Yoksul Olmamıza Rağmen Manevi Açıdan Zengindik

Ben üç yaşındayken babam, amcam ve dedem İsa’nın takipçisi olarak tarafsızlıklarını korudukları için çalışma kamplarına sürüldüler. Sadece babam hayatta kaldı. II. Dünya Savaşı bittikten sonra 1947 yılında omurgası kırılmış bir halde eve döndü. Fiziksel olarak berbat bir halde olsa da imanı sapasağlam kalmıştı.

HAYATIMIZDAKİ BÜYÜK DEĞİŞİKLİKLER

Ben dokuz yaşındayken ailemiz yüzlerce Moldovalı kardeşle birlikte Sibirya’ya sürgün edildi. 6 Temmuz 1949’da hayvan vagonlarına tıkıştırıldık. 12 gün hiç durmadan 6.400 kilometre yol gittikten sonra Lebyayje istasyonunda durduk. Polisler bizi bekliyordu. Hepimizi küçük gruplara ayırıp farklı yerlere dağıttılar. Bizim grubumuz küçük boş bir okula yerleştirildi. Ümitsizdik ve perişan bir haldeydik. Aramızdan yaşlıca bir kadın II. Dünya Savaşı sırasında yazılmış bir ilahiyi mırıldanmaya başladı. Çok geçmeden hepimiz ona katılıp içtenlikle şu sözleri söyledik:

“Çok sayıda kardeş uzaklara sürüldü.

Onlar kuzeye ve doğuya götürüldü.

Tanrı’nın işini yaptıklarından zorluklara mahkûm edildiler ve ölümcül sıkıntılara dayandılar.”

Bir süre sonra her pazar evimizden 13 kilometre uzakta Kutsal Kitabı incelemek üzere yapılan toplantılara katılmaya başladık. Çoğu kez şafak sökmeden yola koyulurduk, eksi 40 dereceye varan soğuklarda belimize kadar gelen karlara bata çıka oraya giderdik. 50 ya da daha fazla kişi 19 metrekarelik bir odaya doluşurduk. Önce iki üç ilahi söyler, ardından yürekten bir dua ederdik. Sonra Kutsal Kitaba dayalı bazı sorular ele alınırdı. Bu aşağı yukarı bir saat sürerdi. Sonra tekrar birkaç ilahi daha söylenir ve yine Kutsal Kitaba dayalı sorular üzerinde durulurdu. Bu zamanlarda imanımız gerçekten çok güçlenirdi.

YENİ ZORLUKLAR

1960 yılında sürgündeki Şahitlere biraz daha özgürlük tanındı. Çok fakir olsak da, Moldova’ya gidebildim ve orada Nina ile tanıştım. Nina’nın annesi, babası, anneannesi ve dedesi de Şahitti. Fazla zaman geçmeden evlendik ve Sibirya’ya taşındık. Kızımız Dina 1964’te ve oğlumuz Viktor 1966’da orada dünyaya geldi. İki yıl sonra Ukrayna’ya taşındık ve Kırım Yarımadası’nda, Yalta’nın 160 kilometre uzağında bulunan Dzankoy’da küçük bir eve yerleştik.

Tüm Sovyetler Birliğinde olduğu gibi Kırım’da da Yehova’nın Şahitlerinin faaliyeti yasaktı. Buna rağmen uygulamada sıkı kısıtlamalar yoktu, zulüm de görmüyorduk. Bu yüzden bazı Şahitlerde kayıtsız bir tutum görülmeye başlandı. Onlar Sibirya’da bu kadar sıkıntı çektikten sonra artık biraz maddi refaha kavuşmak için fazla çalışmanın yanlış olmadığını düşünüyordu.

HEYECAN VERİCİ GELİŞMELER

27 Mart 1991’de o zamanki Sovyetler Birliğini oluşturan tüm topraklarda faaliyetimiz yasal olarak tanındı. Hemen ülkenin yedi farklı yerinde iki günlük özel kongreler düzenlemek için planlar yapılmaya başlandı. Biz 24 Ağustos’ta Odessa’daki (Ukrayna) kongreye katılacaktık. Kongrenin düzenleneceği büyük futbol stadının hazırlanmasına yardım etmek için bir ay önceden oraya gittim.

Günlerce sabahtan akşama kadar çalıştık ve birçok defa geceleri staddaki sıralar üzerinde uyuduk. Yehova’nın Şahidi olan kadınlar gruplar halinde stadın etrafındaki parkı temizlediler. Aşağı yukarı 70 ton çöp çıkartıldı. Yatacak Yer Departmanında çalışanlar beklenen 15.000 delegeye yer bulmak için şehri baştan aşağı gezdiler. Ancak aniden hiç beklenmedik bir haber geldi!

Kongrenin başlamasından beş gün önce 19 Ağustos’ta, Sovyetler Birliğinin başkanı Mihail Gorbaçov, Yalta yakınlarında tatildeyken ev hapsine alındı. Bunun üzerine kongre iznimiz iptal edildi. Delegeler Bölge İbadeti Bürosunu arayıp otobüs ya da tren rezervasyonlarını ne yapalım diye soruyordu. Kongrenin organizasyonundan sorumlu olanlar çok dua ettikten sonra onlara şöyle cevap verdi: “Ne olursa olsun gelin!”

Hazırlık yapmayı ve dua etmeyi hiç bırakmadık. Ulaşım Departmanı, Sovyetler Birliğinin dört bir yanından gelen delegeleri karşılayıp kalacakları yerlere götürmeye başladı. Bölge İbadeti Heyeti her sabah ofislerinden çıkıp şehir yetkilileriyle buluşmaya gidiyor, her akşam elleri boş dönüyordu.

DUALARIMIZA CEVAP

22 Ağustos’ta, yani kongre için belirlenen başlangıç tarihinden iki gün önce Bölge İbadeti Heyeti iyi haberle döndü: Kongreye izin verilmişti! Programın başındaki ilahi ve dua sırasında sevinçten içimiz içimize sığmıyordu! Cumartesi kapanıştan sonra gece geç saate kadar oradan ayrılmadık; sohbetler ediyor, eski dostlarımızla görüşüyorduk. Etrafımız en zor sınavlara bile dayanacak kadar güçlü imanları olan kişilerle doluydu.

O kongreden bu yana geçen 22 yıldan fazla zaman boyunca teşkilattaki harika ilerlemelere tanık olduk. Ukrayna’nın her yerinde İbadet Salonları inşa edildi ve Tanrı’nın Sözünü duyuranların sayısı 1991’de 25.000 iken şimdi 150.000’i geçti!

RUHEN HÂLÂ ZENGİNİZ

Ailece hâlâ, şu anda 40.000 nüfusu olan Dzhankoy şehrinde aynı evde yaşıyoruz. 1968’de Sibirya’dan geldiğimizde Dzhankoy’da sadece birkaç Şahit aile vardı, oysa şimdi altı cemaat var.

Ailemiz de sayıca arttı. Şimdi ailemizde Yehova’ya hizmet eden dört nesil var: Biz, çocuklarımız, torunlarımız ve torunlarımızın çocukları.