Onlar Yehova’nın İradesini Yaptılar
Kurtuluş Yolunu Açan Bir Bağışlama
MISIR başbakanının huzurunda duran Yakub’un on oğlu, korkunç bir sır paylaşıyordu. Yıllar önce üvey kardeşleri Yusuf’u köle olarak satmışlardı. Sonra babaları Yakub’a, Yusuf’u vahşi bir hayvanın öldürdüğünü söylemişlerdi.—Tekvin 37:18-35.
Şimdi, yaklaşık 20 yıl sonra bu on adam şiddetli bir kıtlık yüzünden tahıl almak için Mısır’a gelmek zorunda kalmıştı. Fakat işler hiç de yolunda gitmiyordu. Aynı zamanda gıda işlerinden sorumlu olan başbakan, onları casuslukla suçluyordu. İçlerinden birini tutuklayarak diğerlerinin evlerine dönmelerini ve en küçük kardeşleri Benyamin’i getirmelerini istedi. Söylenenleri yaptıklarında başbakan, Benyamin’i tutuklatmak için bir plan uyguladı.—Tekvin 42:1–44:12.
Yakub’un oğullarından biri olan Yahuda buna karşı çıktı. ‘Benyamin’i almadan eve gidersek, babamız ölür’ dedi. Sonra, Yahuda’nın ve kendisine eşlik eden kardeşlerinin beklemediği bir şey oldu. Başbakan, Yakub’un oğulları dışında herkesin odadan çıkmasını emrettikten sonra yüksek sesle ağlamaya başladı. Sakinleşmesinin ardından, “ben Yusufum,” dedi.—Tekvin 44:18–45:3.
Merhamet ve Kurtuluş
Yusuf üvey ağabeylerine “Babam hâlâ yaşıyor mu?” diye sordu. Hiçbir yanıt gelmedi. Gerçekten de, üvey ağabeyleri ne söyleyeceklerini bilemediler. Sevinsinler mi, yoksa korksunlar mı? Ne de olsa, gençken, 20 yıl önce, bu adamı köle olarak satmışlardı. Yusuf, onları hapsetme, yiyecek vermeden evlerine gönderme ya da—düşüncesi bile onlara korkunç gelse de—idam etme yetkisine sahipti! Bu yüzden, Yusuf’un üvey ağabeyleri “kendisine cevap veremediler; çünkü karşısında şaşırdılar.”—Tekvin 45:3.
Yusuf onları hemen rahatlattı. “Rica ederim, bana yaklaşın,” dedi. Dediğini yaptılar. O zaman onlara şunları söyledi: “Mısıra sattığınız kardeşiniz Yusuf ben im. Ve şimdi beni buraya sattığınıza kederlenmeyin, ve size güç gelmesin; çünkü Allah hayatı korumak için beni önünüzden gönderdi.”—Tekvin 45:4, 5.
Yusuf’un merhameti temelsiz değildi. O, ağabeylerinin tövbesinin kanıtını zaten fark etmişti. Örneğin Yusuf, üvey ağabeylerini casuslukla suçladığında, aralarındaki şu konuşmaya kulak misafiri olmuştu: “Gerçekten biz kardeşimize karşı suçluyuz . . . . onun için üzerimize bu sıkıntı geldi.” (Tekvin 42:21) Ayrıca Yahuda da, Benyamin’in babasına geri gönderilebilmesi için, onun yerine köle olmayı teklif etmişti.—Tekvin 44:33, 34.
Bu nedenle, Yusuf merhamet göstermekte geçerli nedenlere sahipti. Gerçekten de o, bunun tüm ailesinin kurtuluşuyla sonuçlanabileceğinin bilincindeydi. Bu nedenle Yusuf, üvey ağabeylerinden babaları Yakub’a gidip şunları söylemelerini istedi: “Oğlun Yusuf böyle diyor: Allah beni bütün Mısır diyarına hükümdar kıldı; yanıma in, durma; ve Goşen vilâyetinde oturursun, ve sen, ve oğulların, ve oğullarının oğulları, ve sürülerin, ve sığırların, ve senin olan her şey bana yakın olursunuz; ve seni orada beslerim.”—Tekvin 45:9-11.
Yusuf’un Temsil Ettiği Daha Büyük Kişi
İsa Mesih Daha Büyük Yusuf olarak adlandırılabilir; bu iki adam arasında çarpıcı benzerlikler bulunmaktadır. Yusuf’a olduğu gibi, İsa’ya da İbrahim’in soyu olan kardeşleri tarafından kötü davranıldı. (Resullerin İşleri 2:14, 29, 37 ile karşılaştırın.) Bununla birlikte, her ikisinin yaşamında da olağanüstü bir değişiklik oldu. Zamanı gelince, Yusuf kölelikten başbakan konumuna yükselerek Firavun’dan sonraki ikinci kişi oldu. Benzer şekilde Yehova, İsa’yı diriltti ve onu üstün bir konuma, ‘Kendi sağına’ yükseltti.—Resullerin İşleri 2:33; Filipililer 2:9-11.
Başbakan olarak Yusuf, Mısır’a tahıl satın almak için gelen herkese yiyecek dağıtabilirdi. Bugün de, Daha Büyük Yusuf yeryüzünde sadık ve basiretli köle sınıfına sahiptir ve onun aracılığıyla ruhi gıdayı ‘uygun zamanda’ dağıtmaktadır. (Matta 24:45-47; Luka 12:42-44) Gerçekten de, İsa’ya gelenler “artık acıkmıyacaklar ve artık susamıyacaklar . . . . çünkü tahtın ortasında olan Kuzu onları güdecek, ve hayat sularının pınarlarına onları götürecek.”—Vahiy 7:16, 17.
Bizim İçin Ders
Yusuf, merhamet konusunda olağanüstü bir örnektir. Katı adalet, kendisini köle olarak satanları cezalandırmasını talep ederdi. Duygusallıksa tam tersi onların suçlarını göz ardı etmeye yöneltebilirdi. Yusuf ikisini de yapmadı. Bunun yerine o, üvey ağabeylerinin pişman olup olmadıklarını görmek istedi. Üzüntülerinin içten olduğunu gördüğünde, onları bağışladı.
Biz de Yusuf’u örnek alabiliriz. Bize karşı günah işleyen biri, yüreğinde gerçek bir değişiklik olduğunu ortaya koyarsa, onu bağışlamalıyız. Tabii, duygularımızın bizi ciddi bir suça karşı körleştirmesine asla izin vermemeliyiz. Öte yandan, kırgınlık hissinin de içten gelen tövbeyi yansıtan davranışları görmemizi engellemesine izin vermemeliyiz. Öyleyse ‘birbirimize katlanmaya ve birbirimizi seve seve bağışlamaya devam edelim.’ (Koloseliler 3:13) Böyle yapmakla, ‘bağışlamaya hazır’ olan Yehova Tanrımızı örnek almış olacağız.—Mezmur 86:5; Mika 7:18, 19.