1. BÖLÜM
Yaratıcı İnsana Bir Cennet Veriyor
Tanrı maddi evreni ve yeryüzündeki yaşamı var ediyor; kusursuz bir erkek ve kadın yaratıyor, onları güzel bir bahçeye yerleştirip itaat etmeleri gereken emirler veriyor
BUGÜNE dek yazılmış tüm giriş sözleri arasında en ünlüsü şudur: “Başlangıçta Tanrı gökleri ve yeri yarattı” (Başlangıç 1:1). Bu kısa ama çarpıcı cümleyle Kutsal Kitap bizi, kutsal yazıların baş karakteriyle tanıştırır; O, Mutlak Güce Sahip Tanrı Yehova’dır. Kutsal Kitabın bu ilk ayeti Tanrı’nın, yaşadığımız gezegen de içinde olmak üzere muazzam maddi evrenin Yaratıcısı olduğunu gösterir. Sonraki ayetler ise, mecazi anlamda “gün” denilen uzun dönemler boyunca, Tanrı’nın, evimiz olan yeryüzünü hazırlamasını ve tüm doğa harikalarını yaratmasını anlatır.
Tanrı’nın dünyadaki en büyük eseri insandı. İnsan, Tanrı Yehova’nın yansıması olarak yaratıldı; sevgi, hikmet gibi O’nun kişiliğine özgü nitelikleri gösterebilecek kapasitedeydi. Tanrı insanı yerin toprağından yarattı. Sonra Âdem ismini verdiği bu insanı bir cennete, Aden bahçesine yerleştirdi. Bu bahçeyi Tanrı Kendisi kurmuş ve güzel meyve ağaçlarıyla doldurmuştu.
Sonra Tanrı insanın bir eşe ihtiyacı olduğunu gördü. Âdem’in kaburga kemiklerinden birini kullanarak bir kadın yapıp eşi olması için ona getirdi, daha sonra kadına Havva adı verildi. O zaman, mutluluktan coşan Âdem’in dilinden şu dizeler dökülmüştü: “İşte sonunda! Kemiği kemiklerimden, eti etimden olan biri.” Tanrı da şunları söylemişti: “Bu nedenle adam, anasını babasını bırakacak, karısına bağlanacak ve onlar tek beden olacaklar” (Başlangıç 2:22-24; 3:20).
Tanrı Âdem ve Havva’ya iki emir verdi. Bunlardan ilki, evleri olan yeryüzünü işleyip ona bakmaları ve zaman içinde soylarıyla doldurmalarıydı. İkinci olarak da, bu koca bahçede yalnızca tek bir ağacın, “iyiyi kötüyü bilme ağacının” meyvesinden yememelerini söyledi (Başlangıç 2:17). İtaatsizlik ederlerse öleceklerdi. Bu emirlerle Tanrı ilk erkek ve kadına Kendisini Hükümdarları olarak kabul ettiklerini gösterme fırsatı verdi. İtaat ederek sevgi ve minnettarlıklarını da göstermiş olacaklardı. Onlar Tanrı’nın sevgi dolu yönetimini kabul etmek için her nedene sahipti. Kusursuzdular, hiçbir eksiklikleri yoktu. Kutsal Kitap, “Tanrı yaptığı her şeye baktı; hepsi çok iyiydi” der (Başlangıç 1:31).
(Başlangıç 1. ve 2. bölümlere dayanır.)