Луқа

19 Әйса Ериха шәһиригә кирип, униңдин өтүп кетивататти. 2 У йәрдә Закай исимлиқ бир киши яшатти. У селиқ жиққучиларниң башлиғи болуп, бай адәм еди. 3 У Әйсаниң қандақ инсан екәнлигини көрүшни интайин халатти, лекин бойи пака болғачқа, хәлиқниң көплигидин уни көрәлмәтти. 4 Шуңа у алдиға жүгрәп, уни көрүш үчүн әнҗир дәриғигә чиқивалди, чүнки Әйса шу йол билән өтәтти. 5 Әйса шу җайға кәлгәндә, жуқуриға қарап, униңға: «Закай, чапсан чүшкин, чүнки бүгүн мән сениң өйүңгә чүшимән»,— деди. 6 У алдирап чүшүп, хошаллиқ билән уни өйидә қобул қилди. 7 Бирақ буни көргән һәммиси: «У гунакар кишиниң өйигә чүшти»,— дәп котулдашти. 8 Закай болса орнидин туруп, Һакимдарға: «Һакимдарим, мүлкүмниң йеримини мән кәмбәғәлләргә тарқитимән, әгәр бирәвдин ялған әйипләр бойичә бирнәрсә тәләп қилип алған болсам, төрт һәссә артуқ қайтуримән»,— деди. 9 Шу чағда Әйса: «Бүгүн мошу өйгә ниҗат қәлди, чүнки бу кишиму Ибраһимниң оғлидур. 10 Сәвәви, инсан Оғли йоқалғанларни издәп, қутқузғили кәлди»,— деди.

11 Әйса уларға йәнә бир мисал кәлтүрди, чүнки у Йерусалимға йеқинлашқан еди вә шагиртлар Худаниң Падишалиғи шу мәзгилдә аян болиду дәп ойлишатти. 12 У мундақ деди: «Бир ақсүйәк адәм падишалиқ һакимийәтни елиш үчүн, жирақ бир дөләткә йол апту. 13 Өзиниң 10 қулини чақирип, уларға 10 мина* берип: “Мән қайтип кәлгичә, булар кирим әкелиши үчүн, уларни ишқа селиңлар”,— дәпту. 14 Бирақ пухрадашлири униңға өч болғачқа, кәйнидин әлчиләрни әвәтип: “Биз сениң үстимиздин падиша болушиңни халимаймиз”,— дәпту.

15 Нәтиҗидә, у падишалиқ һакимийәткә еришип қайтип кәлгәндә, күмүч тәңгиләрни бәргән һелиқи қуллирини чақиришни буйрупту вә улар ишқа салған пулниң қанчә кирим әкәлгинини билишни халапту. 16 Биринчи қул келип: “Ғоҗайиним, сизниң бәргән бир мина пулиңиз 10 мина кирим әкәлди”,— дәпту. 17 Ғоҗайин униңға: “Ярайсән, яхши қул! Сән мошундақ кичик ишта садиқ болғиниңдин, 10 шәһәр үстидин һакимийәт алғин”,— дәпту. 18 Андин иккинчи қул келип: “Ғоҗайиним, сиз бәргән бир мина бәш мина әкәлди”,— дәпту. 19 Ғоҗайин у қулғиму: “Сән бәш шәһәрни башқурисән”,— дәпту. 20 Андин үчинчи қул келип: “Ғоҗайин, бир мина пулиңиз мана. Мән буни яғлиққа чигип сақлидим. 21 Мән сиздин қорқтим, чүнки сиз қаттиқ адәм: бәрмигәндин алисиз, теримиғандин һосул жиғисиз”,— дәпту. 22 Ғоҗайини униңға: “Һәй, яман қул! Мән сени сениң сөзлириң билән сотлаймән. Чүнки сән мениң қаттиқ адәм екәнлигимни биләттиңғу: бәрмәстин алидиғинимни, теримастин һосул жиғидиғинимни? 23 Немишкә сән мениң күмүч тәңгилиримни ишқа салмидиң? Шунда мән қайтип кәлгәндә, уларни өсүми билән алаттимғу”,— деди.

24 Андин у йенидикиләргә: “Униңдин минани елип, 10 минаси барға бериңлар”,— дәпту. 25 Лекин улар: “Ғоҗайин, униң 10 минаси барғу!”— дәпту. 26 Ғоҗайин: “Силәргә шуни ейтимәнки, кимдә бар болса, униңға техиму көп берилиду, һә, кимдә йоқ болса, һәтта униңда бар нәрсисиму тартивелиниду. 27 Әнди, мениң улар үстидин падишалиқ қилишимни халимиған дүшмәнлиримни әкелип, алдимда өлтүрүңлар!”— дәп буйрупту».

28 Бу сөзләрни ейтип болуп, у Йерусалимға көтирилгәч маңди. 29 Зәйтун дәп атилидиған тағдики Бәйтпаҗи вә Бәйтания йезилириға йеқинлашқанда, икки шагиртини әвәтип, 30 уларға мундақ деди: «Алдиңлардики йезиға бериңлар. Униңға киргәндә, минилмигән бағлақлиқ бир хотәкни көрисиләр. Уни йешип, маңа елип келиңлар. 31 Әгәр бирси силәрдин: “Немишкә уни йешиватисиләр?”— дәп сорап қалса,— униңға мундақ дәңлар: “У Һакимдаримизға керәк”». 32 Шуниң билән әвәтилгәнләр берип, һәммә нәрсини у ейтқандәк тапти. 33 Улар хотәкни йешиватқанда, униң егилири улардин: «Хотәкни немә үчүн йешиватисиләр?»— дәп сориди. 34 Улар: «Һакимдаримизға керәк»— дәп, 35 уни Әйсаға йетиләп әкәлди. Андин улар хотәккә өзлириниң сиртқи кийимини артип, Әйсани униңға миндүрди.

36 Әйса кетип барғинида адәмләр йолға өзлириниң сиртқи кийимлирини йейип салди. 37 У Зәйтун теғиниң чүшүш йолиға йеқинлашқанда, шагиртлириниң барчә көпчилиги шатлинип, өз көзлири билән көргән Худаниң барлиқ қудрәтлик ишлирини җараңлиқ аваз билән мәдһийиләшкә башлап: 38 «Йәһваниң исмидин келиватқан Падиша мубарәк болсун! Асманда течлиқ һәм Әрштикигә шан-шәрәп болғай!»— дейишти. 39 Амма халайиқниң арисидин бирмунчә пәрисийләр Әйсаға: «Устаз, шагиртлириңниң еғизини басқин»,— дейишти. 40 Бирақ у җававән: «Силәргә шуни ейтайки, әгәр улар җим болса, ташлар вақирайду»,— деди.

41 Әйса шәһәргә йеқинарақ кәлгәндә, униңға қарап жиғлап кәтти: 42 «Әгәр сән течлиққа апиридиған нәрсини биливалған болсаң... лекин һазир бу сениң көзүңдин йошурулғандур. 43 Шундақ күнләр келидуки, дүшмәнлириң әтрапиңда учланған лимлардин қашаларни турғузуп, сени һәммә тәрәптин қоршайду һәм қистайду. 44 Улар сени вә сениңдики балилириңни йәргә ташлап, йоқитиду вә сениңда ташниң үстидә таш қалдурмайду, чүнки сән тәкшүрүш вақтини биләлмидиң».

45 У мәркизий ибадәтханиға кирип, шу йәрдә сода-сетиқ билән шуғулланғанларни қоғлап чиқарди. 46 У уларға: «Йезилғанки: “Мениң өйүм дуа өйи болиду”, силәр болсаңлар уни булаңчилар маканиға айландурупсиләр!»— деди.

47 Әйса һәр күни һәрәмдә тәлим берәтти. Чоң роһанийлар, Тәврат устазлири вә хәлиқкә тәсири бар адәмләр уни өлтүрүш пурситини издиди, 48 лекин қандақ қилип, буни әмәлгә ашурушни билмәтти, чүнки барлиқ хәлиқ униңдин нери кәтмәй, уни тиңшатти.