บทเรียนเรื่องความหยิ่งและความถ่อมใจ
เหตุการณ์หนึ่งในชีวิตของกษัตริย์ดาวิดเน้นให้เห็นความแตกต่างระหว่างความถ่อมใจแท้และความหยิ่งยโสอันชั่วร้าย. เรื่องราวเกิดขึ้นหลังจากดาวิดได้พิชิตกรุงเยรูซาเลมและตั้งกรุงนี้เป็นเมืองหลวงของท่าน. ดาวิดถือว่าพระยะโฮวาทรงเป็นกษัตริย์ที่แท้จริงของอิสราเอล ดังนั้น ท่านจึงจัดแจงให้คนนำหีบสัญญาไมตรีซึ่งเป็นสัญลักษณ์การประทับของพระเจ้ากลับมายังกรุงเยรูซาเลม. เหตุการณ์นี้มีความสำคัญมากสำหรับดาวิด ท่านจึงแสดงความยินดีปรีดาอย่างเปิดเผยขณะที่เสด็จตามหลังปุโรหิตที่หามหีบนั้น. ประชาชนชาวกรุงเยรูซาเลมเห็นกษัตริย์ของพวกเขา “กระทำเพลงเต้นโลด” และ “เต้นโลด . . . ด้วยสุดกำลัง.”—1 โครนิกา 15:15, 16, 29; 2 ซามูเอล 6:11-16.
อย่างไรก็ดี มีคัล มเหสีของดาวิดไม่ได้ร่วมในขบวนแห่ที่รื่นเริงยินดีนี้ด้วย. พระนางมองดูจากหน้าต่าง และแทนที่จะชื่นชมวิธีที่ดาวิดกำลังถวายการสรรเสริญแด่พระยะโฮวา พระนางกลับ “มีพระทัยหมิ่นประมาท.” (2 ซามูเอล 6:16) ทำไมมีคัลจึงรู้สึกเช่นนั้น? ดูเหมือนว่าพระนางมองดูตำแหน่งของตนฐานะราชธิดาซาอูล กษัตริย์องค์แรกแห่งอิสราเอลและมเหสีของกษัตริย์องค์ที่สองแห่งอิสราเอลสูงส่งเกินไป. พระนางอาจรู้สึกว่าพระสวามีผู้เป็นกษัตริย์ไม่ควรลดตัวไปอยู่ระดับเดียวกับสามัญชนและร่วมฉลองกับคนเหล่านั้น. ความรู้สึกทะนงตัวเช่นนั้นแสดงให้เห็นในวิธีที่พระนางทักทายดาวิดเมื่อท่านกลับถึงพระราชวัง. พระนางทูลอย่างเหน็บแนมว่า “วันนี้กษัตริย์ยิศราเอลได้เกียรติยศเท่าใดเล่า? ที่ได้ถอดเครื่องทรงออกต่อหน้าทาสีของคนใช้, ดุจคนหน้าด้านแก้ผ้าไม่มีความละอาย!”—2 ซามูเอล 6:20.
ดาวิดมีปฏิกิริยาอย่างไรต่อคำวิพากษ์วิจารณ์นี้? ดาวิดตำหนิมีคัลอย่างแรงโดยกล่าวว่าพระยะโฮวาได้ถอดซาอูลบิดาของนางออกเพราะทรงโปรดปรานท่าน. ดาวิดพูดอีกว่า “เราจะถ่อมตัวลงยิ่งกว่านี้อีก, ให้ปรากฏแก่ตาของเราว่าเป็นคนเลวทราม [“เราจะต่ำต้อยในสายตาของเรา,” ล.ม.], ส่วนทาสีซึ่งเจ้ากล่าวถึงนั้นจะเป็นเกียรติยศแก่เรา.”—2 ซามูเอล 6:21, 22.
ใช่แล้ว ดาวิดตั้งใจแน่วแน่ที่จะรับใช้พระยะโฮวาด้วยความถ่อมใจต่อ ๆ ไป. ทัศนะเช่นนี้ช่วยเราให้เข้าใจว่าทำไมพระยะโฮวาทรงเรียกดาวิดว่า “คนที่เราชอบใจ.” (กิจการ 13:22, ฉบับแปลใหม่; 1 ซามูเอล 13:14) ที่จริง ดาวิดกำลังทำตามแบบอย่างอันยอดเยี่ยมที่สุดในเรื่องความถ่อมใจ ซึ่งก็คือตัวอย่างของพระยะโฮวาพระเจ้าเอง. น่าสนใจทีเดียว สำนวนที่ดาวิดใช้เมื่อพูดกับมีคัลว่า “เราจะต่ำต้อย” นั้น มาจากรากศัพท์ภาษาฮีบรูที่ใช้พรรณนาทัศนะของพระเจ้าที่มีต่อมนุษยชาติ. แม้ว่าพระยะโฮวาทรงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในเอกภพ แต่บทเพลงสรรเสริญ 113:6, 7 (ฉบับแปลใหม่) พรรณนาถึงพระองค์ว่า เป็น “ผู้ทอดพระเนตรลงมา [ลงมาจากตำแหน่งหรือความมีเกียรติเพื่อปฏิบัติกับผู้ด้อยกว่า] ที่ต่ำเหนือฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก พระองค์ทรงยกคนยากจนขึ้นมาจากผงคลีและทรงยกคนขัดสนขึ้นมาจากกองขี้เถ้า.”
เนื่องจากพระยะโฮวาทรงถ่อมพระทัย จึงไม่แปลกที่พระองค์จะทรงเกลียดชัง “ตาหยิ่งยโส” ของคนทะนงตัว. (สุภาษิต 6:16, 17) เพราะมีคัลได้แสดงนิสัยที่ชั่วร้ายนี้ออกมาและไม่ให้ความนับถือต่อผู้ที่พระเจ้าได้ทรงเลือกให้เป็นกษัตริย์ พระนางจึงไม่ได้รับสิทธิพิเศษที่จะให้กำเนิดบุตรแก่ดาวิด. พระนางสิ้นชีวิตไปโดยไม่มีบุตร. นับว่าเป็นบทเรียนที่สำคัญสำหรับเรา! ทุกคนที่ต้องการจะได้รับความโปรดปรานจากพระเจ้าต้องทำตามถ้อยคำดังต่อไปนี้คือ “ให้คนทั้งปวงคาดเอวไว้ด้วยความถ่อมใจในการปฏิบัติต่อกันและกัน ด้วยว่าพระเจ้าทรงต่อสู้คนเหล่านั้นที่ถือตัวจองหอง, แต่พระองค์ทรงประทานพระคุณแก่คนทั้งหลายที่ถ่อมใจลง.”—1 เปโตร 5:5.