จงประกาศด้วยสิ้นสุดจิตวิญญาณ
ตอนที่ 1: คุณค่าของการหยั่งรู้ค่าในพระยะโฮวา
1 การเป็นผู้ที่ประกาศด้วยสิ้นสุดจิตวิญญาณนั้นเป็นผลสืบเนื่องจากความหยั่งรู้ค่าอันลึกซึ้งต่อพระยะโฮวาและสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำเพื่อเรา. (2 ซามู. 22:2, 3) ทัศนะที่เห็นอกเห็นใจในสภาพที่ยากลำบากของมวลมนุษยชาติที่เหินห่างจากพระเจ้าน่าจะกระตุ้นเราให้ทุ่มเทตัวเองในงานรับใช้. (มัด. 9:36; 2 โก. 5:14, 15) ยิ่งเราเลื่อมใสในพระยะโฮวามากเท่าใด และยิ่งเราห่วงใยประชาชนมากเท่าใด เราก็ยิ่งจะถูกกระตุ้นให้เข้าส่วนอย่างกระตือรือร้นในงานประกาศมากเท่านั้น. (มัด. 22:37–39) เมื่อเป็นเช่นนั้น งานรับใช้ของเราก็จะเป็นทรัพย์อันมีค่ายิ่ง. (2 โก. 4:7) แต่จะปลูกฝังความหยั่งรู้ค่าเช่นนั้นต่องานรับใช้ได้อย่างไร?
เคล็ดสำคัญในการสร้างความหยั่งรู้ค่า
2 การศึกษาพระคัมภีร์เป็นส่วนตัวและที่ประชาคมจัดขึ้น พร้อมด้วยการคิดไตร่ตรองอย่างจริงจังจะช่วยเราให้พัฒนาสัมพันธภาพส่วนตัวกับพระยะโฮวา. เราจะสังเกตเข้าใจความงดงามแห่งคุณลักษณะและบุคลิกลักษณะต่าง ๆ ของพระองค์. คุณติดตามกำหนดการอ่านพระคัมภีร์ประจำสัปดาห์ไหม? คุณจัดเวลาไว้ต่างหากเพื่อศึกษาหนังสือต่าง ๆ ของสมาคมเป็นประจำไหม? คุณเตรียมตัวสำหรับการเข้าร่วมและมีส่วนในการประชุมทุกอย่างของประชาคมไหม? (เฮ็บ. 10:24, 25) ในระหว่างและภายหลังเวลาศึกษาส่วนตัวทุกครั้ง การคิดไตร่ตรองอย่างมีจุดมุ่งหมายจะสร้างเสริมความหยั่งรู้ค่าจากหัวใจต่อความงดงามแห่งพระเจ้าผู้มีพระทัยเอื้ออารีของเราและการจัดเตรียมต่าง ๆ ของพระองค์สำหรับการนมัสการแท้.—เพลง. 27:4.
3 อีกวิธีหนึ่งที่เราสามารถเพิ่มความหยั่งรู้ค่าของเราให้มีมากขึ้นคือการพิจารณาอย่างใกล้ชิดถึงแบบอย่างของผู้รับใช้ด้วยสิ้นสุดจิตวิญญาณคนอื่น ๆ ของพระเจ้า. ผู้พยากรณ์ยิระมะยาถูกสุมด้วยความเร่าร้อนในการงานที่ได้รับมอบหมาย. (ยิระ. 20:9) พระเยซูทรงวางแบบไว้โดยการแสดงน้ำใจหยั่งรู้ค่าและความกระตือรือร้น. (โย. 4:34) โดยการงานอันหนักของท่านในงานรับใช้ อัครสาวกเปาโลแสดงความขอบคุณสำหรับพระเมตตาคุณของพระเจ้าที่แสดงต่อท่าน. (1 ติโม. 1:12, 13, 17) ขณะที่เราไตร่ตรองตัวอย่างเหล่านั้นและตัวอย่างต่าง ๆ ในสมัยนี้ด้วย เราก็สามารถสร้างความหยั่งรู้ค่าซึ่งจะทำให้เรารับใช้ด้วยสิ้นสุดจิตวิญญาณ.
4 ขณะที่เราเรียนรู้เกี่ยวกับความรุ่งโรจน์สง่างามแห่งฐานะตำแหน่งของพระยะโฮวาและผูกพันตัวเราเองกับราชกิจอันยอดเยี่ยมของพระองค์ เราก็ได้รับการกระตุ้นให้ประกาศความใหญ่ยิ่งของพระองค์ออกไปและร้องสรรเสริญพระองค์ด้วยความชื่นชมยินดี. (เพลง. 145:5–7) เราแสดงให้เห็นว่าเราถือว่าโอกาสของเราในการเป็นพยานถึงพระนามของพระเจ้านั้นเป็นสิ่งล้ำค่าก็โดยการหาทางที่จะแพร่ขยายข่าวสารราชอาณาจักรออกไป.—ลูกา 6:45.
5 แต่ยังมีสิ่งอื่น ๆ อีกไหมที่จะกระตุ้นให้เรามีส่วนในงานรับใช้อย่างสิ้นสุดจิตวิญญาณ? หากมี สิ่งเหล่านั้นคืออะไร? บรรดาผู้ปกครอง, ผู้รับใช้, ไพโอเนียร์, และผู้ประกาศราชอาณาจักรที่มีประสบการณ์อาจช่วยได้อย่างไร? การมีเป้าหมายต่าง ๆ มีบทบาทอะไรในการปลูกฝังความกระตือรือร้น? อาจคาดหมายผลประโยชน์อะไรได้บ้าง? จะมีการตอบคำถามเหล่านี้และอื่น ๆ ในบทความชุดซึ่งมีห้าตอน ซึ่งจะลงต่อเนื่องกันในพระราชกิจของเรา ฉบับต่อ ๆ ไป.