Луқа
20 Күнләрниң биридә Әйса хәлиқни мәркизий ибадәтханида үгитиватқанда һәм хуш хәвәрни җакалаватқанда, чоң роһанийлар вә Тәврат устазлири билән ақсақаллар келип, 2 униңға мураҗиәт қилип: «Бизгә ейтқина, қандақ һоқуқ бойичә сән буларни қиливатисән? Ким саңа бу һакимийәтни бәрди?»— дәп сориди. 3 У җававән: «Мәнму силәргә бир соал қояй һәм силәр маңа җавап бериңлар: 4 Йәһияниң чөмдүрүши асмандин болдиму яки инсанлардинму?— дәп сориди. 5 Улар өз ара муназирә қилишип: «Әгәр “асмандин” десәк, у бизгә: “Ундақта, немишкә силәр униңға ишәнмидиңлар?”— дәйду. 6 Әгәр “инсанлардин” десәк, хәлиқ бизни таш билән уруп ташлайду, чүнки улар Йәһияниң пәйғәмбәр екәнлигигә ишиниду»,— дейишти. 7 Шуниң билән улар билмәймиз, дәп җавап беришти. 8 Шу чағда Әйса: «Мәнму силәргә бу ишларни қандақ һоқуқ билән қиливатқанлиғимни ейтмаймән»,— деди.
9 Андин у хәлиқкә мундақ тәмсил кәлтүрди: «Бир киши үзүмзарлиқ тикип, уни бағвәнләргә иҗаригә берип, өзи узақ вақитқа башқа бир мәмликәткә кәтти. 10 Лекин үзүм жиғидиған вақит кәлгәндә, у бир қисим мевиләрни бәрсун дәп, бағвәнләргә қулини әвәтипту. Лекин улар уни уруп-думбалап, қуруқ қол қайтурупту. 11 Бирақ ғоҗайин яңливаштин уларға башқа бир қулини әвәтипту. Улар униму уруп, хорлап, қуруқ қол қайтуруветипту. 12 Ғоҗайин үчинчисини әвәтипту. Лекин улар униму җараһәтләп, сиртқа ташлапту. 13 Шу чағда үзүмзарлиқниң егиси: “Қандақ қилсам болар? Сөйүмлүк оғлумни әвитәй. Улар униңға, тайлиқ, һөрмәт көрситиду”,— дәпту. 14 Амма бағвәнләр уни көрүп, бир-бири билән мәслиһәтлишип: “Бу — мирасхор. Мирас бизгә қелиши үчүн, уни өлтүрәйли”,— дейишипту. 15 Улар уни үзүмзарлиқтин сөрәп чиқип, өлтүрүветипту. Әнди үзүмзарлиқниң егиси уларни немә қилиду? 16 У келип, бу бағвәнләрни өлтүрүп, үзүмзарлиқни башқиларға иҗаригә бериду».
Буни аңлап, улар: «Һәргиз бундақ болмас!»— дейишти. 17 Лекин у уларға қарап: «У чағда: “Қурулушчилар ташлавәткән таш асасий булуң теши болди”, дәп йезилған сөзләр немини билдүриду? 18 Мошу ташқа жиқилған һәрким вәйран болиду. Һә, таш кимниң үстигә чүшсә, уни янчиветиду»,— деди.
19 Тәврат устазлири билән чоң роһанийлар униң бу мисални өзлиригә қаритип ейтқанлиғини чүшинип, уни шу җайда тутувелишқа тәйяр еди, лекин хәлиқтин қорқти. 20 Диққәт билән уни пайлап, улар уни һөкүмәтниң һәм һакимниң қолиға тапшуруш үчүн, Әйсани сөздә тутувелишқа өзлирини һәққаний көрситишкә үгитилгән адәмләрни әвәтти. 21 Мәзкүр кишиләр униңдин: «Устаз, сизниң дурус сөз қилип, тәлим беридиғиниңизни вә үзгә қаримай, Худаниң йоли тоғрилиқ һәқиқәткә мувапиқ тәлим йәткүзүшиңизни билимиз. 22 Ейтиңа, қәйсәргә селиқ төләш Қанунға уйғунму яки әмәсму?»— дәп сорашти. 23 Бирақ у уларниң һелигәрлигини байқап, улардин: 24 «Маңа динарни көрситиңлар. Униңда кимниң сүрити вә йезиғи бар?»— дәп сориди. «Қәйсәрниң»,— деди улар. 25 У уларға: «Шуңда қәйсәрниңкини қәйсәргә, Худаниңкини болса, Худаға бериңлар»,— деди. 26 Шундақ қилип, улар уни сөздә туталмиди вә униң җававиға һәйран қелип, җим болди.
27 Андин униң қешиға тирилиш йоқ, дәйдиған садуқийлар келип, мундақ сориди: 28 «Устаз, Муса пәйғәмбәр бизгә мундақ йезип кәткән: “Әгәр аяли бар қериндаш пәрзәнт көрмәй өлүп кәтсә, униң қериндиши әшу тул аял билән некалишип, қериндишиға әвлат тиклиши керәк”. 29 Йәттә ака-ука бар еди. Биринчиси өйлинип, пәрзәнтсиз өлүп кәтти. 30 Андин иккинчиси, 31 униңдин кейин үчинчиси, шундақ қилип, барлиқ йәттиси шу тул аялға өйләнди. Уларниң барлиғи өлүп, өзлиридин кейин пәрзәнт қоймиди. 32 Ахирида бу аялму өлди. 33 Тирилиш дәвридә у кимниң аяли болиду? Чүнки йәттисиниң һәммиси униңға өйләнгәнғу».
34 Әйса уларға мундақ җавап бәрди: «Бу дунияниң пәрзәнтлири өйлиниду вә турмушқа чиқиду, 35 лекин кәлгүси дунияда һаятқа еришиш шәрипигә муйәссәр болуп, өлүмдин тирилгәнләр йә өйләнмәйду, йә турмушқа чиқмайду. 36 Һәм улар әнди өлмәйду, чүнки улар пәриштиләргә охшаш болуп, тирилгәндин кейин Худаниң пәрзәнтлири болиду. 37 Өлгәнләрниң тирилдүрүлүшини Мусаму көйүватқан тикәнлик тоғрисида ейтиветип, Йәһвани “Ибраһимниң Худаси, Исһақниң Худаси вә Яқупниң Худаси”, дәп көрсәтти. 38 У өлүкләрниң Худаси әмәс, бәлки тирикләрниң Худасидур, чүнки Униң үчүн уларниң барлиғи тириктур». 39 Буниңға бәзибир Тәврат устазлири: «Устаз, сиз яхши ейттиңиз»,— деди 40 вә униңдин башқа һечнәрсини сорашқа җүръәт қилалмиди.
41 У болса улардин: «Немишкә Мәсиһни Давутниң оғли дәйду? 42 Чүнки Давут өзи Зәбур китапта: “Йәһва мениң Һакимдаримға: “Мәндин оң тәрәптә олтар, 43 таки Мән дүшмәнлириңни аяқ астиңға қоймиғичә”, дегән еди”. 44 Демәк, Давут уни Һакимдарим десә, қандақларчә у униң оғли болиду?»— дәп сориди.
45 Барлиқ хәлиқ уни тиңшаватқанда, у шагиртлириға: 46 «Узун кийимләрдә жүрүшни халайдиған, базар мәйданлирида саламларни, ибадәтханилардики алдинқи орунларни һәм зияпәтләрдә әң төрдики орунларни яхши көрүдиған 47 вә тул аялларниң мал-мүлкини тартивелип, уларниң һесавиға бейидиған вә көз-көз қилип, узақтин-узақ дуа қилидиған Тәврат устазлиридин пәхәс болуңлар. Улар ишлириға мувапик қаттиғарақ һөкүмгә тартилиду»,— деди.