร์ริงวอเทอร์. เรารู้สึกประทับใจจริง ๆ ที่ได้เห็นผลงานการสร้างของพระยะโฮวาที่งดงามและประสานกันอย่างกลมกลืนเช่นนี้!
เมื่อกลับมาที่สกิบเบอรีน ฉันดีใจที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ ๆ ที่น่ารักในประชาคมท้องถิ่นของพยานพระยะโฮวาและได้ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อน. สิ่งใหม่ที่ฉันได้เรียนรู้และชอบมากคือการพายเรือคายัค. ภาพชายฝั่งทะเลของไอร์แลนด์ที่มองเห็นจากเรือคายัคช่างงดงามเหลือเกิน! เราไปตกปลาเพื่อนำมาเป็นอาหารเย็น แต่ปลาที่เราตกได้ตัวแรกถูกฝูงแมวน้ำแย่งไปกิน. เราคิดเกมต่าง ๆ ขึ้นมาเล่นกันบนหาดทราย และฉันยังได้หัดเต้นรำแบบไอริชด้วย.
พี่น้องได้เล่าประวัติของเมืองสกิบเบอรีนให้เราฟังคร่าว ๆ ว่า เมื่อการปลูกมันฝรั่งในทศวรรษ 1840 ล้มเหลว เมืองนี้กับเขตที่อยู่รอบ ๆ เป็นบริเวณที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด. ผู้คนนับหมื่นล้มตายเพราะความอดอยาก และชาวเมืองประมาณ 9,000 คนถูกฝังรวมกันในหลุมศพหมู่. เราดีใจที่รู้ว่าเมื่อราชอาณาจักรของพระเจ้ามาปกครองในไม่ช้าการขาดแคลนอาหารจะไม่เกิดขึ้นอีกเลย และผู้คนมากมายที่ตายอย่างน่าอนาถจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งในอุทยานบนแผ่นดินโลก.
เราสมทบกับพี่น้องท้องถิ่นที่ออกไปเยี่ยมผู้คนในพื้นที่ที่เข้าถึงได้ยากในเขตงานอันกว้างใหญ่ของประชาคม. เราขับรถขึ้นไปบนถนนแคบ ๆ ที่สูงชันเพื่อประกาศกับคนที่มีบ้านอยู่ริมหน้าผาเหนือทะเลไอริช. ที่นี่ก็เช่นกัน เราได้พบผู้คนที่มีอัธยาศัยไมตรีและมีน้ำใจต้อนรับแขก. เหมือนกับที่เกาะแอร์ เราประกาศโดยแนะนำตัวว่าเรามาพักผ่อนกับครอบครัวและแบ่งเวลาส่วนหนึ่งมาบอกข่าวที่ให้กำลังใจจากคัมภีร์ไบเบิล.
แม่ของฉันคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งและเธอยินดีรับวารสารของเราทั้งหอสังเกตการณ์ และตื่นเถิด! เมื่อเราพบเธออีกครั้งในสองสามวันถัดมา เธอบอกเราว่าได้อ่านวารสารทั้งสองเล่มแล้วและชอบมาก.
เธอพูดว่า “คุณจะเอาวารสารเล่มใหม่มาให้ฉันและมาคุยกันอีกได้ไหม?” เราบอกเธอว่าเราต้องกลับบ้านแล้วแต่จะให้เพื่อนมาเยี่ยมเธอแทน.
เธอตอบว่า “ก็ได้ แต่ถ้าคุณกลับมาที่นี่เมื่อไรก็อย่าลืมมาหาฉันนะ. คนไอริชไม่ลืมใครง่าย ๆ หรอก!”
วันสุดท้ายของการพักร้อน พี่น้องชายหญิงในประชาคมชวนเราไปที่ชายหาด. เราเอาหินและไม้ตามชายหาดมาก่อเป็นเตาสำหรับปิ้งบาร์บีคิว. เราเก็บหอยแมลงภู่ที่เกาะอยู่ตามโขดหินกลางน้ำทะเลใสมาปิ้งกินกัน. ทุกนาทีที่ผ่านไปในเย็นนั้นช่างมีค่าสำหรับสาวชาวกรุงคนนี้เหลือเกิน!
เมื่อถึงตอนนี้ฉันคิดอย่างไรกับหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านไปในไอร์แลนด์? นี่เป็นการพักร้อนที่ดีที่สุดของฉัน! นอกจากจะได้ความสนุกเพลิดเพลินแล้ว ฉันยังมีความสุขมากจริง ๆ ที่รู้ว่าฉันได้ทำอะไรบางอย่างให้พระยะโฮวาพอพระทัยและทำให้พระองค์ได้รับคำสรรเสริญ. ฉันรักการรับใช้พระเจ้า และเมื่อมีครอบครัวกับเพื่อนดี ๆ ที่คิดเหมือนกันและพร้อมจะทำงานไปด้วยกันก็ยิ่งทำให้ฉันมีความสุขมาก. เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันขอบพระคุณพระยะโฮวาสำหรับเพื่อนใหม่ที่น่ารักหลายคนซึ่งรักพระยะโฮวาเช่นเดียวกับฉัน และสำหรับความทรงจำอันล้ำค่าซึ่งฉันจะไม่มีวันลืมเลย.
[ที่มาของภาพหน้า 25]
An Post, Ireland