Зәбур

Давутниң мулаһизә-тәлими. Униң өңкүрдә болған вақтидики дуаси.

142 Мән Йәһваға вақирап ялвуруватимән,

Йәһвани илтипати һәққидә сораватимән.

 2 Униңға қайғурушлирим тоғрилиқ жиғилап,

Жиғлап хапичилиғимни Униң йүзи алдида

Һөкүрәп төкүватимән.

 3 Көңлүм чүшкүнлүктә болғанда,

Сән мениң йолумни билисән.

Қәдәмлиримгә беқип, дүшмәнлирим

Қурған тузақни көрүватисән.

 4 Оң тәрипимгә қарисам, һечким мени

Тонуғуси кәлмәйду. Мениң үчүн қечиш

Макани йоқ, һечкимгә керигимму йоқ.

 5 Йәһва Пәрвәрдигарим, Саңа жиғлап

Мураҗиәт қилимән: «Сән мениң Башпанайим,

Тирикләр зиминида болған

Мениң ялғуз-йеганә несивим».

 6 Дәрдимгә қулақ селип, айиғина,

Чүнки мән интайин һардим.

Қоғлиғучилиримдин Өзәң қутқузғина,

Сәвәви, улар мениңдин күчлүктур.

 7 Әҗайип исмиң-шәрипиңни махтишим үчүн,

Мени бу зиндандин чиқарғина.

Өп-чөрәңдә һәққанийлар жиғилип,

Биллә хошал болушиду, чүнки улар

Сениң маңа қилған илтипатиңни көриду.