Петрусниң Корнилий билән көрүшкили бериши

ӘВУ әлчи Петрус вә униң кәйнидә турған икки достиға қараң. Немә үчүн у киши Петрусқа тизлинип сәҗдә қилиду? У чоқум шундақ қилиши керәкму? Биләмсиз, у киши ким?

У киши Корнилий, Рим қошунидики бир әмәлдар. Корнилий Петрусни тонуматти. Бирақ, Худа Корнилийни, Петрусни өйигә чақиришқа буйриған еди. Бу ишниң җәриянини көрүп бақайли.

Дәсләптә Әйсаға әгәшкәнләрниң һәммиси йәһудийлар еди. Амма, Корнилий йәһудий әмәс болсиму, у Худани яхши көрәтти. У дайим Йәһва Худаға дуга қилип, башқиларға яхшилиқларни қилатти. Бир күни чүштин кейин, бир периштә униңға көрүнүп: “Худа сәндин хурсән болди. У сениң дугайиңға җавап бәрмәкчи. Һазир Петрус исимлиқ бир кишини чақиртип келишкә адәм әвәткин. У Җаффада, деңиз бойидики Шимон дегән бириниң өйидә туриватиду”, деди.

Шуниң билән, Корнилий дәрһал Петрусни тепип келишкә адәм әвәтти. Иккинчи күни, әвәтилгән кишиләр Җаффаға йеқинлашқанда, Петрус Шимонниң өйиниң өгүзисидә еди. Худа Петрусқа, асмандин чоң бир дәстихан чүшиватқан көрүнүшни көрүватқандәк хиял қилдурди. Дәстиханда һәр хил җан-җаниварлар бар еди. Худаниң қануниға асасланғанда, бу җан-җаниварлар напак, һарам болуп, йейишкә болматти. Бирақ, бир аваз: “Орнуңдин тур, Петрус, уларни өлтүрүп йә!”, деди.

Петрус җавап берип: “Яқ! Мән һеч қачан напак, һарам нәрсини йәп баққан әмәс”, деди. Лекин, һелиқи аваз Петрусқа: “Худа һазир пак, һалал дегәнни, сән напак, һарам дейишни тохтат”, деди. Бу иш үч қетим йүз бәрди. Петрус бу ишниң мәнаси һәққидә ойлинип турғанда, Корнилий әвәткән адәмләр өйни тепип келип, Петрусни сориди.

Петрус төвәнгә чүшүп: “Силәр издигән киши мән болимән. Келишиңларниң сәвәви немикин?” дәп сориди. Улар чүшәндүрүп, бир периштәниң Корнилийни, Петрусни өйигә чақиришқа буйруғанлиғини ейтти. Петрус улар билән биргә беришқа мақул болди. Әтиси, Петрус вә достлири Корнилий билән көрүшүш үчүн Қәйсәрийә шәһиригә қарап йолға чиқти.

Корнилий туққанлири вә йеқин дост-бурадәрлирини өйигә жиғди. Петрус өйгә кирип кәлгәндә, Корнилий қарши елип алдиға чиқти. Худди бу рәсимдә көрүп турғиниңиздәк, у Петрусниң алдида тизлинип сәҗдә қилди. Бирақ, Петрус: “Орнуңиздин туруң! Мәнму бир адәм халас”, деди. Муқәддәс Китап наһайити ениқ көрситидуки, инсанға сәҗдә қилип, униңға чоқунуш хата. Биз пәқәт Йәһваға сәҗдә қилип, униңғила ибадәт қилишимиз керәк.

Шуниң билән, Петрус жиғилғанларға вәз ейтти. Әлчи Петрус: “Худаниң өзигә ибадәт қилидиғанларниң һәммисини қобул қилидиғанлиғини көрүп йәттим”, деди. У сөз қиливатқанда, Худа муқәддәс роһини әвәтти. Кишиләр өзигә намәлум һәр хил тилларда сөзләшкә башлиди. Петрус билән биргә кәлгән йәһудий етиқатчилар буни көрүп бәк һәйран болушти. Чүнки, улар Худа пәқәт йәһудийларни қобул қилиду, дәп ойлиған еди. Шуңа, улар бу иштин, Худаниң бир ирқ йәнә бир ирқтин яхши яки бир милләт йәнә башқа милләтләрдин муһим, дәп қаримайдиғанлиғини көрүп йәтти. Һәммимиз буни әстә мәккәм сақлишимиз керәк, шундақ әмәсму?!