โยบ
17 “ผมไม่มีกำลังเหลือแล้ว วันเวลาของผมหมดลงแล้ว
หลุมศพก็คอยผมอยู่+
2 มีแต่คนเยาะเย้ยผม+
ผมจ้องดูพวกเขาทำชั่ว
3 ขอพระองค์สัญญาว่าจะช่วยผม
มีใครอีกหรือที่จะช่วยผมได้?
4 เพราะพระองค์ทำให้พวกเขาขาดความเข้าใจ+
พระองค์จึงไม่ยกย่องพวกเขา
5 เขาเอาของของตัวเองแบ่งให้เพื่อน ๆ
ส่วนลูกของเขาเองก็มองตาละห้อย
7 ผมตามัวเพราะความปวดร้าว+
และแขนขาเหลือแต่กระดูก
8 คนซื่อตรงตกใจเมื่อเห็นผม
คนที่ทิ้งพระเจ้าทำให้คนดีไม่สบายใจ
10 พวกคุณจะเถียงกับผมใหม่ก็ได้
ผมไม่เห็นว่าพวกคุณฉลาดสักคน+
12 พวกเขาเปลี่ยนความมืดเป็นความสว่าง
พวกเขาเอาแต่พูดว่า ‘ใกล้จะสว่างแล้ว’ ทั้งที่ยังมืดอยู่แท้ ๆ
14 ผมจะเรียกหลุม+นั้นว่า ‘พ่อ’
และเรียกหนอนว่า ‘แม่’ กับ ‘พี่สาว’
15 ความหวังของผมอยู่ที่ไหน?+
มีใครคิดไหมว่าผมยังมีหวังอยู่?