Mektup
Sevgili Kardeşler,
Davud, Tanrı’nın yüreğine göre bir adamdı, zira nakâmil olduğu halde hayatı boyunca Yehova’nın iradesine uygun hareket etmeğe kararlıydı ve bazı günahlar işlemesine rağmen gerçekten Tanrı’nın iradesini yerine getirdi. Bu sebepten Yehova tarafından bol bol mübareklendi. Davud, Mezmur 40:5’te Tanrı’nın nimetlerine dair haklı olarak şunları ilân etti: “Ya RAB (Yehova) Allahım, yaptığın harikalar ve bizim için düşüncelerin çoktur; sana benziyen yoktur onları ilân edip söylemek istersem, sayıya gelmez.” Biz de bugün Tanrı’nın nimetlerini saymağa kalkarsak, bunu başaramayız. Tanrı’nın kavmi özellikle 1914 yılından beri her gün Tanrı’nın nimetlerinden faydalanmaktadır.
Bunların birkaçını burada müzakere etmek istiyoruz. Meselâ, hakikati öğrendik ve bu sayede günah ve ölümden kurtulduk. (Yuh. 8:32) Her türlü batıl itikattan azat edildik. Ayrıca bütün insanlar için gerçekten ümit verici bir habere sahibiz. Bu iyi haber, yakında yeryüzüne ebedî sulhu getirecek olan Tanrı’nın gökte kurulmuş Krallğı ile ilgilidir. Bu gökteki krallık altında, her sıpt ve kavimden gelen kardeşlerle sulh ve birlik içinde yaşayabileceğiz. Bu ne büyük bir mutluluktur!—Mezm. 133:1.
Tanrı’dan gelen nimetler başta söylediğimiz gibi saymakla bitmez, fakat bir tanesinden daha bahsedelim. Son aldığımız yayın. Bu, bizi va’zetme faaliyetimizde çok yetenekli kılabilir. Evet, “Konuşma Yeteneğini Geliştirme Rehberi” adlı kitabı kastediyoruz. Bu kitabı şüphesiz büyük bir sevinçle aldık. Herhalde artık hepimizde birer tane var. Hepimiz ilk fırsatta, hiç olmazsa bir malumat sahibi olmak için, tüm kitabı baştan sona kadar okuduk. Fakat şimdi birçoklarında bu kitabı nasıl ve nerede kullanabileceğimize dair sorular doğdu. Bu kitabı niteliği gereği Mukaddes Kitap tetkiklerinde kullanamayacaksak da, Konuşma Yeteneğini Geliştirme Toplantısında 1 Numaralı konuşmalar için kullanacağız. Zaten kullanmağa da başladık. Fakat sadece konuşma verenler değil, herkes takdim edilecek bölümü tetkik etmekle bu kitaptan çok faydalanabilir. Konuşmadan sonra yapılan tekrarlamada bölümün sonunda bulunan sorular sorulacağından, önceden iyi bir hazırlık yapma imkânımız var. Böylece bu kitaptan konuşma yeteneğimizi geliştirmek üzere çok faydalanabileceğiz. Tabiî ilgi gösteren bir kimse bu kitaptan şahsen faydalanmak isterse, ona bu kitabı takdim etmenin de hiç bir mahzuru yoktur.
Herhalde hizmet toplantısının programındaki bir yenilik de son zamanlarda gözümüzden kaçmadı. Program çok ender bir ayetin müzakeresiyle başlıyor ve ancak bazen kapanış sözleri bulunuyor. Artık daha ziyade ya bir konuşma ya da bir müzakere ile başlıyor. Gerçekten böylece her hizmet toplantısı daha farklı, daha renkli ve daha ilginç oluyor. Bu bakımdan burada “1976 Ekim Ayı için Hizmet Toplantısı Programı”ndaki (s. 7) “Hizmet Toplantısı Nasıl Daha Öğretici ve Ruhen Bina Edici Kılınabilir” makalesini hatırlatmak istiyoruz. Bu makale bize kapanış sözlerinin ruhen bina edici olması gerektiğini gösteriyor. Bu sebepten her hafta daha sonraki haftanın programını ilân etmek gerekmez. Zaten herkesin elinde program var ve tahsisleri olanlar tahsis fişlerini almış bulunuyor. Bazı ilânları muhakkak programın sonunda da yapmak şart değildir, programda uygun başka bir yerde de yapılabilir. Bu sebepten hizmet toplantısının, bu toplantıdan sorumlu üye tarafından açılıp kapanması da şart değildir. Her ne kadar bu birader hizmet toplantısından sorumlu ise de, bu, her zaman toplantıları açmasını gerektirmez. Programın ilk kısmı için tahsis alan birader toplantıya başlayabilir. Aynı şekilde özel olarak kapanış sözleri yoksa, programın son kısmını idare eden birader, birkaç teşvik edici son sözle toplantıyı kapatabilir. Bu da toplantıyı monotonluktan kurtarır ve renklendirir.
Son olarak küçük fakat önemli bir noktayı da hatırlatmak istiyoruz. Toplantıyı açan veya program gereği kürsüden nasihat eden biraderlerin çoğu kere zamirleri birinci şahıs çoğul halde kullandıkları görülür; yani “ben” değil, “biz” kelimesini kullanıyorlar, yahut da “toplantıyı açıyorum” değil, “toplantıyı açıyoruz” veya “açalım” diyorlar. Bu, çok yerindedir ve hatta gereklidir de. Çünkü kendisine o toplantıyı açma tahsisi cemaat tanzimi sayesinde verilmiştir ve kişisel bir karar veya tanzim söz konusu değildir. Verilen nasihatler de kürsüden bu nasihati veren de dahil olmak üzere tüm kardeşleri kapsıyor. Dolayısıyle “biz . . . . yapalım” veya “yapmalıyız” demek yerindedir. Tabiî bir kimse kendi başından geçen bir tecrübeyi anlatırken zaman zaman “ben” zamirini kullanması gerekebilir, fakat tüm başarılar ve iyi sonuçlar birinci şahıs çoğul veya “iş yapıldı” gibi belirsiz zamirler kullanmakla şeref, bizzat konuşan yerine Yehova’ya verilmiş olacaktır.
Aslında tüm yaptıklarımızın şerefi Yehova’ya aittir. Sevgi ve selâmlarımızla
Biraderleriniz.
MUKADDES KİTAP KURSLARI DERNEĞİ