ความยากจนเป็นสิ่งบ่งชี้ว่าพระเจ้าไม่โปรดปรานไหม?
พระเจ้าตรัสกับชาวอิสราเอลโบราณว่า “จะไม่มีคนยากจนในหมู่พวกท่านทั้งหลาย.” ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะพระบัญญัติที่พระองค์ประทานแก่พวกเขามีคำสั่งให้ดูแลคนยากจนและถึงกับกำหนดเวลาไว้สำหรับการยกหนี้. (พระบัญญัติ 15:1-4, 7-10, ฉบับ R73) ฉะนั้น ไม่ควรจะมีคนยากจนในหมู่ชาวอิสราเอล เพราะพระยะโฮวาทรงสัญญาว่าจะอวยพรพวกเขา. แต่เพื่อจะได้พรดังกล่าวชาวอิสราเอลต้องทำตามพระบัญญัติของพระองค์ ซึ่งพวกเขาไม่ได้ทำ.
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าคนที่มีทรัพย์เล็กน้อยไม่ได้รับความโปรดปรานจากพระเจ้า และไม่ได้หมายความด้วยว่าคนที่มีทรัพย์สมบัติมากจะเป็นผู้ที่พระเจ้าโปรดปรานเสมอไป. ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของพระเจ้าหลายคนเป็นคนยากจน. ผู้พยากรณ์อาโมศเป็นคนเลี้ยงแกะที่ยากจน และเป็นคนรับจ้างทำงานตามฤดูกาล. (อาโมศ 1:1; 7:14) ในสมัยผู้พยากรณ์เอลียาห์ เมื่อเกิดการขาดแคลนอาหารทั่วแผ่นดินอิสราเอล เอลียาห์ต้องพึ่งความช่วยเหลือจากหญิงม่ายยากจนคนหนึ่ง ซึ่งพระเจ้าทรงทำการอัศจรรย์ให้แป้งกับน้ำมันที่นางมีอยู่เพียงเล็กน้อยไม่หมดไปตลอดช่วงที่มีการขาดแคลนอาหาร. ทั้งเอลียาห์และหญิงม่ายไม่ได้กลายเป็นคนรวย แต่พระยะโฮวาดูแลให้พวกเขามีเพียงสิ่งจำเป็นพื้นฐานเท่านั้น.—1 กษัตริย์ 17:8-16
เหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดล่วงหน้าอาจทำให้ผู้คนกลายเป็นคนยากจนไปในพริบตา. อุบัติเหตุและความเจ็บป่วยอาจทำให้คนเราไม่สามารถทำงานได้ระยะหนึ่งหรือตลอดไป. ความตายก็อาจทำให้คนที่ยังอยู่กลายเป็นเด็กกำพร้าหรือเป็นม่าย. แม้แต่สภาพการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ก็ไม่ได้เป็นสิ่งบ่งชี้ว่าพระเจ้าไม่พอพระทัย. เรื่องราวของนาอะมีและรูธเป็นตัวอย่างที่แสดงว่าพระยะโฮวาทรงดูแลผู้ที่อัตคัดขัดสนด้วยความรัก. แม้ว่านาอะมีกับรูธตกอยู่ในสภาพยากจนข้นแค้นเมื่อสามีของพวกนางเสียชีวิต แต่พระยะโฮวาพระเจ้าได้ทรงอวยพรและดูแลให้พวกนางมีสิ่งจำเป็น.—ประวัตินางรูธ 1:1-6; 2:2-12; 4:13-17
เห็นได้ชัดว่า ความยากจนไม่ใช่สิ่งบ่งชี้ว่าพระเจ้าไม่โปรดปราน. คนที่ซื่อสัตย์ภักดีต่อพระยะโฮวาพระเจ้าสามารถมั่นใจในคำกล่าวของกษัตริย์ดาวิดที่ว่า “ตั้งแต่ข้าพเจ้าเป็นคนหนุ่ม, จนบัดนี้เป็นคนชราแล้ว; ข้าพเจ้าก็ยังไม่เคยเห็นคนสัตย์ธรรมต้องถูกละทิ้งเสีย, ไม่เคยเห็นพงศ์พันธุ์ของเขาขอทาน.”—บทเพลงสรรเสริญ 37:25
[ภาพหน้า 8]
แม้จะยากจนข้นแค้น แต่นาอะมีและรูธได้รับพรและการดูแลด้วยความรักจากพระเจ้า