Üvey Çocuklu Aileler Başarılı Olabilir

ÜVEY ÇOCUKLU AİLELER BAŞARILI OLABİLİR Mİ? EVET, ÖZELLİKLE TÜM ÜYELERİ ŞU gerçeği akıllarından çıkarmadıkları takdirde aile başarılı olabilir: “Her [kutsal] Yazı Tanrı tarafından ilham edilmiştir ve öğretmek, tedip etmek, doğrultmak, adalet konusunda terbiye etmek için yararlıdır.” (II. Timoteos 3:16) Herkes Mukaddes Kitap ilkelerini uyguladığında, başarı hemen hemen garantidir.

Temel Nitelik

İnsan ilişkilerinin düzenlenmesi konusunda Mukaddes Kitap aslında sadece birkaç kanun verir. Çoğunlukla, bizi akıllıca hareket etmeye yönlendirecek iyi nitelikleri ve tutumları geliştirmemizi teşvik eder. Bu iyi tutumlar ve nitelikler mutlu aile yaşamının temelidir.

Ailelerin başarısı için gereken temel niteliğin sevgi olduğu apaçık ortadaysa da, bunu tekrar vurgulamaya değer. Resul Pavlus, “Sevgi riyasız olsun. . . . . Kardeşlik sevgisinde birbirinizi şefkatle sevin” dedi. (Romalılar 12:9, 10) “Sevgi” sözcüğü sık sık yanlış şekilde kullanılmaktadır, fakat Pavlus’un burada sözünü ettiği, özel bir niteliktir. Bu Tanrısal sevgidir ve “asla son bulmaz.” (I. Korintoslular 13:8, Müjde) Mukaddes Kitap bu sevginin bencil olmadığını ve başkalarına hizmet etmeye istekli olduğunu belirtir. Onların iyiliği için etkin şekilde çalışır. Sabırlıdır ve naziktir; asla kıskanç, övüngen ve kibirli değildir. Kendi çıkarını aramaz. Her zaman hafifletici nedenleri hesaba katmaya, güvenmeye, ümit etmeye ve ne olursa olsun, tahammül etmeye hazırdır.—I. Korintoslular 13:4-7.

Gerçek sevgi anlaşmazlıkları en aza indirir; çok farklı yetişme tarzına ve kişilik yapısına sahip insanları birleştirir. Ayrıca, boşanmanın veya ana-babadan birinin ölümünün yıkıcı etkilerini gidermeye yardım eder. Üvey bir baba sorunları hakkında şunları söylüyor: “Çoğu kez, üvey çocuklarımın, hatta karımın duygularını bile anlamayı ihmal edecek kadar kendi duygularımla meşguldüm. Daha az hassas olmayı öğrenmem gerekiyordu. Daha da önemlisi, alçakgönüllü olmayı öğrenmeliydim.” Sevgi, onun gerekli değişiklikleri yapmasına yardım etti.

Kan Bağı

Sevgi, çocukların artık yanlarında olmayan öz annesiyle ya da babasıyla ilişkisini değerlendirmekte yardımcı olabilir. Bir üvey baba şunları itiraf ediyor: “Üvey çocuklarımın sevdikleri arasında ilk yeri almayı istedim. Öz babalarını ziyaret ettikleri zaman, onu eleştirmekten kendimi alamıyordum. Onunla keyifli bir gün geçirdiklerinde, kendimi çok kötü hissediyordum. Kötü bir gün geçirdiklerindeyse mutlu oluyordum. Aslında, onların sevgisini kaybetmekten korkuyordum. Üvey çocuklarımın yaşamlarında öz babalarının rolünün önemini kabullenmem çok zor oldu.”

Gerçek sevgi bu üvey babanın, üvey çocuklarından “anında” sevgi görmenin gerçekçi olmadığını anlamasına yardım etti. Çocuklar onu hemen kabullenemediler diye kendini reddedilmiş hissetmemeliydi. Hiçbir zaman çocukların yüreğinde öz babalarına ait yeri tam olarak alamayacağının bilincine vardı. Çocuklar, öz babalarını yaşamlarının ilk günlerinden beri tanıyorlardı; oysa üvey baba, onların sevgisini kazanması gereken yeni biriydi. Araştırmacı Elizabeth Einstein şu sözlerle birçoklarının deneyimini dile getiriyor: “Öz annenin ya da babanın yeri asla ve asla doldurulamaz. Ölmüş veya çocuklarını terk etmiş bir annenin ya da babanın bile, çocukların yaşamında önemli bir yeri vardır.”

Hassas Bir Konu—Terbiye

Mukaddes Kitap sevgiyle verilen terbiyenin çocuklar için çok önemli olduğunu gösteriyor; bu, üvey çocuklar için de geçerlidir. (Süleymanın Meselleri 8:33) Birçok uzman, Mukaddes Kitabın bu konudaki görüşünü kabul etmeye başladı. Profesör Ceres Alves de Araújo şunu belirtti: “Doğası gereği, insan kısıtlamalardan hoşlanmaz, oysa onlar gereklidir. ‘Hayır’, koruyucu bir sözcüktür.”

Bununla birlikte, üvey çocuklu bir ailede, terbiye konusundaki görüşler ciddi çatlaklara yol açabilir. Çocukların kişiliğinin şekillendirilmesinde artık yanlarında olmayan bir yetişkinin de bir ölçüde payı olmuştur. Üvey anneyi ya da babayı sinirlendirebilecek alışkanlıkları olabilir. Ayrıca üvey annelerinin ya da babalarının belirli konularda neden özellikle hassas olduğunu anlamayabilirler. Bu sorun nasıl doğru şekilde ele alınabilir? Pavlus, İsa’nın takipçilerini şöyle teşvik ediyor: “Sevginin, sabrın, hilmin [huy yumuşaklığının] ardınca koş.” (I. Timoteos 6:11) İsa’nın takipçilerine özgü sevgi, hem üvey annenin ya da babanın, hem de çocukların birbirlerini anlamayı öğrenirken yumuşak huylu ve sabırlı olmalarına yardım eder. Eğer üvey anne ya da baba sabırsızsa, ‘öfke, gazap ve küfürlü’ konuşmalar kurulan her ilişkiyi hemen yıkabilir.—Efesoslular 4:31.

Bu konuda neyin yardımcı olabileceğini peygamber Mika şu sözlerle açıkladı: “Hak olanı yapmak, ve merhameti sevmek, ve Allahınla alçak gönüllü olarak yürümekten başka RAB senden ne ister?” (Mika 6:8) Terbiye ederken, adil davranmak yaşamsaldır. Peki ya merhamet konusunda ne denebilir? Cemaatte ihtiyar olarak hizmet eden biri, pazar sabahları ibadete gitmek üzere üvey çocuklarını kaldırmakta çoğu kez zorluk çektiğini söylüyor. O, çocukları azarlamak yerine, şefkatle davranmayı denedi. Erkenden kalktı, kahvaltıyı hazırladı, sonra hepsine içecek sıcak bir şeyler götürdü. Sonunda, çocuklar onun isteğini yerine getirmek için çok daha istekli davrandılar.

Profesör Ana Luisa Vieira de Mattos şu ilginç sözü söyledi: “Önemli olan ailenin tipi değil, ilişkinin niteliğidir. Araştırmalarımda, davranış sorunları olan gençlerin hemen hepsinin, ana-baba gözetiminin zayıf, kuralların ve iletişimin yetersiz olduğu ailelerden geldiğini gözlemledim.” Ayrıca şunu da söyledi: “Çocuk yetiştirmenin ‘hayır’ demeyi gerektirdiği, ne kadar söylense azdır.” Ayrıca, Dr. Emily ve John Visher şunları belirtti: “Aslında terbiye sadece, terbiye edilen, terbiye edenin tepkilerini ve onunla ilişkisini önemsiyorsa etkili olur.”

Bu sözler, üvey çocuklu ailelerde terbiyeyi kimin vereceği konusuna değiniyor. Kim ‘hayır’ demeli? Konu üzerinde konuştuktan sonra, bazı ana-babalar, üvey annenin ya da babanın çocuklarla daha yakın bir ilişki geliştirmesine zaman tanımak amacıyla, başlangıçta terbiye etme görevini yalnızca öz olan tarafın üstlenmesi gerektiğine karar verdiler. Çocuklar, üvey anne ya da baba tarafından terbiye edilmeden önce, onun sevgisinden emin olmalı.

Babanın üvey olması durumunda ne olacak? Mukaddes Kitap babanın aile reisi olduğunu söylemiyor mu? Evet. (Efesoslular 5:22, 23; 6:1, 2) Fakat üvey bir baba, terbiye etme sorumluluğunu, özellikle ceza gerekiyorsa, bir süre için öz anneye bırakmayı isteyebilir. ‘[Yeni] babalarının öğrettiğini dinlemeleri’ için bir temel oluştururken, çocukların ‘annelerinin öğrettiğine’ itaat etmelerine izin verebilir. (Süleymanın Meselleri 1:8; 6:20; 31:1) Kanıtlar, bunun uzun vadede reislik ilkesini uygulamayı olumsuz yönde etkilemediğini gösteriyor. Ayrıca, bir üvey baba şunları söylüyor: “Terbiyenin öğüt, düzeltme ve tedip içerdiğini unutmadım. Terbiye adil, sevgi dolu ve şefkatli bir şekilde verildiğinde ve ana-babanın örneğiyle de desteklendiğinde genellikle başarılı oluyor.”

Ana-Babalar İletişimde Bulunmalı

Süleymanın Meselleri 15:22 şunu söylüyor: “Özel tutulan konuşmaların olmadığı yerde planlar boşa çıkar.” Üvey çocuklu bir ailede, ana-babalar arasında sakin bir şekilde ve içtenlikle yapılan özel konuşmalar yaşamsaldır. O Estado de S. Paulo gazetesinde bir köşe yazarı, “çocukların daima ana-babalarının koyduğu sınırları zorlamaya eğilimli olduğunu” belirtti. Bu, üvey çocuklu bir ailede çok daha geçerli olabilir. Bu nedenle, ana-babaların değişik meseleler üzerinde anlaşmaya varması gerekir; böylece çocuklar onların aynı görüşte olduğunu görecekler. Öz olan taraf, üvey olanın bir konuda adil davranmadığını düşünüyorsa ne olacak? Bu durumda karıkoca, meseleyi çocukların önünde değil, kendi aralarında çözmelidir.

Yeniden evlenmiş bir anne şunları anlatıyor: “Bir anne için en zor şey, çocuklarının üvey babaları tarafından terbiye edilişini görmektir; özellikle onun acele karar verdiğini ya da tam olarak adil davranmadığını düşünüyorsa. Bu, onun kalbini kırar ve çocuklarını savunmak ister. Böyle zamanlarda, kadının kocasına tabi olması ve onu desteklemesi zordur.

Bir keresinde, o zamanlar 12 ve 14 yaşlarında olan iki oğlum bir şey yapmak için üvey babalarından izin istediler. Üvey babaları onların isteğini hemen reddetti ve sonra çocukların bu isteğin kendileri için önemini açıklamasına hiç fırsat vermeden odadan çıktı. Çocuklar ağlamak üzereydi; dilim tutulmuştu. Büyük oğlum bana baktı ve ‘Anne, ne yaptı, gördün mü?’ diye sordu. ‘Evet,’ cevabını verdim. ‘Fakat o hâlâ evin reisi ve Mukaddes Kitap reislik düzenlemesine saygılı olmamızı söylüyor,’ dedim. Onlar iyi çocuklardı; sözlerime katıldılar ve biraz sakinleştiler. Aynı akşam, durumu kocama açıkladım; fazla otoriter davrandığını anladı. Doğru çocukların odasına gidip özür diledi.

Bu olaydan çok şey öğrendik. Kocam karar vermeden önce dinlemeyi öğrendi. Bense, incindiğim zamanlarda bile, reislik ilkesini desteklemeyi öğrendim. Çocuklar da tabiiyet göstermenin önemini öğrendiler. (Koloseliler 3:18, 19) Ve kocamın içtenlikle özür dilemesi hepimize alçakgönüllülük konusunda önemli bir ders oldu. (Süleymanın Meselleri 29:23) Bugün, her iki oğlum da cemaatte ihtiyar.”

Hatalar olacak. Çocuklar incitici şeyler söyleyecek veya yapacaklar. O anki baskılar, üvey annenin ya da babanın makul olmayan tarzda davranmasına yol açacak. Fakat, “Çok üzgünüm, lütfen bağışla,” gibi basit bir söz yaraları iyileştirmek yönünde çok yararlı olabilir.

Aile Birliğini Güçlendirmek

Üveyliğin bulunduğu bir ailede sıcak bir ilişki geliştirmek zaman ister. Eğer üvey çocuklarınız varsa, duygudaşlık göstermeniz gerekir. Anlayışlı davranın ve çocuklarla zaman geçirmeye istekli olun. Küçüklerle oyunlar oynayın. Daha büyük yaştakilerle konuşmaya gönüllü olun. Birlikte zaman geçirmek için fırsatlar arayın; örneğin, onları akşam yemeğini hazırlamak ya da arabayı yıkamak gibi ev işlerini birlikte yapmaya davet edin. Alışverişe giderken, sizinle gelip yardım etmesini rica edin. Ayrıca küçük, sevgi dolu jestler de onlara duyduğunuz sevgiyi gösterebilir. (Tabii, üvey babalar kızlarıyla arasındaki uygun sınırları dikkatle korumalı ve onların tedirginlik hissetmesine neden olmamalıdırlar. Üvey anneler de oğullarıyla aralarındaki sınırları unutmamalılar.)

Üvey çocuklu aileler başarılı olabilir. Birçoğu bunu gerçekleştiriyor. En başarılı aileler, tüm üyelerinin, özellikle de ana-babanın, doğru tutumlar geliştirdiği ve gerçekçi beklentilere sahip olduğu ailelerdir. Resul Yuhanna şöyle yazdı: “Ey sevgililer, birbirimizi sevelim, çünkü sevgi Allahtandır.” (I. Yuhanna 4:7) Evet, üvey çocuklu mutlu bir ailenin gerçek sırrı içten gelen sevgidir.

[Sayfa 7’deki resimler]

ÜVEY ÇOCUKLU MUTLU AİLELER

Tanrı’nın Sözünü birlikte inceleyin . . .

birlikte zaman geçirin . . .

konuşun . . .

birlikte bazı işler yapın . . .