Зәбур
137 Бабил дәриялири қешида биз олтирип,
Сионни әскә елип, жиғлаттуқ.
2 Униң тал дәрәқлиридә биз өз
Чилтарлиримизни есип қояттуқ.
3 Бизни тутқунға елип кәткәнләр
Нахшилиримизни ейтип беришни тәләп
Қилип: «Бизгә Сион нахшилиридин
Ейтип бериңлар!»— дәтти.
Шундақ қилғач, мәсхирә қилишатти.
4 Ят йәрдә қандақларчә биз Йәһваниң
Күй-нахшилирини ейталаймиз?
5 Әгәр мән сени, Йерусалим, унтуп қалсам,
Мениң оң қолум билгән һәммә
Ишини унтуп қалсун.
6 Әгәр мән сени унтуп қалсам, әгәр
Йерусалимни өзәмниң хошаллиғидин
Үстүн қоймисам, у чағда тилим
Тамиғимға япишип қалсун!
7 Йәһва Тәңрим, Едум оғуллириға
Йерусалимниң гумран күнини есиға
Салғина. Улар шу вақитта:
«Бузуветиңлар, уни асасиғичә
Бузуветиңлар!»— дегән еди.
8 Бабилниң қизи — вәйран қилғучи!
Саңа бизгә қилғиниң үчүн адавәт
Беридиған киши бәхитликтур!
У саңа бизгә көрсәткиниңни көрситиду.
9 Сениң балилириңни елип, ташқа уруп,
Һалак қилғучи бәхтияр болиду!