Noong unang siglo, kadalasan nang hinahati ng mga babae sa gitna ang mahabang buhok nila at ipinupusod (1). Mas magarbo naman ang ayos ng ilang babae; itinitirintas at kinukulot nila ang buhok nila (2). Para kumulot ang buhok, iniikot nila ito sa tinatawag na calamistrum, isang tubo na pinainit sa uling. Pero mas marangya pa ang ayos ng mayayamang babae noon, at kadalasan nang ipinapagawa nila ito sa mga alipin nila. Ang ganitong ayos ng buhok ay ginagamitan ng ipit, suklay, ribbon, at hairnet. Pinayuhan nina apostol Pablo at Pedro ang mga Kristiyanong babae na iwasan ang sobrang pagpapaganda sa pamamagitan ng magagarbong ayos ng buhok. Sa halip, pinasigla sila na “pagandahin . . . ang sarili nila sa pamamagitan ng . . . kahinhinan” at ng “tahimik at mahinahong espiritu.” Ang mga katangiang iyan ang pinahahalagahan ni Jehova.—1Ti 2:9; 1Pe 3:3, 4.