“Bir Tanrısal Bağlılık Şekli”
AZALAN destek karşısında, kiliseler, üyelerini canlandırmak veya toparlamak için can havliyle çalışıyorlar. Fakat kullandıkları yöntemler, birçok defa durumu daha da kötüleştiriyor. İnsanların zevke doğru yöneltilen zihni tutumlarından yararlanmaya çalışıyorlar. Nasıl mı? Kiliseye gitmeyeneleri, kilisedeki sıralara çekebilmek için kiliselerin neler yaptıklarına dair birkaç örneğe değinelim:
Time dergisi, “Bugün A.B.D.’de Tanrı’ya hizmet etmek için, büyük takma burunlu ve rengârenk kostümler giyen palyaçoların oluşturduğu 3 bin dinsel grup olduğunu bildiriyor. Kendilerini ‘Mesih için Budalar’ veya ‘Kutsal Budalar’ diye adlandıran bazı truplar, dans ediyorlar, hokkabazlık yapıyorlar, mimik ve hareketlerle sahnede oynuyorlar, kilisede bisikletle dolaşıyorlar, patlamış mısır, konfeti ve balon dağıtıyorlar. Kanada’nın Saskatoon şehrinde, Kanada Papazlı Eğitim Birliğinin bir kongresi insanlara erişmek için bir vasıta olarak “Hıristiyan Palyaçoluk”la ilgili kursu da eğitimine dahil etti.
“‘Dikkatlerini Çekin’—Gezici Vaiz Bunu Karate İle Yapıyor.” Bu seyahat eden bir Baptist Vaizinin “gösteri yapan vaizleri” tarif ettiği bir gazete makalesinin başlığıydı. Vaiz şöyle bir açıklama yaptı: “İnsanlar, genellikle bir vaizin va’zını ve kusurlarının neler olduğunun söylenmesini dinlemek istemiyorlar. Fakat bir karate ustasını görmek için geliyorlar.” Vaiz birçok kimsenin, gösteriyi seyrettikten sonra, va’zı dinlemek için de kaldığını söyledi. Sözlerine şunları ekledi: “Gösteriden sonra, arada sırada gidenler oluyor, fakat sık sık değil.”
The Wall Street Journal, “Kiliseler, Üyeleri Çekebilmek İçin Hokkabazlık Yapıyorlar” başlığı altında, İndiana’daki (A.B.D.) bir papazın “kürsüde hokkabazlık yaptığı zaman, aylarca hazır bulunmayanlar bile ibadet etmeye geliyorlar” dediğini iktibas etti. Herhangi bir mezhebe bağlı olmayan Hıristiyan Hokkabazlar Cemiyeti, bütün ülkede binden fazla hokkabaz papazın bulunduğunu tahmin ediyor ve her yaz yine hileli oyunlar öğrenmek için düzenlenen seminerleri destekliyor.
Dallas’da bir Uniterian Kilisesinde neler olduğuna dair bir gazete şu haberi verdi: “Kürsüde Bir Striptizci Var” Kilise, pazar günü ibadet sırasında bir “egzotik dansöz”e yer verdi. Dansöz gösteriyi bitirdiğinde, mahrem yerlerini örtmek için taktığı bantlardan ve cemaatin haya gücünden başka ortada bir şey kalmadı.” Çocuklar ve kiliselerin 200 erişkin üyesi bu eğlence programında hazır bulunuyordu. Papaz şöyle dedi: “Herhangi bir şikâyet olmadı. Eğlence programı ibadetimize çok güzel uydu.”
Bunlar, garip mezhep veya inanç gruplarına ait münferit olaylar değildir. Sözde saygıdeğer kiliseler de aynı oyunlara başvuruyorlar. Çekiciliklerinin azalmasına karşı koymak için bir çaba olarak palyaço ve hokkabazların yanısıra, halk şarkıcılarının, rock gruplarının, dansözlerin, astronotların, film yıldızlarının ve başka ünlü insanların hizmetlerinden yararlanılıyor.
Fakat bazı “kaybolan canlar” böylelikle kiliseye çekilebiliyorlarsa bile, onları ilgilendiren şey sadece “egzotik” bir dans veya bir hokkabazlık gösterisiyse, “Tanr’yı sevenler” olmak üzere gerçekten yardım görmüş oluyorlar mı? Bunun aksine artık kilisenin de tasvibi ile kendilerini eğlencelere verdiklerinden, susturulmuş bir vicdanla daha çok “zevki sevenler” haline getirilmiş olmuyorlar mı? Gerçekten onlar, “Tanrısal bağlılığın bir şeklini gösterip de onun gücünü inkâr edenler” oldular.—II. Timoteos 3:5, YD.
PEYGAMBERLİK GERÇEKLEŞTİ
Bütün bunlar, bir ruhani olan William Rausher’i şunları söylemeye sevk ettirdi: “Bugün pek çok kilise bir nevi Ruhulkudüslü eğlence merkezleri haline geldi. Şimdi din kılığna bürünen birçok şey, Aziz Pavlus’u şaşırtacaktır.” Aslında resul Pavlus hiç şaşırmayacaktı. Neden mi? Çünkü gördüğümüz gibi, son günlerde insanların, “Tanrı’nın yerine zevki” koyacaklarını yazması zaten kendisine ilham edilmişti:
“Zevki Allahtan ziyade seven” ifadesiyle, resul Pavlus, bu tür insanların çelişkilerine ve tutarsızlıklarına, dolayısıyla da ikiyüzlülüklerine dikkati çekti. İnsanlar, her ne kadar hayatlarında hâlâ biraz dine yer vermek istiyorlarsa da, sevgi ve bağlılıklarının odak noktası olarak Tanrı’nın yerine zevki koydular ve böylece zevki tanrıları haline getirdiler.
Dünyeviliğin artması ve kiliselere verilen değerin azalması, şimdiki şeyler sisteminin son günlerinde yaşadığımıza dair başka açık bir delildir. Fakat bu şeylerin bundan da fazlası, son günlerin kapanış safhasında, yani sonun sonunda yaşadığımızı gösterir.