Падишалар 1-язма
21 Ушбу ишлардин кейин Йизриәлдә Набут исимлиқ адәм билән мундақ бир вақиә йүз бәрди. Униң Самарийә падишаси Ахабниң сарийи йенида үзүмзарлиғи бар еди. 2 Ахаб Набут билән сөзлишип: «Маңа өзәңниң үзүмзарлиғиңни беривәт. Униңдин мән көктатчилиқ етизини қилимән, чүнки у мениң өйүмниң қешида. Униң орниға мән саңа буниңдинму яхширақ үзүмзарлиқни беримән. Әгәр халисаң, мән саңа күмүчтә униң баһасини төләветимән»,— дәп тәклип қилди. 3 Набут Ахабқа җававән: «Һәргиз мән Йәһваниң алдида өзәмгә атилиримдин мирас өткән мүлкүмни сизгә бериветишкә йол қоймаймән»,— деди. 4 Набут униңға бәргән җававидин хапа болған һәм вәһимигә берилгән Ахаб өйигә қайтти. Йизриәллик Набут униңға: «Мән сизгә әҗдатлиримниң мирасини бәрмәймән!»— дегән еди. Ахаб орун-көрписигә ятти вә тәтүр қарап, нанму йемиди.
5 Униң аяли Изабәл уни йоқлап келип: «Немә үчүн роһуң чүшүп кәтти? Немишкә тамақ йемәйсән?»— дәп сориди. 6 У: «Мән Набутқа: “Маңа үзүмзарлиғиңни күмүчкә сетип бәр яки, әгәр халисаң, униң орниға мән саңа башқа үзүмзарлиқни беримән”, десәм, у маңа: “Һәргиз үзүмзарлиғимни һечкимгә бәрмәймән”, деди»,— дәп җавап қайтурди. 7 Аяли Изабәл униңға: «Әнди болса, Исраилниң үстидин сән һөкүмранлиқ қиливатқиниңни дәлиллигин. Тур орнуңдин, тамақланғин һәм жүригиң хошал болсун. Йизриәллик Набутниң үзүмзарлиғини мән саңа елип беримән!»— дәп илһамландурди. 8 Шуниң билән у Ахабниң намидин хәтләрни йезип, униң мөһүрини бесип, уларни Набут билән бир шәһәрдә яшайдиған ақсақаллар һәм мәшһур кишиләргә әвәтти. 9 Мәзкүр хәтләрдә у мундақ дәп язди: «Роза тутушни җакалап, Набутни хәлиқниң алдиға олтарғузуңлар. 10 Униңға қарши гувалиқ қилидиған икки рәһимсиз адәмни алдиға турғузуңлар. Улар: “Сән Худаға вә падишаға қарши күпүрлүк сөзлидиң”,— дегәндин кейин, уни апирип чалма-кесәк қилғузуңлар. У өлсун!»
11 Набутниң шәһиридә яшиған ақсақаллар һәм атақлиқ адәмләр, Изабәл уларға буйриғандәк, уларға әвитилгән хәтләрдә җекиләнгән һәммә нәрсини булҗутмай қилишти. 12 Улар роза җакалап, Набутни хәлиқниң алдиға қойди. 13 Униңға қарши икки ярамсиз адәм чиқип, хәлиқниң көзичә яман гувалиқ бәрди. Улар: «Набут Худани вә падишани һақарәтлиди»,— дәп күпүрлүк сөзлиди. Шуниң билән Набутни шәһәрниң тешиға ачиқип, таш етип һалак қилди. 14 Улар Изабәлгә хәвәр әвәтип: «Набут таш етилип, қаза тапти!»— дәп уқтурди.
15 Набутниң чалма-кесәк қилинип, қаза болғинини аңлиған Изабәл Ахабқа: «Бар, өз егилигиңгә Набут йизрийәлликниң үзүмзарлиғини ал! У саңа һәтта күмүчкиму өз үзүмзарлиғини беришкә унумиған еди, әнди болса, у өлди»,— дәп йәткүзди. 16 Ахаб Набутниң өлгәнлигини аңлап, берип, униң үзүмзарлиғини өз егилигигә алмақчи болди.
17 Мошу вақитта Йәһваниң сөзи тишбалиқ Илиясқа болди: 18 «Тур, Исраилниң падишаси Ахабқа Самарийәгә барғин. Мана, һазир у Набутниң үзүмзарлиғини егиләшкә кәлди. 19 Униңға мону хәвәрни аңлат: “Йәһва Худа мундақ дәйду: “Сән қатиллиқ қилип, мирасни өзәңгә еливатисән. Амма Йәһва саңа мундақ сөзләрни ейтмақта: “Иштлар Набутниң қенини ялиған дәл шу йәрдә улар сениңму қениңни ялайду!”»
20 Ахаб Илиясни көрүп: «Сән мени таптиң, дүшминим мениң!»— деди. Илияс җавап бәрди: «Һә, таптим. “Чүнки сән өзәңни Йәһваниң көзидә йеқимсиз ишларни қилишқа сетивәттиң! 21 Мана, Мән саңа қазаларни әвәтип, сениң кәйниңдин һечкимни қалдурмаймән. Ахабниң иштан кийгән бирсиму қалмайду вә Исраилда һәтта әң бечариниму айимаймән. 22 Шундақ қилип, сениң өйүң билән Набатниң оғли Йеробоамниң вә Ахияниң оғли Башаниң өйи билән немә болған болса, шу болиду. Бу силәр Мени рәнҗитип, Исраилни гуналарға патурғанлиғиңлар үчүн җазадур!” 23 Изабәлгә Йәһва мундақ дәйду: “Йизриәлниң сепилиниң арқисида Изабәлни иштлар йәветиду. 24 Ким Ахабниң әвладидин шәһәрниң ичидә өлсә, уни иштлар йәветиду, ким далада өлсә, уни асман қушлири чоқулайду! 25 Өзини яманлиққа беривәткән һәм Йәһваниң көзидә ярамсиз ишларни қилған Ахабтәк падиша техи болмиған еди. Уни бу һарам ишларға аяли Изабәл дәвәт қилатти. 26 У интайин жиркиничлик һәрикәтләрни аморийлардәк бутларниң кәйнидин меңип қилатти. Бу жиркиничликлири үчүн Йәһва ушбу хәлиқләрни Исраил оғуллириниң йүзидин қоғлавәткән еди!”»
27 Ахаб бу сөзләрни аңлап болғандин кейин кийимлирини жиртип, тенигә канап кийип, роза тутуп, жиғлап-қайғуруп, чүшкүнлүктә жүрди. 28 Андин Йәһваниң сөзи тишбалиқ Илиясқа болуп: 29 «Көрдүңму, Мениң алдимда Ахаб қандақ мөмүнләшти? У Мениң алдимда мулайимлашқини үчүн Мән униң күнлиридә қазаларни әвәтмәймән. Амма бу қазалар оғлиниң дәвридә униң өйигә чүшиду»,— дәп ейтти.