10-нахша
«Мана мән, әвәт мени!»
1. Бүгүн аһанәт қилмақта
Худа исмиға инсанлар:
«Худа күчсиз, У рәзил»,— дәп.
Наданлар һәм: «Худа йоқ!»— дәп.
Ким хас исмини қоғдайду?
Худани ким алқишлайду?
«Мана мән, Рәб, әвәт мени,
Мәдһийиләй мәңгү Сени!
ҚАЙТУРМИСИ:
Йоқ шан-шәрәп бундин артуқ, Рәб,
Мана мән, әвәт мени!»
2. Инсан: «Худа пәрвасиз»,— дәп,
Һеч қорқмай Уни әйипләр.
Улар бутқа сәҗдә қилар,
Хан-бәгләрни тәңри биләр.
Ким: «Агаһ бол! Йеқинлашти,—
Дәйду,— Худаниң җәң күни»?
«Мана мән, Рәб, әвәт мени,
Мән йәткүзәй бу хәвәрни!
ҚАЙТУРМИСИ:
Йоқ шан-шәрәп бундин артуқ, Рәб,
Мана мән, әвәт мени!»
3. Мөмүн аһ урар һәсрәттә,
Толғачқа йәр рәзилликкә.
Улар тинч-аманлиқ издәр,
Һәқиқәт илһам бәхш етәр.
Ким мөмүнләрни йөләйду?
Ким һәм һәқ йолға башлайду?
«Мана мән, Рәб, әвәт мени,
Үгитәй уларға һәқни!
ҚАЙТУРМИСИ:
Йоқ шан-шәрәп бундин артуқ, Рәб,
Мана мән, әвәт мени!»
(Шундақла Зәб. 10:4; Әзәк. 9:4ни қараң.)