Вәз
2 Шу чағда мән өзәмгә: «Әнди, мән өзәмни һәрқандақ шатлиқ билән синап, яхшилиқлардин бәһирлинәй»,— дедим. Лекин мана буму қуруқ аваригәрчилик екән.
2 Күлкә тоғрилиқ: «Әқилсизлик!» вә һөзүрлинишләр һәққидә:
«Буниңдин немә пайда һәм мәна бардур?»— дедим.
3 Мән шарапта немә яхшилиқ барлиғини билиш үчүн, тенимни шарапқа тойдурдум, амма жүригимни даналиқниң рәһбәрлигидә туттум. Шундақла мән наданлиққиму берилдим, чүнки кишиләрниң қисқа өмүр сүрүшидә мошу асманлар астида немә билән шуғуллиниши яхши екәнлигини билиш үчүндүр. 4 Мән көплигән ишларни бәҗирдим: өйләрни салдим, үзүмзарлиқларни тиктим, 5 бағларни вә сәйлигаһларни пәрвиш қилип, уларда хилму-хил мевилик дәрәқләрни өстүрдүм. 6 Яш дәрәқләр өсүватқан орманларни суғуруш үчүн өзәмдә су қоймилирини ясидим. 7 Мән нурғун әр вә аял хизмәткарларни сетивалдим, шундақла өйүмдә туғулған малайларму бар еди. Өзәмгә мениңдин авал Йерусалимда падишалиқ қилғанлардин хелила нурғун қара мал вә ушшақ мал падилирини көпәйттим. 8 Шуниңдәкла мән өзәмгә падишалар вә өлкиләрниң ғәзнилири — алтун, күмүчни топлидим. Мән әр вә аял сазәндә-нахшичиларға егә болдум вә шундақла әркишиләр үчүн әң есил раһәтлиниш — аялларни алдим. 9 Мән улуқ вә бай болуп, мәндин муқәддәм Йерусалимда яшиғанлардин ешип кәттим. Һалбуки, данишмәнлигим мениңда болуп қалди.
10 Көзлирим немини халимисун, мән уларға һечнәрсидә қаршилиқ көрсәтмидим. Қәлбимгиму һечбир һөзүрлиништә яқ демидим, жүригим әмгәклирим түпәйли егә болған барлиқ нәрсәмгә шатланди вә мошу хошаллиқ әмгәклирим үчүн мукапитим һәм несивим болди. 11 Амма мән қоллирим бәҗиргән ишлиримға қариведим, буниңму һәммиси пайпетәкчилик вә шамални қоғлиғанлиқ екән. Қуяш астида һәқиқәтән пайдилиқ һечнәрсә йоқкән.
12 Андин мән нәзәримни даналиқ, наданлиқ вә әқилсизликкә қараттим. Сәвәви, падишадин кейин келидиған киши немә қилар? Пәқәт униңдин бурун қилғаннила! 13 Шуниң билән мән даналиқниң наданлиқ үстидин артуқчилиғини көрдүм, чүнки йоруқлуқ қараңғулуқтин әвзәл.
14 Данишмәниң көзлири униң бешида, надан болса зулмәттә жүриду. Лекин мән шуниму чүшәндимки, иккилисиниң ахири охшаш екән. 15 Шу чағда мән қәлбимдә: «Надан билән болудиған нәрсә мениң биләнму болиду. Данишмән болғинимдин маңа қандақ пайда?»— дедим. Шуниң билән, буму бош аваричилиқтур. 16 Чүнки әқиллиқниму надандәк мәңгү хатиридә сақлимайду. Вақит өтүп, кәлгүсидә һәммә нәрсә унтулиду вә, еһ, данишмәнму надан қатарида өлүп кетиду!
17 Маңа һаятниң өзи маңа жиркиничлик билинди, чүнки қуяш астида қилиниватқан ишлар көңүлни совутиду. Һәммәйлән пайпетәкчилик вә хам хиялдур! 18 Тәр төкүш бәдилигә тапқан нәрсилиримгә өч болуп кәттим, чүнки буниң һәммисини мәндин кейин келидиған адәм үчүн қалдурушим керәк. 19 Ким билиду, у дана боламду яки әқилсиз? У мениң еғир меһнитим һәм данишмәнлигим арқилиқ тапқан нәрсилиримгә егә болиду. Буму қуруқ аваригәрчилик. 20 Мән бу һәққидә ойлиғансири, қайғуда қалдим. 21 Чүнки бир киши даналиқ, билим һәм әпчиллик билән ишини жүргүзүп, кейин буниңға һечбир қатниши болмиған адәмгә, униң үлүшидәк әмгигиниң мевисини қалдуруши һаҗәт. Мана мошуму қуруқ аваригәрчилик билән зор бәхитсизлик.
22 Адәм балиси қилған барлиқ әмгиги вә интилишлири үчүн немә алиду? 23 Чүнки барлиқ өмүри давамида меһнити униңға қайғулар, ағриқлар вә көңүл қелишларни әкелиду, һәтта кечисиму униң жүриги теч болалмайду. Буму қуруқ аваригәрчилик.
24 Инсанниң өз әмгигидин паравәнлик тепиш, йәп-ичиш вә көңлини хуш қилиш һәммидин яхши екән. Мән шуни чүшәндимки, буни тепиш Худаниң бәрикити екән. 25 Чүнки ким мениңдин ошуқ зияпәтләрдә болуп, яхши яшап, бәһирләнди?
26 Униңға яқидиған кишигә У даналиқ, билим-тәлим, хошаллиқни һәдийә қилиду. Гунакарға болса, ушбу азаплинишни әвәтиду: пүткүл һаят у барини жиғип-терип, кейинликтә уни һәқ Худаниң алдида яхши кишигә бериветиду. Буму пайпетәкчилик вә шамални қоғлаштур.