Romalılar Haberlerin En İyisi

GÜNAHKÂR bir insan nasıl Tanrı’nın gözünde adil olup ebedi hayat kazanabilir? Bu soru, MS birinci yüzyılda ateşli tartışmalara yol açtı. Sen bu sorunun cevabını biliyor musun? Bilsen de bilmesen de, resul Pavlus’un bu sorunu Mukaddes Yazıların Romalılar kitabında maharetle nasıl ele aldığını okumayı borç bilmelisin. Bunu yapman, iman, işler, adalet ve hayat arasında bulunan hayati ilişkiyi anlamana yardımcı olacaktır.

PAVLUS VE ROMALILAR

Romalılar kitabı, Pavlus’un MS yaklaşık olarak 56 yılında İsa’nın Roma’daki takipçilerine yazdığı bir mektuptur. Bu mektubu acaba neden yazdı? MS 56’da Pavlus, Roma’yı henüz ziyaret etmemiş olduğu halde, onun İsa’nın oradaki birçok takipçisini tanıdığı anlaşılıyor, çünkü mektubunda onların birkaçına ismiyle seslenir. Ayrıca, Pavlus iman kardeşlerini teşvik etmek için Roma’ya gitmeyi çok ister. Onun aynı zamanda İspanya’ya yapmayı planladığı vaizlik turu için Roma’yı bir konaklama yeri olarak düşündüğü anlaşılır.—Romalılar 1:11, 12; 15:22-24.

Böyle olmakla birlikte, Pavlus’un, mektubu yazmaktaki ana hedefi şu soruya cevap vermekti: Acaba insanlar hayata sevk eden adalete nasıl kavuşabilirler? Bu sorunun cevabı haberlerin en iyisidir. Bir kişi imana dayanarak adil sayılır. Pavlus bu noktayı belirtir ve bunları yazmakla mektubunun temasını ortaya koyar: “İncilden utanmam, çünkü her iman edene, önce Yahudiye hem de Yunanlıya, kurtarış için Allahın kudretidir. Çünkü onda Allahın salâhı (adaleti) imandan imana keşfolunur; nitekim: “Fakat salih (adil olan) imanla yaşıyacaktır,” diye yazılmıştır.”—Romalılar 1:16, 17.

İMAN VE KANUN

Birinci yüzyılda, imana dayanarak adil sayılabilme görüşünü herkes paylaşmıyordu. Sesini duyuran bir azınlık, daha fazlasının gerekli olduğunda ısrar etti. Musa Kanununu Yehova vermemiş miydi? İlhamla sağlanan bu kanuna uymayan kişi nasıl adil olabilirdi? (Galatyalılar 4:9-11, 21; 5:2’ye bakın.) MS 49 yılında Kanuna uyma sorunu Yeruşalim’deki yönetim kurulu tarafından ele alındı. Onlar, milletlerden iyi haberi kabul edenlerin sünnet edilip Yahudi kanununun kurallarına uymaları gerekmediği kararına vardılar.—Resullerin İşleri 15:1, 2, 28, 29.

Takriben yedi yıl sonra, Pavlus, Romalılara bu önemli kararı destekleyen mektubunu yazdı. Aslında daha da ileri gitti. Kanun, İsa’nın milletlerden olan takipçileri için sadece gereksiz değildi, kanuna itaate dayanan Yahudiler de hayat için adil beyan edilmeyeceklerdi.

İMAN VASITASIYLA ADALET

Romalılar kitabını okurken, Pavlus’un bu davayı dikkatle ele aldığını görürsünüz. Yaptığı beyanları, İbranice Mukaddes Yazılardan alınan birçok iktibasla destekler. İlhamla verdiği öğretileri kabul etmekte zorluk çekebilen Yahudilere seslenirken sevgi ve ilgi gösterir. (Romalılar 3:1, 2; 9:1-3) Bununla beraber Pavlus, davasını çarpıcı bir açıklıkla ve tartışma kabul etmez bir mantıkla sunar.

Romalılar mektubuna, birinci baptan dördüncü baba kadar, Pavlus, herkesin günah işlediği gerçeğiyle başlar. Dolayısıyla insanların adil beyan edilebilecekleri tek yol imana dayanır. Gerçi, Yahudiler, Musa Kanununu tutarak adil olmaya çalıştılar. Ancak başaramadılar. Bu nedenle, Pavlus cesaretle şöyle der: “Yahudiler ve hem Yunanlılar, hepsi günah altındadır.” Pek beğenilmeyen bu hakikati Mukaddes Yazılardan birçok iktibas yaparak kanıtlar.—Romalılar 3:9.

‘Hiç kimse kanun işlerinden adil sayılmayacağına göre,’ hangi ümit var? Tanrı, insanları İsa’nın fidye kurbanlığına dayanarak karşılıksız bir hediye olarak adil beyan edecektir. (Romalılar 3:20, 24) Bunu elde edebilmek için onlar bu kurbana iman etmelidir. İnsanların imana dayanarak adil beyan edildikleri öğretisi tamamıyla yeni bir şey miydi? Katiyen. Kanun gelmeden önce bile İbrahim imanı sayesinde adil beyan edildi.—Romalılar 4:3.

İmanın önemini gösterdikten sonra, Pavlus, 5. bapta Hıristiyan imanının temelini ele alır. Bu temel İsa’dır, çünkü onun adil yaşayışı ona iman edenler için Âdem’in günahının kötü etkilerini iptal eder. Böylece Musa Kanununa itaat etmekle değil, ‘bir adil sayılma fiiliyle’ ‘her çeşit insanın hayat için adil beyan edilmesidir.’—Romalılar 5:18.

İTİRAZLARA CEVAP

Eğer İsa’nın takipçileri Kanun altında değillerse, onların ileri gidip Tanrı’nın hak edilmemiş inayeti sayesinde nasıl olsa adil beyan edileceklerini zannederek günah işlemelerini önleyecek olan nedir? Pavlus, Romalılar 6. bapta bu itirazı cevaplar. İsa’nın takipçileri, geçmişteki günahkâr yaşayışlarına öldüler. Onların İsa’daki yeni hayatı, bedeni zayıflıklarına karşı savaşmaya kendilerini mecbur eder. Pavlus önemle şöyle der: “Bedeninizde günah . . . . saltanat sürmesin.”—Romalılar 6:12.

Bununla birlikte, hiç olmazsa Yahudiler Musa Kanununa bağlı kalmalı mıydı? 7. bapta Pavlus durumun böyle olmadığını özenle açıklar. Tıpkı evli bir kadın, kocası öldüğü zaman onun kanunundan azat edildiği gibi, İsa’nın ölümü de, inanan Yahudileri Kanuna tabi olmaktan kurtarır. Pavlus şöyle der: “Mesihin bedeni vasıtası ile şeriate (kanuna) öldünüz.”—Romalılar 7:4.

Acaba bu, Kanunun yanlış olduğu anlamına mı gelir? Katiyen. Kanun kâmildi. Sorun, nakâmil insanların Kanuna itaat edememesiydi. Pavlus şöyle yazar: “Biliriz ki, şeriat (Kanun) ruhanîdir; fakat ben cismanîyim, günah altında satılmışım.” Nakâmil bir insan, Tanrı’nın kâmil kanununu tutamadığından onun tarafından mahkûm edilir. “Mesih İsada olanlara hiç bir mahkûmiyet”in olmaması ne harikulade bir şeydir! İsa’nın meshedilmiş takipçileri, Tanrı’nın oğulları olmak üzere ruh tarafından evlat edinilmişlerdir. Yehova’nın ruhu, bedenin nakâmillikleriyle uğraşmak için onlara yardımcı olur. “Allahın seçtiklerine karşı kim töhmet isnat edecek? Haklı çıkaran Allahtır.” (Romalılar 7:14; 8:1, 33) Hiçbir şey onları Tanrı’nın sevgisinden ayıramaz.

ADALET VE BEDENİ YAHUDİLER

Eğer Kanun artık gerekli değilse, İsrail milleti ne durumdadır? İsrail’in ihya edilişini vaat eden çok sayıdaki ayet için de ne söylenebilir? Bu sorular Romalılar 9. baptan 11. baba kadar ele alınmaktadır. İbranice Mukaddes Yazılar, İsraillilerden sadece bir azınlığın kurtulacağını ve Tanrı’nın dikkatini milletlere çevireceğini önceden bildirir. Bununla uyum içinde olarak, İsrail’in kurtuluşu hakkındaki peygamberlikler, bedeni İsrail tarafından değil, çekirdeği, iman eden bedeni Yahudiler olan ve gerisi milletlerden gelen doğru yürekli insanlarla tamamlanan Hıristiyan cemaati tarafından yerine getirilmektedir.—Romalılar 10:19-21; 11:1, 5, 17-24.

ADALET PRENSİPLERİ

Romalılar 12’den 15 babın sonuna kadar Pavlus, İsa’nın meshedilmiş takipçilerinin, adil beyan edilmeleriyle nasıl uyum içinde yaşayabileceklerini gösteren birkaç pratik yolu anlatır. Örneğin şöyle der: “Bedenlerinizi diri, mukaddes, Allaha makbul kurban (akıl gücünüzle kutsal bir hizmet) olarak takdim [edin] . . . . Ve bu âleme uymayın; fakat . . . . fikrinizin yenilenmesiyle değişilmiş olun.” (Romalılar 12:1, 2) İyiliğin gücüne güvenmeli ve kötülüğe karşı kötülükle mücadele etmemeliyiz. Resul şöyle der: “Kötülüğe yenilme, fakat kötülüğü iyilikle yen.”—Romalılar 12:21.

Pavlus’un günlerinde Roma şehri siyasal iktidarın merkeziydi. Dolayısıyla Pavlus, İsa’nın takipçilerine hikmetle şu öğüdü verdi: “Her can üstün otoritelere tabiyette olsun, çünkü Tanrı tarafından olmayan otorite yoktur.” (Romalılar 13:1) İsa’nın takipçilerinin birbirine karşı davranışları da adaletle uyum içinde yaşamanın bir kısmıdır. Pavlus şöyle der: “Birbirinizi sevmekten başka, kimseye bir şey borçlu olmayın; çünkü diğerini seven şeriati (kanunu) itmam etmiştir.”—Romalılar 13:8.

Ayrıca, Mesih’in takipçileri, birbirlerinin vicdanına karşı düşünceli olmalı ve yargılayıcı bir tutum takınmamalıdırlar. Pavlus önemle şöyle der: “Selâmete (barışa) ve yekdiğerini bina etmeye ait işlere sâyedelim.” (Romalılar 14:19) Bu, İsa’nın bir takipçisinin hayatının her alanında uygulaması gereken ne mükemmel bir öğüttür! Daha sonra, 16. bapta, Pavlus, kişisel selâmlarla ve teşvik edici söz ve öğütlerle mektubunu bitirir.

MESHEDİLMİŞ OLANLAR VE BAŞKA KOYUNLAR İÇİN

Romalılarda ele alınan konu, birinci yüzyılda önemli olduğu kadar bugün de hayatidir. Yehova’nın tüm hizmetçileri adalet ve ebedi hayatla doğrudan ilgilenmelidir. Gerçi, Romalılar mektubu, İsa’nın meshedilmiş takipçilerinden oluşan bir cemaate yazıldı, fakat bugün Yehova’nın Şahitlerinin büyük çoğunluğu yeryüzünde yaşama ümidine sahip olan “büyük kalabalık”tandır. (Vahiy 7:9) Bununla beraber bu mektup, onlar için de hayati bir mesaj taşımaktadır. Bu nedir?

Romalılar kitabı, İsa’nın takipçilerinin imanla adil beyan edildiklerini kanıtlamaktadır. Bunun amacı, meshedilmiş olanlar için onların İsa ile birlikte semavi Krallıkta hükümdar olmalarıdır. Büyük kalabalıktan olanlar da ata İbrahim gibi, ‘Tanrı’nın dostları’ olarak adil beyan edilmektedir. (Yakub 2:21-23) Onların adaleti, büyük sıkıntıdan sağ geçmeleri içindir ve tıpkı meshedilmiş olanlar için olduğu gibi, İsa’nın kanına olan imana dayanmaktadır. (Mezmur 37:11; Yuhanna 10:16; Vahiy 7:9, 14) Dolayısıyla Pavlus’un Romalılarda yürüttüğü muhakeme, meshedilmiş olanları olduğu kadar, başka koyunları da yakından ilgilendirmektedir. Kitabın, adil beyan edilmekle uyum içinde yaşamamız için verdiği mükemmel öğütler İsa’nın tüm takipçileri için hayatidir.

Dr. Newton Marshall Hall ve Dr. Irving Francis Wood tarafından yayımlanan The Book of Life (Hayat Kitabı) şöyle der: “Muhakemesi yönünden ve öğreti açısından [Romalılar] Pavlus’un ilhamla verdiği öğretimin en yüksek noktasına varır. Kitap, nazik ve taktla dolu olmakla birlikte yetkilidir . . . . Bu mektubun incelenmesi bol ve zengin bir mükâfat verir.” “Allahın kudreti” olan “iyi haber”in bulunduğu kitabı neden siz de okumayasınız?—Romalılar 1:16.

[Sayfa 30’daki çerçeve/resim]

Tanrı tarafından olmayan [dünyevi] otorite yoktur.” Bu söz, Tanrı’nın hüküm süren her kişiyi yerine koyduğu anlamına gelmez. Daha çok, dünyevi hükümdarlar sadece Tanrı’nın izniyle dururlar. Birçok durumda hükümdarlar, Tanrı tarafından önceden görülüp bildirilmiş olduğuna göre, “nispi mevkilerine Tanrı tarafından getirilmişlerdir.”—Romalılar 13:1.

[Sayfa 31’deki çerçeve/resim]

Mesih’in takipçilerine şöyle denilir: “Rab İsa Mesihi giyin.” Bu söz, onların İsa’nın izinden gitmeleri, hayatlarında ‘bedenin arzuları için önceden planlar yapmayarak’ bedeni değil, ruhi çıkarlarını ön plana koyarak İsa’yı örnek almaları gerektiği anlamına gelir.—Romalılar 13:14.

[Sayfa 31’deki çerçeve/resim]

Pavlus, Romalılara ‘birbirlerine mukaddes öpüşle selam etmelerini’ söyledi. Oysa Pavlus burada İsa’nın takipçileri için yeni bir âdet veya dinsel ayin kurmuş değildir. Pavlus’un günlerinde alın, dudaklar ve elin öpüşü, çoğu kez selam, sevgi veya saygının bir işareti olarak verilirdi. Dolayısıyla, Pavlus sadece kendi günlerinde yaygın olan bir âdete değinir.—Romalılar 16:16.