จงกลับเยี่ยมทุกคนที่แสดงความสนใจอยู่บ้าง
1 พวกเราหลายคนอยู่ในความจริงในทุกวันนี้ก็เพราะมีผู้สังเกตเห็นว่าเราตอบรับข่าวสารราชอาณาจักรอยู่บ้างและกลับเยี่ยมเราด้วยความอดทน บางทีอาจใช้เวลาไม่น้อยเพื่อสานต่อความสนใจนั้น. เราก็เช่นกัน ควรกลับเยี่ยมอย่างจริงจังเมื่อพบใครก็ตามที่แสดงความสนใจอยู่บ้าง. ที่จริงแล้ว การกลับเยี่ยมนับรวมอยู่ในงานมอบหมายของเราเพื่อ ‘ทำให้คนเป็นสาวก.’—มัด. 28:19, 20, ล.ม.
2 การสังเกตความสนใจ: แม้คนหนึ่งไม่รับสรรพหนังสือ การแสดงออกทางสีหน้า, น้ำเสียง, หรือวิธีการพูด อาจเผยให้เห็นความสนใจต่อข่าวสารราชอาณาจักรในระดับหนึ่ง. โดยอาศัยพื้นฐานนี้ เราอาจกลับเยี่ยมได้. พี่น้องคนหนึ่งกลับเยี่ยมชายคนหนึ่งติดต่อกันถึงห้าสัปดาห์โดยไม่มีการรับหนังสือไว้. ในการเยี่ยมครั้งที่หก คนนั้นรับหนังสือ และในที่สุดการศึกษาพระคัมภีร์ก็เริ่มขึ้น.
3 ถ้าคุณสังเกตเห็นว่ามีการแสดงความสนใจ จงกลับเยี่ยมทันที อาจภายในสองสามวันหลังจากนั้น. อย่าปล่อยโอกาสให้ “ผู้ชั่ว” มาฉวยเอาเมล็ดพืชที่หว่านลงในหัวใจของคนนั้นไป. (มัด. 13:19) อย่าลืมรักษาคำพูดหากคุณนัดหมายกับเขาว่าจะกลับมาเยี่ยมในวันนั้นวันนี้.—มัด. 5:37.
4 ในการให้คำพยานตามถนน: คุณพยายามติดตามผู้สนใจที่พบขณะให้คำพยานตามถนนหรือเมื่อให้คำพยานอย่างไม่เป็นทางการไหม? ในตอนจบการสนทนา คุณอาจพูดว่า “ผม (ดิฉัน) รู้สึกยินดีมากที่ได้พูดคุยกับคุณ. ผมจะพบคุณได้ที่ไหนเพื่อเราจะคุยกันอีก?” เมื่อเห็นว่าเหมาะสม ผู้ประกาศบางคนอาจให้หมายเลขโทรศัพท์แก่ผู้สนใจ หรือไม่ก็อาจแลกเบอร์โทรศัพท์กัน. ถ้าผู้คนเห็นคุณให้คำพยานตามถนนในที่เดียวกันเป็นประจำ เขาอาจเต็มใจให้เบอร์โทรศัพท์หรือที่อยู่กับคุณ. แม้เขาไม่ให้เบอร์โทรศัพท์หรือที่อยู่กับคุณ แต่คุณก็อาจสานต่อความสนใจของเขาต่อไปได้เมื่อคุณพบเขาบนถนนในโอกาสหน้า.
5 เมื่อเห็นต้นไม้ที่เรารดน้ำพรวนดินเจริญเติบโต เรารู้สึกชื่นชมยินดี. ทำนองเดียวกัน เราอาจประสบความยินดีอย่างมากเมื่อทำการกลับเยี่ยมและช่วยผู้คนให้ก้าวหน้าฝ่ายวิญญาณ. (1 โก. 3:6) จงตั้งเป้าที่จะกลับเยี่ยมทุกคนที่แสดงความสนใจอยู่บ้าง.