Вәз
1 Вәзичиниң сөзлири, у Давутниң оғли,
Йерусалимдики падиша.
2 «Бош пайпетәкчилик!— деди вәзичи. —
Һәммә нәрсә пайпетәкчиликтур!»
3 Адәм балисиға униң әмгигидин, у қуяш астида
Бәнт болуватқан барлиқ нәрсидин немә пайда?
4 Бир әвлат келип, йәнә бирси өтүп
Кетиду, йәр-зимин болса мәңгү қалиду.
5 Күн чиқип, күн патиду вә өзи
Чиққан җайға йәнә алдирайду.
6 Шамал җәнупқа қарап учиду, андин
Шималға қайтиду. У өз йолида пеқирап
Жүрүп, яңливаштин айлимини башлайду.
7 Барлиқ дәриялар деңизға ақиду, лекин
Деңиз толуп кәтмәйду. Башлиниши болған
Йәрләргә дәриялар қайтип келишип,
Яңливаштин еқишқа башлайду.
8 Һәммәйлән һәрикәт қилип, тохтимайду,
Адәм һәммини билип, ейталмайду. Көз тойғичә
Қаралмайду, қулақ йетәрлик аңлалмайду.
9 Немә болған болса, шула йәнә болиду.
Немә қилинған болса, шулар йәнә қилиниду
Вә ушбу қуяш астида тамамән йеңилиқ йоқтур.
10 Бир нәрсә тоғрилиқ: «Мана, бу йеңи нәрсә»,—
Дейилиду, бирақ мәзкүр нәрсә бурунму,
Биздин хелила қедим заманларда, болған еди.
11 Хатиридә авалқи болған инсанлар қалмиди.
Келәчәктиму келип яшайдиғанларни улардин
Кейин яшайдиғанлар есида тутмайду.
12 Мән, нәсиһәтчи, Йерусалимда Исраилниң Падишаси болдум. 13 Мән жүригимни синақларға һәм тәтқиқ қилишқа даналиғимни ишлитип, бәрдим. Худа инсан оғуллириға мошу асман астида, уларни мөмүнләштүрүш үчүн, бәргән еғир әмгәк-мәшғулатни тәкшүрәп чиқишни мәхсәт қилдим.
14 Мән қуяш астида йүз бериватқан һәртүрлүк
Ишларни көрдүм. Чүшәнгиним шуки, уларниң
Барлиғи пайпетәкчилик һәм қуруқ хияллар.
15 Қиңғирни түз қилишқа болмайду вә немә йоқ
Болса, уни һесапқа алалмайсән.
16 Мән қәлбимдә өзәмгә: «Мана, мән һәммисидин артуқ даналиққа егә болдум вә уни мәндин бурун Йерусалимда болғанлардин көпирәк тараттим. Жүригим бәк көләмлик һалда даналиқ билән билимләрни сезиду»,— дедим. 17 Мән көңлүмни шундақла даналиқни тонуш вә наданлиқ билән әқилсизликни айривелишқа қараттим, лекин буни билиш — шамални қоғлашқа охшайдикән.
18 Чүнки даналиғиң ашқансири дәртлириңму
Ашидикән: ким билимини көпәйтсә,
У қайғулириниму көпәйтидикән.